Tíminn - 04.07.1989, Qupperneq 13

Þriðjudagur 4. júlí 1989
Tíminn 13
ur eða góður vinningur í lottói.
Andrúmsloft heimilisins einkennist
af djúpri heimspekilegri hlýju þar
sem hægt er að blanda saman dýpsta
innihaldi sálarkerja þannig að út-
koman verður innihaldsrík og and-
lega nærandi.
Þær eru ófáar stundiráar sem setið
hefur verið yfir kaffibolla og oft
einnig kertaljósi og leyndarmál til-
verunnar krufin. Stundum með Sól-
veigu dóttur þeirra sem býr eins og
þau á Laugateignum, stundum einn-
ig með Rögnu á Baldursgötu og
synirnir Jakob Lárus og Benedikt
hafa lagt sitt til málanna þegar þeir
hafa verið nálægir. Alltaf kemur
maður andlega nærður og ríkari af
þessum fundum en þá eru ónefndar
allar þær veraldlegu veitingar sem
innbyrtar hafa verið á meðan andinn
meðtók sínar kræsingar.
Oft hefur Sveinn þó aðeins staðið
og hlustað með bros á vör, en síðan
skótið einhverju inn með sínu
skemmtilega glettna brosi. Og enn
er sami glampinn í augum hans og
þegar „vindurinn“ sendi honum
konuefnið. Góðlátleg stríðni með
þessum fræga glampa í augum er
hans vörumerki. Hann hafði gaman
af að lauma að mér sinni góðlátlegu
stríðni sem ekki var hægt annað en
að taka vel á móti.
Nú eru þau orðin tvö ein í kotinu.
Líklega í fyrsta skipti alla sína
búskapartíð, sem nú fer að nálgast
hálfa öld. Líklegt er að turtildúfur
nútímans ættu erfitt með að hugsa
sér það hlutskipti. Kannski að þau
geti tekið upp þráðinn frá því forð-
um og notið friðarins, því ég veit að
Amor hefur ekki yfirgefið þau.
Nú hafa örlögin hinsvegar borið
mig langt af leið til að geta sótt í
þeirra andlega banka í eigin persónu
en ég fæ hinsvegar góð bréf af og tii
með samskonar innihaldi, þakklát
fyrir að dóttir mín eigi athvarf í
ranni þessarar fjölskyldu.
75 ár eru langur tími þegar horft
er fram en líta öðruvísi út þegar
horft er aftur. Þá er eins og að
tíminn hafi hálfpartinn hlaupið frá
manni og mörgum hættir til að
finnast að þeir hafi ekki gert allt sem
þeir vildu gert hafa í sínu lífi.
Hugurinn er oft miklu afkastameiri
en hinir hlutar líkamans leyfa.
En eins og hjá flestum af kynslóð
Guðrúnar hefur ekki verið tími eða
tækifæri til að láta verk úr hendi
sleppa og því engin ástæða fyrir
hana að naga handabökin með því
hugarfari að tíminn hafi ekki verið
nýttur til hins ýtrasta og vel það.
Líklega á engin kynslóð eftir að
koma með samskonar vinnusiðferði
og fyrri kynslóðir tileinkuðu sér.
Þrátt fyrir annir og álag nútímans
sem krefst mikils af fólkinu verður
meira um vindhögg en hjá eldri
kynslóðum og fólk hefur annað við-
horf til sjálfs sín gagnvart slíku sem
nýtingu hluta og tíma en var fyrr á
tímum.
Allt þetta kemur upp í hugann
þegar maður hugsar um hlutskipti
Guðrúnar sem annarra kynsystra á
þeim tímum sem þær voru á sínum
sokkabandsárum og orðin afsiöpp-
un, frítími og fleiri slagorð nútímans
þekktust varla eða höfðu annað
gildi.
Hvort þessar kynslóðir vildu upp-
lifa þá tíma aftur eða verða ung í
tækifærum nútímans er ekki fyrir
mig að svara, enda verður tæplega
aftur snúið hvort sem er.
Guðrún og Sveinn væru þó lx'kleg
til að vilja vera ung nú á tímum ef
þau mættu velja og gætu líklega
hugsað sér að verða turtildúfur tvö
ein hvort sem væri upp til sveita eða
í iðandi kös einhverrar stórborgar.
Þó gæti ég trúað Sveini til þess að
vera til í að verða ungur aftur og
hafa tækifæri til að sitja úti á gang-
stéttum franskra kaffihúsa, og horfa
með glampa í augum á tígulegar
yngismeyjar og ástfangin pör!
Hvað um það geta þau nú litið til
baka og horft með stoltum hug á
fríðan hóp efnilegra afkomenda og
glaðst yfir sérlega samhentri fjöl-
skyldu. Þau hafa staðist prófið með
glæsibrag.
