Tíminn - 02.11.1983, Qupperneq 8

8
MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 1983
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn.
Framkvæmdastjóri: Gísii Sigurðsson. Auglýsingastjóri: Steingrímur Gíslason.
Skrifstofustjóri: Ragnar Snorri Magnússon. Afgreiðslustjóri: Sigurður Brynjólfsson.
Ritstjórar: Þórarinn Þórarinsson, Elias Snæland Jónsson. Ritstjórnarfulltrúi: Oddur V.
Ólafsson. Fréttastjóri: Kristinn Hallgrimsson.
Umsjónarmaður Helgar-Tímans: Atll Magnússon. Blaðamenn: Agnes Bragadóttir,
Bjarghildur Stefánsdóttir, Baldur Kristjánsson, Friðrik Indriðason, Guðmundur Sv .
Hermannsson, Heiður Helgadóttir, Jón Guðni Krlstjánsson,
Jón Ólafsson, Kristin Leifsdóttír, Samúel ðrn Erlingsson (íþróttir), Skafti Jónsson.
Útlitsteiknun: Gunnar Trausti Guðbjörnssson.
Ljósmyndir: Guðjón Einarsson, Guðjón Róbert Ágústsson, Árni Sæberg. Myndasafn:
Eygló Stefánsdóttir.
Prófarkir: Kristín Þorbjarnardóttir, Flosi Kristjánsson, Guðný Jónsdóttir
Ritstjórn skrifstofur og auglýsingar: Síðumúla 15, Reykjavik. Simi: 86300. Auglýsingasimi
18300. Kvöldsfmar: 86387 og 86306.
Verð i lausasölu 20.00, en 22.00 um helgar. Áskrift á mánuði kr. 250.00.
Setning og umbrot: Tæknideild Tímans. Prentun: Blaðaprent hf.
Húsavíkur-
samþykktin
■ Þing Landssambands framsóknarkvenna, sem haldið
var á Húsavík um síðustu helgi, hefur vakið mikla athygli.
Ástæðan er sú, að þar voru settar fram miklu ákveðnari
kröfur um þátttöku kvenna í trúnaðarstörfum fyrir
flokkinn en settar hafa verið fram áður. Bæði í Framsókn-
arflokknum og öðrum flokkum hérlendis hafa konur verið
mjög hógværar í slíkri kröfugerð, enda hlutur þeirra orðið
útundan.
Á fundinum á Húsavík gerðu konurnar það að kröfu
sinni, að stjórnir blandaðra flokksfélaga, fulltrúaráða og
kjördæmissambanda verði að helmingi skipaðar konum
og að a.m.k. 4 konur verði í 9 manna framkvæmdastjórn
flokksins, auk þess sem þær vilja að formaður L.F.K. fái
nú þegar seturétt á fundum framkvæmdastjórnar og
þingflokks með málfrelsi og tillögurétt, en þann rétt hefur
formaður S.U.F.
í ályktun kvennanna segir jafnframt „Verði hlutur
kvenna innan flokksins óbreyttur þegar líður að næstu
kosningum, hljóta framsóknarkonur að íhuga að bjóða
fram kvennalista innan flokksins við næstu kosningar.“
Það er ekki óeðlilegt, þótt slíkar kröfur komi fram, því
að viðurkenna verður, að undanfarið hefur hlutur kvenna
í Framsóknarflokknum orðið minni en hjá öðrum
flokkum. Það væri þó rangt að eigna þetta eingöngu
karlaveldi í flokknum, heldur eiga konur líka sína sök.
Þær hafa verið of hlédrægar. Þess vegna ber að fagna
Húsavíkursamþykktinni, því að hún bendir til, að fram-
"sóknarkonur séu alvarlega vaknaðar. Það spáir góðu.
í þessu sambandi er ekki úr vegi að minna á það, að
þetta hefur ekki alltaf verið svona í Framsóknarflokknum.
Framsóknarflokkurinn er eini flokkurinn, sem hefur sett
konu í efsta sæti á framboðslista í Reykjavík.
Þetta gerðist í kosningunum 1949, þegar Rannveig
Forsteinsdóttir skipaði efsta sæti á framboðslistaflokksins.
