Tíminn - 18.10.1981, Side 24

24________
undanrenna
Sunnudagur 18. október 1981
Gildra spennt
fyrir Alfreð
— Ævintýri A.Alfredssonar í undirheimum, 2. hluti

■ Alfreö Alfreösson, okkar maöur i undirheimum, var
kynntur i siöustu viku. Smávaxinn, pervisinn og refslegur
maöur er hann Alfreö okkar — hafiö aögát er þiö mætiö
honum á götu — og góökunningi lögreglunnar fyrir ýmissa
hluta sakir. Hér höldum viö áfram ævintýrum Alfreös á
refilstigum og hefur nú vænkast hagur hans frá þvi fyrir
viku. Þá var Alfreö aumlegt fórnarlamb fikniefnalögregl-
unnar og átti frelsi sitt undir vörðum laganna. Þegar hér
er komið hefur Alfreö snúiö á lögregluna og tekið á ný upp
sjálfstæöan atvinnurekstur, eins og fikniefnasala virðist
heita nú um stundir. óáreittur er Alfreöum stund.
Viö kynnum, i annaö sinn en fjarri þvi siöasta: Alfreö
Alfreösson!
Fikniefnalögreglan hugsagöi Alfreö þegjandi þörfina.
Hann haföi sloppiö úr klóm hennar meö ismeygilegum
klækjabrögöum og hrósaöi sigri — i bili. Yfirmenn fikni-
efnalögreglunnar sátu á löngum næturfundum: Hvernig
klófestum viö aftur Alfreö Alfreösson? Og þaö var spennt.
gildra.
Hiö fyrsta sem Alfreö frétti af málinu var er til hans
hringdi Bandarikjamaöur, kynnti sig sem hermann af
Keflavikurflugvelli og kvaöst hafa það eftir sameiginleg-
um kunningja aö Alfreö ætti ýmislegt gott að bjóöa. Alfreð
gaf nú ekki mikiö út á það, enda séöur vel, en Bandarikja-
maöurinn sat viö sinn keip. Aö lyktum féllst Alfreð
Alfreösson á aö hitta hann og nefndi Bandarikjamaöurinn
stund og staö: Matsalur Hótel Esju i hádeginu nokkrum
dögum seinna.
Alfreö mætti liömargur til fundarins er skuggalegir kunn-
ingjar hans biðu úti i bil meöan Alfreö fór inn aö gera
bissness — ef veröa vildi. Hann gekk inn i matsalinn, þar
sátu margir menn aö snæöingi en Alfreö bar strax kennsl
á Kanann. Hann var burstaklipptur, meö svört horn-
spangargleraugu, i grænni skyrtu og köflóttum buxum,
rassviöum mjög. Alfreö gekk til hans röskum skrefum og
settist en sá þegar aö viöskiptavinurinn var óstyrkur
mjög. Hann spuröi Alfreö hvort hann væri með „gras”, en
svo er marjúana kallað i þessum bófakeöjum, en Alfreö
geröi hvorki aö játa þvi né neita. Bandarikjamaöurinn baö
hann i guðanna bænum aö útvega sér, sagöist borga hvað
sem væri. „Ekki erþessi maður vanur viöskiptum”, hugs-
aöi Alfreö okkar og sjötta skilningarvit hans varaöi hann
við „Gildra”, hugsaöi Alfreö.
En Bandarikjamaöurinn nauöaöi i honum svo Alfreö
sagöist kannski geta eitthvaö gert. Þó þyrfti hann að ráð-
færa sig við kunningja sina og félaga, og stóö upp og gekk
út.
1 bilnum biöu vinir hans og tuggöu tannstöngla. Alfreð
smeygöi sér inn i bílinn og sagði stundarhátt: „Annað-
hvort er verið aö leggja fyrir okkur gildru, eöa þá maður-
inn er hálfviti og hefur ekki nema gott af þvi aö veröa
nokkrum aurum fátækari. Komið meö pokann, strákar”.
Loftfimleikar á karlaklósetti
Þegar Alfreð gekk aftur inn i matsalinn á Esju haföi
hann dálitinn pokaskjatta undir hendinni. Hann sýndi
Bandarikjamanninum i pokann, efnið var grænleitt og lit-
sterkt og Kaninn hnusaði af þvi og sagði: „Thats fine,
tha’s terrific!” Svo dró hann upp veskið og sýndi Alfreö i
þaö, þaö var fullt af fallegum, brakandi dollaraseölum.