En ég verð að láta mér nægja
andans flug og ímyndunarafl og
hugsa mér að ég sitji til borðs með
þeim á þessum tímamótum og njóti
einu sinni enn þessara dægilegu
samverustunda með þeim.
Matthildur Bjömsdóttir
Adelaide, Ástralíu.
MINNING
Anna S. Leópoldsdóttir
Fædd 29. september 1944
Dáin 26. júní 1989
Veturinn var harður og vorið kalt,
óþreyjufull var biðin eftir hlýjum
sumardögum. í þann mund er sú von
ókkar rættist að sumarið tæki völdin,
lauk baráttu ungrar konu. { þrjá
mánuði stóð stríðið milli lífs og
dauða.
Læknar lögðu fram mátt tækni og
þekkingu, hjúkrunarfólk vakti nótt
sem dag og veitti allt það besta sem
starf þess bauð. Mannleg hlýja og
mikil hugsun var látin í té þessa
vordaga, en sigurinn var dauðans.
Anna Sigurbjörg var fædd 29.
september 1944, elst systkina sinna
og var af þeim ævinlega nefnd Anna
systir. Okkur fannst oft að henni
væri gæfan gefin í smáum skömmt-
um og víst voru áföllin mörg og ekki
lítil. En lífsgæfan verður ekki mæld
í tíma né öðrum einingum og hug-
takið rúmar margt og mikið.
Anna var falleg kona, óvenju
brosmild og geislaði af hlýju. í
klæðaburði bar hún oft af öðrum þó
ekki ætti hún veraldarauð til að
versla í tískubúðum stórborga.
Handlagin og smekkvís var hún með
afbrigðum. Aðal einkenni hennar
og það sem gerði hana ógleymanlega
þeim sem áttu með henni samleið,
var hversu létt hún átti með að tjá
sig og láta í Ijós tilfinningar sínar,
einlæg og hreinskiptin. Brosandi og
með opinn faðminn heilsaði hún
fjölskyldu og vinum alla tíð og vini
átti hún marga enda afburða mann-
glögg og trygglynd. Það vakti undrun
þeirra er til þekktu hvemig hún kom
rekstri heimilisins fyrir, innan
ramma tekna sinna, þar kom til
einstök reglusemi og skipulagsgáfa,
sannkölluð hagstjóm.
Eitt áfallið kom fyrir síðustu jól
er sjúkdómur tók sig upp. Mig
langar að minnast lítils atviks sem
Iýsir henni svo vel. Þá átti ég stund
við sjúkrabeð hennar, flótlega fann
hún út að hægt var að greiða götu
mína í gegnum síma og sagði: „Má
ég reyna hvað ég get gert?“, og það
mál leystist fljótt og vel. í janúar var
ég uggandi um hennar þrek og fór til
að hitta hana að máli. „Ef ég næ í
bakkann held ég fast og klóra mig
uppúr“ sagði hún, trúin og ótrúlegt
baráttuþrek hennar var endurheimt,
en skammt var stórra högga á milli.
Anna veiktist af heilahimnubólgu
á þriðja í páskum og var flutt á
gjörgæsludeild Landakotssjúkra-
hússins. í tæpan hálfan mánuð var
hún meðvitundarlaus. Margar heitar
bænir vom beðnar sem veittu von og
trú á líkn með þraut. Hún kom til
vitundar með fulla og óskemmda
hugsun og sál, en líkaminn var
lagður í þunga fjötra og henni
vamað máls. Henni var gefið það
þrek að geta fagnað öllum með sínu
breiða brosi og augun skinu af elsku
til ættingja og vina. Henni auðnaðist
að nota hægri handlegg í nokkrar
vikur til að faðma að sér eins og
henni var svo eiginlegt. Þökk sé fyrir
þær stundir. Ef til vill er það stærsta
gæfa hvers manns að geta gefið
samferðafólkinu bros og tjáð vænt-
umþykju til hinstu stundar. Fátækleg
orð til að minnast eins af sterkum
ljósgeislum er lýst hafa í lífi mínu.
Guð blessi böm hennar og ætt-
ingja.
Grafskríft
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð afbænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei mun þessi rós
blikna að bausti.
(Ragnhildur Ófeigsdóttir)
Olga
Hún Anna er dáin!
Þetta hljómar svo einkennilega
þegar hugsað er nokkra mánuði
aftur í tímann og mynd hennar
dregin fram, hún var ánægð, ætlaði
að vinna sigur á þeim sjúkdómi sem
hafði verið skuggi hennar á fjórða
ár, hún átti sér drauma og hún átti
sér vin.
