Tíminn - 22.12.1981, Blaðsíða 10

10
Þribjudagur 22. desember 1981
SENDIRAÐ
í TURNI
— eftir Olaf Gunnarsson
■ — Mér finnst ég vera kominn ofar guði!
— Jæja, þá er ég farinn, ég get ekki
drukkiö kaffið mitt með manni sem er
meiri en guö, það getég sagt þérgóði...
Arnaldur Blöndal sneri rettunni sinni
vandlega ofan í öskubakkann, reis á fætur,
fór í frakkann sinn og yfirgaf kaffihúsiö. Sá
sem eftir sat hló kalt með sjálfum sér og
leit sár frá manni til manns d aðra gesti
sem þarna voru inni.
Viðbyrjuðum á Mokka i Reykjavik. Arn-
aldur Blöndal lokaði á eftir sér hurðinni og
gekk niöur Skólavörðustig. NU er ég búinn
aö fa nóg. Það þýðirekki lengur aö færa sig
bara um borömeð bollann sinn, ég er búinn
að fá nóg. Ég þoli ekki lengur þetta rugl, ég
er búinn aö hlusta á þaö árum saman en nú
er ég farinn burt af landinu.
Arnaldur tók stefnu á miöbæinn á fast-
eignasöluna. A göngunni greip hann utan
um pappirsvöndul sem hann var með i
vasanum.
Það var nýjasta bókin hans. Það var verk
sem hann hafði unniö að mánuðum saman.
Það var skáldsagan Geimvulvan. Hann
hafði gengið með þetta verk frá forlagi til
forlags og einn hafði gengiö svo langt að
spyrja: Ertu orðinn endanlega galinn
maöur. Er Blöndalsættin oröin galin, segðu
mér það Arnaldur. Einu sinni varst þú höf-
undur sem viö gátum treyst á. Þú varst
maöur sem við geröumokkur vonir um. Þú
varst maður sem vildir bjarga heiminum.
Hvað hefur gerst? Segðu mér það. Og
hverslagsbók erþetta. Jú, ég neita þvi ekki
að hún er lipur í stil. Og hún er ekki vond i
máli. En þessi-titill. Hvað þýðirhann. Hvað
segir hann fólki. Geimvulvan. Hvilik enda-
leysa. A ekki að standa hér Völva?
— Nei, Vulva, haföi Amaldur sagt þar
sem hann engdist á litla stólnum framan
við skrifborðið.
— Og hvaö þýöir það maður, hafði for-
leggjarinn spurt.
Arnaldur reis á fætur og hallaði sér fram
á skrifborðið og hvi'slaði.
— Ertu frá þér maður hló forleggjarinn.
— Ertu gjörsamlega frá þér. Viö verðum að
hugsa um fólkiö. Sérðu fyrir þér venjulegt
fólk koma gangandi upp að búðarboröinu
hjér á forlaginu og segja: Má ég fá eitt ein-
tak af þessari nýju metsölubók: Geimvulv-
unni.
Og forleggjarinn hafði ýtt handritinu yfir
skrifborðið og sagt: Og svo er þetta lika
visindaskáldsaga og svoleiðis þvælu vill
enginn.
Og svoleiðis þvælu vill enginn. Stundum
hafði Arnaldur velt þvi fyrir sér að hann
heföi eiginlega ekki átt að fara út i þennan
skáldskap. Hann hefði átt að gerast for-
leggjari. ó það hefði verið dásamlegt. Hann
hefði setiö við skrifboröið og séð þá koma
sveitta og bilaða á taugum inn á skrif-
stofuna. Hann hefði látiö þá kveljast i litla
stólnum framan við boröiö. Og hann heföi
neitaö þeim um útgáfu. Hann hefði neitað
þeim og þverneitaö og rifið í sundur þessi
verk þeirra. Tætt þau i sundur þar til þeir
heföu orðið grænir i framan. Ýtt siðan
handritastabbanum yfir borðið og sagt
þeim að leifa sér að líta á næstu bók. Láttu
mig sjá næstu bók góöi minn.
Menn gerðu grfn að Geimvulvunni. Þessu
meistaraverki. Þessu ógurlega meistara-
verki. Arnaldurfór yfir bókina frá kafla til
kafla i huganum. Tuldraði bestu setning-
arnar og fór með heilu málsgreinarnar i
lágum hljóðum og vöknaði um augu. Var
þetta ekki bókin. Þessi dásamlega saga um
vulvu sem var á stærð viö Þjóöleikhúsið og
kom fljúgandi eina nótt frá annari plánetu,
loðin og ferleg. Já, loðin og ferleg, hugsaöi
skáldið.