Allt þetta sagðist Bandarikjamaöurinn ætla að borga.
Nú sannfæröist Alfreö endanlega um að maökur væri i
mýsunni, enginn byöi svona mikiö fé fyrir efni sem hann
heföi sýnilega ekkert vit á. En Alfreö okkar var hugrakkur
maöur þegar vel stóö á og ákvaö aö láta slag standa. Hann
hugöist þvi rétta Kanann pokann yfir borðið en taka viö
peningunum.
Neineinei, þaö mátti Bandarikjamaöurinn ekki heyra
nefnt. Hann var nú aö falli kominn af taugaóstyrk, augun
ranghvolfdust og hendurnar skulfu. Hann lagði fyrir
Alfreö aö þeir gengju saman inn á karlasalerni hótelsins,
færu þar inn i sinn hvorn klefann og læstu aö sér. Siöan
skyldi Alfreö rétta „grasiö” undir skilrúmið milli klef-
anna og fá peningana sömu leiö.
Þetta þóttu Alfreö kyndugir viöskiptahættir en svo sem i
fullu samræmi við bjánaganginn i Kananum svo hann lét
sig hafa þaö. Þeir gengu i takt inn á klósett, fundu tvo
samliggjandi klefa og fóru þar inn. Alfreð læsti aö sér,
hristi svo höfuðiö og beygöi sig niöur aö skilrúminu með
pokann i hendinni.
Þá heyröust drunur miklar. Alfreð leit forviöa upp.
Maður var aö klöngrast yfir þiliö úr klefanum hinum meg-
in og Alfreö þekkti þegar, af biturri reynslu aö þar fór
einn vaskra sveina úr fikniefnadeild lögreglunnar. Lög-
reglumaðurinn lenti meö bauki og bramli ofan á klósett-
setunni, staröi hvasst i augu Alfreðs og hugðist þrifa fram
lögregluskilti sitt, til sannindamerkis um aö hann ætti
brýnt erindi þarna inn á privatið. Ein eins og menn vita
eru slikir klefar sem þessi aöeins gerðir fyrir þarfir eins
manns og þar eö lögreglumaöurinn var hinn vörpulegasti i
laginu var nú orðið svo þröngt setiö salernið að hann náði
ekki til skiltis sins hvernig sem hann reyndi. Meöan hann
baukaði við þetta góöa stund stóö Alfreö Alfreðsson þrumu
lostinn og mátti sig ekki hræra, bæði af undrun og þrengsl-
um. Loks gafst lögreglumaöurinn upp en frussaöi i andlit
Alfreös: „Þú ert handtekinn!”
Alfreð féllst á það. Siðan opnaöi hann poka sinn og
sáldraði kryddinu sem i honum var yfir höfuð löggunnar.
Svo er annað sem haft var fyrir satt — aö undireins og
ljóst varð aö mál voru öll farsællega til lykta leidd á
klósettinu hafi allir matargestir á Esju staðið upp og
þakkaö fyrir sig.
Þetta voru allt rannsóknarlögreglumenn.
Framhald.
FIREPLACE AND MIRROR
Meinleg morðgáta
■ Neðangreint morðmál hefur
ekki farið hátt í fjölmiðlum, enda
voru það áhrifamenn sem komu
við sögu. Undanrennan komst á
snoöir um máliö fyrir skemstu og
Elias Bjarkason, rannsóknarlög-
reglumaðurinn knái, féllst eftir
nokkra umhugsun á að veita
okkur upplýsingar. Eftir að hafa
reifað grundvallaratriði málsins
og aðstæður á morðstað var Elias
hins vegar kallaður i simann og
er simtali hans lauk visaði hann
okkur snimmendis á dyr og
kvaðst ekkert meira geta um
málið sagt. Við látum þvi les-
endum eftir að leysa málið með
þvi að hnýta saman lausa enda.
Þannig var að f jórir virtir þjóð-
félagsþegnar sátu i rúmgóðri
stofu og ræddu morðið á Vitabar
sem sagt var frá i siðustu Undan-
rennu. Eins og menn muna var
þar myrtur alkunnur fjárglæfra-
maður og að þvi er okkur skildist
á Eliasi Bjarkasyni var a.m.k.
einn mannanna fjögurra óbeint
viö málið riðinn.
Mennirnir hétu: Sigurgautur
Brekason, Húnbogi Storð, Hnikar
Sýrusson og Stigur Sturlaugsson.