Lífið hafði svo sannarlega ekki
»,«.»> víf. .:«;r(#5*’swatS !b-j
verið neinn dans á rósum hjá henni
Önnu Sigurbjörgu Leópoldsdóttur,
en hún bar það ekki utan á sér eða
lét á því bera. Hún naut þess í svo
ríkum mæli að vera innan um fólk,
bæði vini og vandamenn að hún lét
það ekki eftir sér að eyðileggja þær
stundir með því að bera sína erfið-
leika á torg og oft hefur fólk vanmet-
ið aðstæður hennar einmitt vegna
þessa. En það sem gerðist fyrir þrem
mánuðum í lífi hennar, sá sjúkdóm-
ur heilahimnubólgan, bókstaflega
heltók hana á örstuttum tíma og
þeirri hetjulegu baráttu sem hún
háði, verður ekki lýst með fátækleg-
um orðum, það geta þeir dæmt um
sem fylgst hafa með sjúkdómslýs-
ingu hennar þennan tíma. En aldrei
hefur nokkur manneskja sem ég
þekki þurft að taka annað eins út og
hún þegar heilahimnubólgan var á
undanhaldi. Allt sem hún þurfti að
ganga í gegnum þennan tíma er svo
hræðilegt og svo ótrúlega mikið að
undrun vakti. Þá kom sér vel að hafa
stjóm á skapi sínu, geta tekið því
sem að höndum bar með stillingu og
æðruleysi og brosað gegnum tárin.
Guð minn góður, þvi ertu svona
miskunnarlaus, af hverju er sumt
fólk látið kveljast svona mikið?
Hversu oft síðustu mánuði hefur
fólkið hennar Önnu ekki hugsað
svona og kvalist með henni og ekkert
getað gert, en hetjan okkar er fallin
fyrir fullt og allt. En minningin um
elskulega mágkonu og mína bestu
vinkonu lifir og ekkert fær tekið frá
mér sem ég skal geyma í hjarta mínu
það sem eftir er ævi minnar.
Hún Anna Sigurbjörg, eins og
hún hét fullu nafni, var fædd í
Reykjavík, þann 29.9. 1944, þeim
hjónum Maríu Magnúsdóttur og
Leópold Jóhannessyni. Hún var
frumburður þeirra og eina dóttir, en
saman áttu þau 3 böm, auk hennar,
Magnús f. 1946 og Hall f. 1948.
Þegar Anna var 10 ára slitu foreldrar
hennar samvistum, en einmitt þá
byrjar lífsbaráttan fyrir alvöru hjá
Maríu og bömunum hennar þrem.
Þau vom eftir ein í litla húsinu við
Hlíðarveg 33, í Kópavogi, húsið sem
átti bara að vera bráðabirgðahús þar
til byggt yrði annað og betra hús á
lóðinni, en í litla húsinu bjuggu þau
í sautján ár og þrátt fyrir baslið í
Kópavoginum var þetta helgur reit-
ur. Kópavogurinn og þá sérstaklega
Kópavogsbúar vom alveg einstakir
og fram á þennan dag er ég kynnt
fyrir gömlum Kópavogsbúum með
mikilli virðingu.
Með ótrúlegri sparsemi og ráð-
vendni tókst Maríu og ala börn sín
upp og koma þeim til manns og gott
betur. Það bættist 4. barnið í hópinn
þegar Anna var 17 ára 1961, Elvar
Steinn Þorkelsson, litli bróðir og
augasteinninn þeirra allra.
Anna lærði strax á unga aldri að
fara vel með bæði andleg og verald-
leg efni sem reyndist henni gott
veganesti í lífinu og eitt er víst sem
best kom í ljós þessa 3 mánuði sem
hún lá helsjúk á Landakoti, að milli
móður og dóttur lá þráður sem
aldrei slitnaði, en varð sterkari og
sterkari þegar neyðin stækkaði. Þær
miðluðu hvor annarri af svo mikilli
blíðu og nærfærni að undrun.sætti,
,1.3:11 r.c.**. MV rnSairafa
María sér nú á bak einkadóttur sinni
sem hún unni svo mjög.
Anna átti fleiri systkini en að
framan greinir því Leopold giftist
aftur, Olgu Sigurðardóttur og eign-
uðust þau 4 böm saman, Jóhönnu f.
1956, Sigurð f. 1957, Leif f. 1965 og
Margréti f. 1967. Heimili þeirra var
lengst af í Hreðavatnsskála í Borgar-
firði, sem var ekki eingöngu heimili
þeirra, heldur einnig hinna bamanna
og bamabamanna því fjölskyldan
stækkaði. Anna átti þar oft athvarf,
hafði m.a. vetursetu þar með elsta
bam sitt á öðm ári Þórhall
Bjömsson, f. 31.3. 1965.
