Tíminn - 14.05.1988, Síða 3

HELGIN
13
Séra Eggert árið 1867, eða 27 ára gamall.
anno 1887: Janúar 1, febrúar 1, mars
0, apríl 1, maí 0, júní 0 ... = 3
Júlí 3, ágúst 3, september 5,
október 2, nóvember 0, desember
0... = 13. LÓMAR ALLS: = 16.
Greinilega hefur flokkur skúm-
anna því verið heldur betur öfiugri
að áliti Eggert en hinna blessuðu
lóma.
PENINGAR, TÓLG,
GEMLINGAR 0G GRÚTUR
En þótt séra Eggert væri hvers-
dagslega hæglátur og ljúfur, þá átti
hann þó til að svara hressilega fyrir
sig, ef einhverjir skúmar urðu til að
ráðast að honum og dró enga dul á,
ef svo bar undir, að hann væri af allt
öðru og göfugra sauðahúsi en þeir.
Eitt sinn sat hann fjölmenna veislu
og var þar margt rætt um búskap og
fénaðarhöld, en sr. Eggert þagði
allan tímann og lagði ekki til mál-
anna. Einn stórbóndinn vék sér þá
að honum og mælti: „Hvað kemur
til að þér, séra Eggert, takið engan
þátt í umræðum okkar bændanna?
Þér hljótið að hafa aðrar hugsanir en
við, úr því að þér hafið ekki ánægju
af búskap. Hann er þó það sem
heldur okkur uppi og yður líka.“
„Nei,“ svaraði séra Eggert og leit
með stakri fyrirlitningu á bóndann.
„Yðar þanki er ekki eins og minn,
því yðar þanki snýst ekki um annað
en peninga og tólg, gemlinga og
grút!“
Með kostulegri plöggum sem frá
séra Eggert hafa varðveist eru bréf
hans til Lefoliiverslunar á Eyrar-
bakka og hér er eitt sýnishorn frá
árinu 1905. Seðlinum fylgdi öxi,
blikkdós, skjóða, tréstokkurogfleiri
ílát:
1.. . Niðurhöggvinn melis í þctta
sívala blikkílát. En ef hann er ekki
til, þá umbiðst höggvið með öxinni:
hvítasykur í þetta ílát. Hristist vel,
svo að sem mest komist í það.
2.. . Tvö pund af neftóbaki og eitt
pund af munntóbaki (Skraa).
3.. . Eldspýtur í þennan tréstokk
með dragloki.
4.. . Kringlur í skjóðuna og um-
biðst þá skjóðan hrist, svo að sem
mest komist í hana.
Athugasemd:
Ég fékk melis í haust úr Hafnar-
firði á 29 aura pundið. Simplari og'
óhrjálegri melis fyrirfinnst ekki und-
ir sólinni. Tveir molar fylgja hér
með til sýnis í dálítilli dós. Ég treysti
því að þessi fjandi fyrirfinnist ekki í
Lefoliiverslun. Dósin umbiðst fyllt
með púðursykur. Hristist vel svo að
sem mest komist í hana. Hún tekur
kannske allt að því eitt pund. En
bölvuðum molunum umbiðst fleygt
fjandans til. Kandíssykur nota ég
aldrei.“
ÉG Á NÓG
Hér hefur verið brugðið upp fáein-
um svipmyndum af þessum kynlega
presti. Hann var ólíkur öðrum
mönnum og auk þess er á það að líta
að hann var sprottinn upp úr jarð-
vegi gamallar aldar, sem er orðin
nútíðarfólki fjarlægari en svo að það
geti borið skynbragð á hana. Þó er
ekki lengra frá dauða hans en svo að
enn í dag er nær efalaust til - að vísu
mjög aldrað - fólk sem man hann
sem börn, en hann lést 1908.
Hér hefur mest verið gert úr því
sem sérkennilegast þótti við hann en
minna drepið á ágæta eiginleika
hans. Hann tók sannleika og ein-
lægni fram yfir allt annað og predik-
ari var hann ágætur, enda þótt ræður
hans stæðu sjaldnast lengur en sjö til
fimm mínútur. Þá var hjálpsemi
hans við bágstadda við brugðið og
vandaðri mann og skilríkari getur
ekki. Svik fundust ekki í hans
munni. Á sama hátt virti hann sér til
fánýtis og trafala hverja þá fjárntuni
sem tóku til annars en brýnustu
nauðþurftar og byðu fátækir menn
honum greiðslu fyrir unnin em-
bættisverk, hafnaði hann henni jafn-
an með einu viðkvæði: „Þú mátt
ekki missa þetta. Ég á nóg.“
Á efri árum hans gekk sá spádóm-
ur um sóknir hans að heimsendir
væri í nánd. Höfðu margir af því
þungar áhyggjur og þar á meðal var
ungur drengur sem bar sig illa.
Reyndi prestur að hughreysta hann
og mælti: „Nei, barniðgott, almættið
hefur ekki neinn heimsendi í huga
og þú þarft ekki að óttast hann í
bráð. En komi heimsendir seinna,
verða það mennirnir sem hrinda
honum af stað.“ Hvort spegluðu
þessi orð klerksins lífsreynslu hans
eða sá hann svo miklu lengra en þeir
menn sent festu sér ummælin í
minni, vegna þess hve fjarstæðu-
kennd þau þá virtust - fyrir rúmum
80 árum.
Það var liinn 12. október 1908 í
gráu og hráslagalegu haustveðri að
Vogsósapresturinn var að koma frá
messu í Krýsuvík - gangandi að
vanda. Hann var kominn að túngarði
í Vogsósunt, þegar vinnumaður á
bænum sá hvar hann greip sér um
hjartastað og féll niður. Hann kom
að honum örendum. þar sem hann
lá á grúfu í sölnuðu grasinu og hélt
dauðahaldi um lítinn böggul, scm
vinnumaðurinn vissi að geymdi
snjáða prestshempu hans. Þar með
var lokið ævi síðasta prestsins sem
sat í Vogsósum - og vafalaust hins
undarlegasta þeirra allra um leið.
Jakob Jónsson frá Hrauni
DAUÐINN
Dauðinn ber að dyrum.
Hann leggur orfið
upp að bæjarveggnum
og biður um svaladrykk.
Löðrandi í svita
lafmóður og hás.
„Ég vildi ég gæti dáið.“
se^ir dauðinn.
„Eg hef ekki við,
eins og heimurinn
er í dag.“
Ég horfi á hann hverfa
fyrir hornið -
og heyri sláttuhljóðið
inn um hálf-opinn
gluggann.
maí 1988