Geimvulvan lenti við Rauðavatn og tvö
græn og illskuleg augu skimuðu út úr þykku
og flóknu hárinu. Hún drakk lungan úr
vatninu til þess að kæla sig eftir lending-
una,eftir áreksturinn við gufuhvolf jarðar.
(Allur gróður sviðnaði á stóru svæði við
vatniö og 6 sumarbústaðir brunnu.) Svo
lagöi Vulvan af stað til höfuðborgarinnar.
Hún kom fyrsti Hraunbæ og'rár vaknaði fólk
við undarlega atburði þessa nótt. Stöku
bækur ruku út úr skápum og brutu rúður á
þrýstilofstkenndri ferð sinni út úr húsun-
um, Einstaka bækur flögruðu eins og tryllt-
irfuglarmeð þyrlandi siðum úr blokk eftir
blokk út inóttina. Fólk sá mikla og dimma
þúst fara eftir veginum, það var Vulvan
sem opnaði sig og tók á móti bókunum og
stefndi hin rólegasta i áttina til Reykjavik-
ur. Þessi Geimvulva hafði verið send til
jarðarinnar frá háþróaöri plánetu. Frá
mjög svo haþróaðri plánetu. Og hlutverk
hennar var: Að eyða hverri einustu
skruddu á jörðinni sem með réttu mátti
flokka undir kvennabókmenntir. Að sjúWa
þær til sin og mala igw-num sinum. Og ná
hver jum einasta rithöfund sem svona verk
samdi. Að koma á gluggana hjá þeim. Að
strjúkast við vinnustofugluggana og blása
gluggana inn i heilu lagi og slokra i sig höf-
undana svo þúsundum skipti. Já, jafnvel
svo milljónum skipti.
Arnaldur Blöndal hló með sjálfum sér og
beygfá inn Lækjargötu. Jón Armann Jóns-
son rak fasteiggasölu i gömhi húsi viö
tjörnina. Arnaldur nam staðar og horföi
upp áhúsið. A riðgað bárujárniö. A útskorið
fúið tréverkið. A glugga Jóns Armanns.
Arnaldur skoðaði sjálfan sig i dimmri rúð-
unni f anddyrinu. Að koma inn á kontórinn
hjá Jóni Armann er eins og að feröast með
timavél i einum rykk aftur á nitjándu öld,
hugsaði Amaldur um leið og hann opnaði
dyrnar inn i fúkkalyktina. Svo gekk hann
upp marrandi stigana.
Jón Armann Jónsson sat við skrifborðiö
sitt og horfði út á tjörnina. Hann sneri gull-
penna á milli finlegra fingra sinna og
brosti. Skrifborð Jóns Armanns var úr
maghoni. Gluggatjöldin úr þykku rauðu
flaueli. Það var þung og mikil koparljósa-
króna í loftinu með hvitum kúpli. Griöar-
stórskápur úr eik var i herberginu og upp á
honum Ukneski af Sfinx. Gegnt skápnum
var leðursófi og yfir sófanum hékk gamalt
málverk málverk af börnum sem stóðu á
gjárbarmi og voru aö teygja sig eftir
skrautlegumbolta.Bak viö börnin var kona
i engilsliki með þykktdökkt hár. Hún hélt á
hörpu. Það var slitið persneskt teppi á gólf-
inu. A litlu Utskornu borði hjá sófanum stóð
karefla úr kristal fyllt með koniaki. Jón Ár-
mann sat í skrifborðsstólnum sinum og
horfði út á tjörnina og brosti.
Jón Armann var að hugsa um Rögnvald
Samúelsson. Rögnvaldur haföi reynt aö
komast inn á kontórinn i gær en Jón Ar-
mann hafði sagt skrifstofustúlkunni að læsa
dyrunum. Rögnvaldur hafði hringt eins og
vitlaus maður bariö i hurðina og hrópað
svivirðingar. En Jón Armann hafði stillt
sér upp bak við gluggatjöldin þegar hann
heyrði bramboltið í Rögnvaldi á leið niður
stigann.Siöan hafði hannhorftá Rögnvald
standa herðabreiðan á tjarnarbakkanum i
loðfeldinum með sitt hárið flaksandi. (Það
var ekki einu sinni tekið i hnút, þá var