Það framboð bar góðan árangur, eins og frægt er.
Þótt ýmsum kunni að þykja framsóknarkonurnar gangi
nokkuð langt í Húsavíkursamþykktinni, mun tilgangi
hennar áreiðanlega tekið vel af flokknum, því að honum
er Ijós nauðsyn þess að starf kvenna í flokknum aukist.
Steingrímur Hermannsson, formaður Framsóknar-
flokksins, túlkaði vafalítið rétt viðhorf flokksins, þegar
honum fórust orð um Húsavíkursamþykktina í viðtali við
Tímann á þessa leið:
„Ég fagna því mjög að það virðist vera stóraukinn
baráttuhugur og kraftur í framsóknarkonum. Ég er því
algjörlega sammála að þær eru alltof fáar í okkar fremstu
röðum, í nefndum, stjórnum og þess háttar. Hins vegar er
það alls ekki svo vegna þess að við höfum hafnað þeim,
heldur vegna þess að þær hafa ekki gefið kost á sér í sama
mæli og karlarnir. Ég vona að þessi ályktun þeirra verði
til þess að meira framboð verði á konum í slík störf innan
flokksins, og tel ég þá öruggt að þeim mundi fjölga í
forystusveit flokksins, nefndum og stjórnum.“
Það ber að taka undir þau ummæli Sigrúnar Sturludótt-
ur, nýkjörins formanns Landssambands framsóknar-
kvenna, að vonandi þurfi aldrei að koma til þess, að
framsóknarkonur grípi til sérframboðs. Sérframboð
kvenna eru algert bráðabirgðaúrræði og andstæð eðlilegri
framþróun.
Það á ekki aðeins að stefna að jafnrétti kynjanna,
heldur að góðri samvinnu þeirra, jafnt í stjórnmálum sem
á öðrum sviðum. Það mun líka sýna sig, að sérframboð
kvenna eru aðeins stundarfyrirbirgði, enda hefur það
alltaf reynzt svo til þessa. Þ.Þ.
skrifað og skrafað
Með kveðju frá Svarthöfða
klippt
Þingræða Jóhöni^/V Á
0£ Þjóðviljinn :
' . X/

Gœsalappa-
málið
Diitövilians hafa
vegna? Vxnianlcga vegna þcvs
ad hún lelur sig hafa gerl eilthvad
annað en „þakkaS Svavari kurl-
elslega og af hállvisi".
1 brcfi til Pjóðviljans sl.
fimrntudagfer Jóhanna fram »
maðurinn af heifl og illindum
gegn Þjóðviljanum - og gefur
skýrmgu t*jt>ðviljans um ..hórmu-
leg mislok ' viö seiningu á orðinu
..þakkaði" einfuldlega upp á bál-
-- i .fofr.mr sakar hun
Dulnefna-
pressa
■ Það er líf og fjör í dul-
nefnapressunni þessa dag-
ana. Tandri er.sestur við að
skrifa í Tímann og er honum
óskað hugvits og langlífis hér
á síðunni. A síðum DV og
Þjóðviljans hafa gerst stór-
tíðindi. Svarthöfði sendir
kveðju sína og staðfestir þar
með að hin ógurlegu fagnað-
arlæti Þjóðviljans eiga við
rök að styðjast er málgagnið
lagði hálfa útsíðu undir þá
frctt að crkifjandinn væri að
hætta. Þeir á Þjóðvilja
dramatíseruðu fréttina og
héldu því stíft fram að Svart-
höfði hafi verið rekinn og að
ritstjóri hins frjálsa og óháða
blaðs hafi heimtað að rit-
skoða greinar hans.
Allt var það nú borið til
baka, en víst er að Svarthöfði
kvaddi með pompi og prakt
31. okt. s.l.'en hótaði að
koma aftur eins og MacArth-
ur hershöfðingi á sínum tíma,
er Japanir hröktu hann úr
síðasta vígi í Asíu.
Eftir kveðjuávarp Svart-
höfða splæsti Þjóðviljinn
aftur nær hálfri útsíðu og
sagði allt það vera guðsatt
scm málgagnið var áður búið
að skrifa um málið.
