Tíminn - 29.08.1982, Síða 12

12
SUNNUDAGUR 29. ÁGÚST 1982
■Hver er niðurstaðan þegar
fimm karlmenn, kvenmannslitlir
ag nokkuð við aldur koma
saman í þriðjungi af litlum
bílskúr og delera: Júvíst,
Gaukarnir: Hvað er nú það?
kann einhver að spyrja. Hljóm-
sveit, segir Benni pís, fjórði besti
vinur minn. Gaukar??? Ha! Var
ekki til fuiit af hljómsveitum sem
Ihétu Gaukar hér á árum áður?
Gaukar frá Selfossi? Þeir voru
tiú ekki beint ragir við að taka
„Danny Boy“ á sveitaböllunum
í Aratungu... Eða Ólafur Gauk-
ur? Og hljómsveit hans? Nei,
nei, nei, segir Benni. Þetta er
hliðstætt, en samt allt öðruvísi.
Þetta eru Gaukarnir? En gauk-
ar, segi ég, er það ekki
fuglategund sem verpir í hreiður
annarra og óskyldra fugla! Jú,
þar hittirðu naglann á höfuðið.
Segir Benni. Svo bætir hann við:
En samt eru það ekki svoleiðis
gaukar, þetta er viss mann-
tegund, ekki alveg fjarskyld
„gosum“ (sbr. Glaumgosinn)
sem drekkur sig útúr á morgni
og kemur illa fram við mæður
sínar að morgni. Svo, til að
■ Gaukarnir á fullu.
fiankamir komu hressilega á óvart
— gamalt en hresst rostungarokk í Óðali
■ Ásgcir Sverrisson.
kóróna allt, fær Benni sér eina
valíum.
Altént (þetta er mjög fínt orð,
finnst ykkur ekki?) eru Gaukarn-
ir hljómsveit, og þeir gerðu sín
stykki í Óðali í gær. Af stakri
prýði segja sumir. Bölvaður
hávaði, sögðu aðrir. Flestir
héfðu ábyggilega kosið að halda
tryggð við vélkjaft plötu-
spilarans - dansa og drekka eins
og ekkert hefði í skorist. En
hvað segja Gaukar sjálfir? Dokt-
or Harrý, hljómsveitarstjóri og
fjölskyldufaðir ófæddrar fjöl-
skyldu vill skilgreina eigin tónlist
sem „gamalt en hresst rokk“,
„skögultannarokk, rostunga-
rokk“ bætir hann við. „Aldrei
fáumst við til að viðurkenna
nokkur áhrif frá nýbylgjunni í
okkar tónlist. Að mínu mati beið
rokkið endanlegt skipbrot þegar
Duane Allman dó í móturhjóla-
slysinu á manndrápsgatna-
mótunum í Miami. „Undir þessi
orð tekur Einar (dr. Strange-
love, í þess fyllstu merkingu
bróðir dr. Harrýs) Hrafnson,
gítarleikari, sem allir ættu að
Iþekkja af „slæd-sólóunum“
góðu. Ættu að þekkja, en
bekkja ekki þó.
í fyrrakvöld, fimmtudag, léku
Gaukarnir (áður Einir einmana
■ EgiU Helgason.
Gaukar) sumsé í Óðali í um það
bil þrjú kortér og mögnuðu þar
upp draug sem varla verður
auðveldlega niður kveðinn.
Einfaldlega - mönnum þótti
tónlistin góð og heiðarleg, og
Iflutningurinn þéttur. Hver mælir
því í mót? Jú, FRI, popp-
fréttaritari af hugsjón og guðs
náð hefur einhverjar efasemdir.
Prógrammið samanstóð úr frum-
■ Haraldur Hrafnsson.
sömdum lögum, stolnum, stæld-
um, sneiddum og niðurskorn-
um, sem þeir hafa verið að
dudda sér við að koma saman í
bílskúrnum síðustu mánuðina.
Lögin eru að Gauka sögn samin
við hópefli innan hljómsveitar-
innar, „grúppu-dýnamíkk, eða
gestalt“, sem Gaukar vilja á
góðri íslensku kalla „straum og
skjálfta“. Enda voru það
■ Einar Hrafsson.
einkunnarorð tónleikanna á
fimmtudaginn. Þó er okkur ekki
grunlaust um að Ásgeir gítaristi
Sverrisson (öðru nafni: Hinn
hógværi Gammur) eigi drjúgan
þátt í lagasmíðinni sem og téður
Einar mótingi hans Hrafnsson.
Textarnir, hins vegar, skrifast á
'reikning Egils Helgasonar
Storðs, söngvara og harmon-
ikkuleikara hljómsveitarinnar.
■ Jón Magnús Einarsson.
„,Nikkan er sígild,“ sagði Egill
við mig þegar við hittumst á
förnum vegi um daginn, „hún
hefur verið hérna eins lengi og
ielstu menn muna.“ Við tökum
okkur það bassaleyfi að grípa
niður í texta Egils við lagið
„íslenskur Pervert h/f“:
„á ég kannski að vera góður
og giftast eins og annað fólk
nei, ég hef mínar hvatir,
karlmenn hafa rétt á því
ég hitti pabba þinn og mömmu,
og bindið er að kyrkja mig
og áræði ekki að spyrja
sjálfur „hvar er salernið?“
eftir smákökur og kaffi
spyrja þau „hvað gerir þú?“
á brúðkaupsdaginn kem ég,
timbraður og alltof seinn
og ástin - hvar er ástin?
réttlætir hún svona stand,
ástin, ég spyr hvað er það, ástin?
réttlætir hún sálargrand?
En „mér er spurn“ (ekk; slæmt
nafn á ljóðabók það, ef einhver
vill notast við það í fjölritunar-
bransanum), hvar hefur þessi
undirfurðulega hljómsveit hald-
lið sig upp á síðkastið? „Jú“, segir
dr. Harrý, sem eins og endranær
ler i forsvari fyrir Gaukana,
„við höfum spilað í Ártúni og
Glæsibæ, og svo má ekki gleyma
Atlavík, en í hljómsveita-
keppninni,þar urðum við að lúta
í lægra haldi fyrir heimamönnum
á heimavelli og klappliði þeirra.
Einstæður ferill, ekki satt? Samt
berum við engan kala til Aust-
firðinga? Ekki baun.“
Tónleikarnir? Jú, þeir voru
ekki svo afleitir. Við (Benni pís
og ég) vonumst til að heyra
miklu meira frá Gaukunum.
Fljótt! Og dr. Harrý segir að þess
verði ekki langt að bíða...
-Iuigi