Aö atvinnu voru þeir, en ekki
sömu röð endilega — alþingis-
maður, rekstrarhagfræðingur,
forstjóri og stjórnarformaður.
Eftirfarandi upplýsingar höfðum
við veitt upp úr Eliasi áður en
þaggað var niður i honum.
I. Þjónn húsráðanda var að
enda við að hella viskii i glas Stig
og smygluðum bjór i glas
Hnikars.
II. Stjórnarformaðurinn litur
upp og sér i speglinum ofan við
arineldinn hvar dyrnar lokast á
eftir þjóninum. Hann snýr sér
siðan að Sigurgauti, sem situr hið
næsta honum, og ræðast þeir við
nokkra hrið.
III. Hvorki Húnbogi né Hnikar
búa svo vel aö eiga systur.
IV. Rekstrarhagfræöingurinn
er stakur bindindismaður.
V. Húnbogi, sem situr i öðrum
hægindastólnum, er mágur for-
stjórans. Rekstrarhagfræðingur
situr honum til vinstri handar.
VI. Skyndilega sér einn
mannanna að hönd hefur laumast
til að setja einhverja ólyfjan i
viski Stigs. Það er sökudólgurinn,
að reyna að fela samsekt sina i
Vitabarsmorðinu. Enginn
mannanna hefur staðið upp,
enginn annar er i herberginu.
— Hver er tilræöismaðurinn.
— Hvað starfa mennirnir fjórir
og hvar sitja þeir?
Eins og áður var getið var mál
þetta þaggaðniður og morðinginn
tilvonandi er nú mikils metinn
maður i samíélaginu.
Lausn er e.t.v. á bls. 13.
Viskan vellur
1
■ Ronald Wilson Reagen er
ekki einasta mikilhæfur
forseti Bandarikjanna og'
brimbrjótur i baráttunni viö
Sovétrikin, heldur er hann og
djúpspakur hugsuður. Lesiði
bara...
Um stúdenta verkfall sem
R.W.R. stjórnaði árið 1928:
„Ég komst að þvi þá nótt að
áhorfendurnir hafa tilfinn-
ingar likar og þarna i troðn-
ingnum i leikhúsinu vorum við
áhorfendurnir eitt. Er ég bar
fram tillöguna var engin þörf
á lýðræðislegum leikreglum.
Þeir risu á fætur og æptu af
aðdáun — jafnvel kennararnir
greiddu atkvæði með fögnuðí
sinum. Þetta var göfugt vin.
Andskotinn hafi ‘ það, ef ég
hefði haft eitthvaö meira að
segja hefði ég geta látið þá
riða i gegnum hvert þorp og
hvern sveitabæ i Middlesex —
án nokkurra hesta.”
Um mótmælagöngur stúdenta
árið 1968:
„Ég vildi helst af öliu virkja
ungæðislega orku þeirra meö
svipu.”
Úr ræðu sem hann fiutti er
hann sóttist eftir rikisstjóra-
tign í Kaliforniu:
„Allt skattakerfið okkar var
skapað af Karli Marx.”
Úr ræðu árið 1966:
„Við ættum að lýsa yfir
striði gegn Norður-Vietnam.
Við gætum plægt heila landið,
sett þar upp bilastæði og samt
verið komnir heim fyrir jól.”
Úr annarri ræðu árið 1966:
„Þeir sem þiggja fé af hinu
opinbera eru andlitslaus
massi sem biður eftir
ölmusu.”
Um niðurskurö hins opinbera i
Kaliforniu árið 1967:
„Timi er nú kominn til að
hættum að gæta bróður
okkar.”
i Van Heusen-skyrtum
enn I dag...?
Er Redwood-þjóðgarðurinn
var stækkaður:
„Tré er tré. Til hvers þarf
mörg?”
Rikisstjóri Kaliforniu árið
1967:
„Stjórn min hefur engan
áhuga á viðskiptum.”
Um mótmælaaðgeröir
stúdenta áriö 1970:
„Ef þeir vilja blóðbað,
ljúkum þvi þá af.”
Er Patty Hearst var rænt af
borgarskæruliðum i Kali-
forniu útbýttu foreldrar
hennar mat til fátækra, skv.
kröfum ræningjanna. Þá sagði
R.W.R.
„Slæmt að mannrán skuli
ekki vera faraldur.”
Um kommúnista, árið 1980:
„Þessi skrimsli virða
manninn ekki á sama hátt og
við gerum.”
Um hæfni sina til forseta-
starfs:
„Ég er ekki nógu gáfaður til
að ljúga.”