En þegar DV var flett í gær
kemur þá ekki nema Dagfari
cins og draugur upp úr draug,
stígur á stokk og strengir
þess hcit að halda á lofti
öllum hugsjónum forvera
síns og fara með svipu rétt-
lætisins um þjóðlífið og hlífa
hvergi þeim víxlurum sem
hreiðrað hafa um sig í heilög-
um véum. Mega nú kommar,
framsóknarafturhald og
Stéttarsamband bænda fara
að vara sig. „Yfirleitt verður
cnginn íslandsmaður óhultur
um að vera ávarpaður við
hátíðleg tækifæri."
Hljóta nú allir að skelfast
nema þeir hjartahreinu sem
gcta tekið undir með Pétri
Pálssyni, sem betur er þekkt-
ur undir heitinu Pétur
þríhross, að hann væri, sko,
enginn helvítis íslandsmann.
Dagfari kveður Svarthöfða
með söknuði og telur upp
kosti hans: „Sigrar Svart-
höfða hafa verið hvað mestir
í málefnum landbúnaðarins,
á sviði lista og bókmennta.
Yfirleitt hefur honum tekist
vel í því að hleypa þar öllu í
bál og brand." Og síðar:
„Stíllinn hefur verið listilegur
og skepnuskapurinn dropið
úr hverju pennastriki." Það
er von að Dagfari heiti því að
halda merkinu á lofti.
En hvort sem nafngiftin
Dagfari stafar af skepnuskap
eða einhvers konar hugrenn-
ingartengslum er ólíklegt að
það sé tilviljun, að hinn nýi
þjóðfélagshrellir velur sér
sama heiti og málgagn Sam-
taka herstöðvaandstæðinga
hefur borið um langt skeið.
En hvað sem því líður er
Dagfari boðinn velkominn í
hóp þeirra blekbullara sem
streitast við að halda úti dag-
legum dálkum um landsins
gagn og nauð'synjar, vægast
sagt með misjöfnum árangri,
en vonandi einhverjum til
skemmtunar. Fróðleikinn
skulum við láta liggja milli
hluta.
Gæsalappa-
leikurinn
mikli
Annars er vert að benda á
einhverja umfangsmestu
blaðadeilu sem bólgnað hef-
ur út á þessu hausti og sér
ekki fyrir endann á enda
vegir slíkra deilna órannsak-
anlegir. Þetta er gæsalappa-
deilan mikla sem tröllríður
Þjóðvilja, Morgunblaði og
Alþýðublaði, og má ekki
minna vcra en að lesendur
Tímans fái einhvern pata af
henni, því það er ekki margt
sem lýsir upp skammdegis-
drungann ívetrarbyrjun. Hér
verður ekki reynt að útskýra
deilu þessa, sem fer fram
bæði í bundnu máli og lausu.
þingræðum, greinargerðum
og athugasemdum, en sá er
hér hripar minnist þess ekki
að prentvillupúkinn sæli hafi
komið slíku flóði af stað
áður.
Síðasta framlagið var í
þættinum Klippt og skorið í
Þjóðviljanum í gær, og nú
verður gaman að fylgjast með
hvar gæsalappadeilan skýtur
næst upp kollinum.
Tandri skrifar
Innflutt húsgögn og
innlendur iðnaður
■ Hvaða áhrif hefur það þegar fremur eru keypt húsgögn af
umboðsmönnum erlendra húsgagnaframleiðenda en af ís-
lenskum fyrirtækjum? Máski kann mörgum að finnast að hér
sé barnalega spurt, en tilfellið er að æði margir þeirra, sem
hafa m.a. þann starfa að „mub)era“ fyrir það opinber (eða
hálfopinbera aðila) virðast ekki einu sinni skilja né geta
svarað jafn einfaldri spurningu. Tæpast getur verið um það að
ræða að viðkomandi séu svo illa gefnir - það hlýtur eitthvað
annað að búa að baki. Eflaust fá umboðsmennirnir vænar
„kömmissjönir" sem lagðar eru á erlendar bankabækur sem
Sigurbjörn skattstjóri getur aldrei sett klærnar í. Sömuleiðis
geta þessir umboðsmenn boðið væntanlegum kaupendum
ýmislegt sem innlendir húsgagnaframleiðendur hafa ekki ráð
á. Það er til dæmis ekki ónýtt að fá að fara í vikuferð til
Danmerkur og strjúka stóia eða máta bedda.