Þann vetur kynntist hún Gunnari
Má Ingólfssyni, frá Sauðárkróki,
sem þá var að læra mjólkurfræði og
giftast þau síðar. Saman eignast þau
2 böm, Unnar Þór f. 11.1. 1968 og
Maríu Sif, f. 17.5. 1971. Anna og
Gunnar stofna sitt fyrsta heimili á
Sauðárkróki, að Skógargötu 9, í litlu
húsi. Þá strax er fjölskyldan orðin
stór fyrir ungt fólk því þeim var
fæddur sonurinn Unnar Þór og
þremur ámm seinna fæðist þeim
dóttirin María Sif. Nokkm síðar
ráðast þau í byggingu nýs íbúðarhúss
að Víðihlíð 29, sem átti að verða
þeirra framtíðarheimili, en margt
fer öðmvísi en fólk ætlar og árið
1979 flytur Anna aftur suður á
bóginn með fjölskyldu sína til Sel-
foss og þar búa þau í u.þ.b. 3 ár. En
upp úr því slíta þau endanlega
samvistir og Anna byrjar sína lífs-
baráttu upp á eigin spýtur með
bömin sín öll.
Enga manneskju þekki ég sem gat
komist eins vel af og hana Önnu, af
ekki miklum tekjum tókst henni að
komast yfir húsnæði fyrir þau að
Tunguseli 8, í Reykjavík, eftir þó
nokkra hrakninga í leiguíbúðum.
Yfir Önnu var mikil reisn, hún var
góðum gáfum gædd, glæsileg á velli
og hafði góða kímnigáfu, heiðarlegri
og nákvæmari manneskju þekki ég
ekki. Ég hugsaði það oft í gegnum
árin að ef allir væm eins nákvæmir
og hún þá væri margt betra í mannlíf-
inu en það er. Að Önnu standa í
báðar ættir mikið merkisfólk, heið-
arlegt, vinnusamt og sterkir pers-
ónuleikar sem hver maður gæti verið
stoltur af að tilheyra.
Okkar kynni hófust þegar ég gift-
ist bróður hennar Magnúsi, 1968.
Með okkur tókust strax góð kynni
sem aldrei bar skugga á. Margs er að
minnast á yfir 20 ára tímabili. Sér-
staklega er mér minnisstætt veturinn
langa, þegar við hjónin lentum í
vemlegum erfiðleikum. Þá hringdi
hún í mig sem oftar og spurði hvað
hún gæti gert og ég sagði, ég vildi að
þú værir komin til mín (en hún bjó
á Sauðárkróki og ég í Kópavoginum)
og hún sagði „ég kem“ sem hún
gerði daginn eftir og var hjá mér um
tíma.
Hún var svo ótrúlega góð og
nærfærin. Því miður vom oft vega-
lengdir á milli okkar, en við nýttum
tímann vel, spjölluðum, saumuðum,
prjónuðum og margt, margt fleira.
Margs er að sakna, en söknuður
barna hennar óharðnaðra verður
samt mestur. Góður Guð gefðu
þeim allan þann styrk sem þau
þurfa, í þeirra miklu sorg, einnig
ungu norsku tengdadótturinni sem í
annað skipti kemur til íslands við
erfiðar aðstæður. Foreldrum, syst-
kinum og öllum aðstandendum votta
ég mína dýpstu samúð í sorg ykkar
og söknuði. Blessuð sé minning
hennar.
Björk Valsdóttir
t
Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð, kveðjur og minningargjafir við
andlát og útför móður okkar og tengdamóður
Margrétar Ólafar Sigurðardóttur
Miðfelli
Skúli Gunnlaugsson
Sigurður Gunnlaugsson
Magnús Gunnlaugsson
Karl Gunnlaugsson
Emil Gunnlaugsson
Arndfs Sigurðardóttir
Elín Stefánsdóttlr
Guðrún Svelnsdóttir
Elín Hannibalsdóttir
t
Alúðarþakkir færum við öllum þeim er sýndu samúð og hlýhug við
andlát og útför
Jakobs Jónssonar, dr. theol.
og heiðruðu minningu hans.
Þóra Einarsdóttir
Guðrún Sigrfður Jakobsdóttir Hans W. Rothenborg
Svava Jakobsdóttir Jón Hnefill Aðalsteinsson
Þór Edward Jakobsson Jóhanna Jóhannesdóttir
Jón Einar Jakobsson Gudrun Jakobsson
barnabörn og barnabarnabörn
LEKUR
BLOKKIN?
ER HEDDIÐ
SPRUNGIÐ?
Viðgerðir á öllum heddum og blokkum.
Plönum hedd og blokkir - rennum ventla.
Eigum oft skiptihedd í ýmsar gerðir bifreiða.
Viðhald og viðgerðir á iðnaðarvélum - járnsmíði.
Vélsmiðja Hauks B. Guðjónssonar
Súðarvogi 34, Kænuvogsmegin — Sími 84110