Við eigum mýmörg dæmi þess að menn hafa fremur kosið
að kaupa húsgögn fyrir hundruð þúsunda af vinum okkar í
Skandinavíu, en að stuðla að vexti og viðgangi íslensks
iðnaðar. Þannig mun Alþýðubandalagið hafa hlaöið niður-
greiddum erlendum húsgögnum í nýju salarkynnin við Hverf-
isgötuna, enda eru ráðamenn á þeim bæ lítt hrifnir af löndum
sínum eins og dæmin sanna. Gott ef húsgögnin hjá kommum
eru ekki sænsk - enda er allt gott sem frá því landi kemur.
Kannski eru kommar hræddir um að kaupi þeir íslenskt þá
styrki þeir íslenska bissnesmenn - stuli að gróðamyndun sem
er eitur í þeirra beinum.
Annað gott dæmi um vináttu samtaka (sem þó kenna sig
við hinar vinnandi stéttir) við íslenskt verkafólk, eru hús-
gagnakaup Alþýðusambands Austurlands. Sigfinnur
Karlsson, formaður AA, sagði að húsgögnin hefðu kostað um
500 þúsund og ættu þau að fara í orlofshús AA á Egilsstöðum.
Og hver er nú ástæðan fyrir því að austfirskt verkafólk fær
dönsk húsgögn til að hvíla sín lúnu bein? Formaðurinn segir
að verðið hafi átt sinn þátt í því og gleymir um leið að dönsku
húsgögnin eru stórlega niðurgreidd og að þau skapa hreint
enga atvinnu hérlendis nema þá hjá hafnarverkamönnum í
Reykjavík. Helst má lesa út úr viðtalinu, sem eitt dagblaðanna
átti við Sigfinn, að það hafi verið nauösynlegt að kaupa dönsk
furuhúsgögn vcgna litar þeirra og samræmis í sumarhúsunum!
Það er aldeilis að fegurðarsjónarmiðið er farið að hafa áhrif
á þá sem helst ættu að hugsa um hag hinna vinnandi stétta á
Islandi.
Þessi húsgagnakaup erlendis frá eru orðin ein hringavitleysa
og að sjálfsögðu ætti verkalýðshreyfingin að beita sér fyrir að
a.m.k. hennar eigið fólk keypti innlenda framleiðslu. Sama
máli gildir um samtök sem fara stöðugt í vasa almennings -
s.s. eins og SAA. Hvað það var sem réði því að SÁÁ keypti
húsgögnin í afvötnunarstöðina frá útlöndum skal ósagt látið,
en vafalaust er mun skárra að láta renna af sér á skandinavisk-
um hvflum en íslenskum. En þeir hjá SÁÁ eru hvergi bangnir
og nú ætla þeir af stað með happdrætti til að klára
vistarverurnar við Grafarvoginn. Hinsvegar er það vafamál
hvort þeir muni framar fjárfesta í vöru í útlöndum sem hægt
er að kaupa hér heima af innlendum aðilum. Þá lexíu hafa
afvötnunarsérfræðingar SÁÁ loksins lært. Nú þyrfti að renna
af þeim á Austurlandi svo og ölium þeim sem standa í
svipuðum kaupum. Það er á hinn bóginn spurning hvort
nokkru sinni muni renna nógu mikið af Alþýðubandalagsfor-
kólfunum til þess að þeir skilji að atvinna landsmanna byggist
m.a. á því að hlúð sé að íslenskum iðnaði. Vel má vera að það
sé óskadraumur Alþýðubandalagsins að hér á landi ríki
stöðugt kreppuástand og óðaverðbólga. Þá fyrst geta þeir í
Hverfisgötuhöllinni gert sér vonir um að langþráðir draumar
fari að rætast.
Tandri