Tíminn - 12.05.1990, Blaðsíða 10

HELGIN
Laugardagur 12. maí 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
ibrotsþióf
myrtu
sofand i
sjúkling
Öll morð eru hörmuleg en þetta enn hörmu-
legra vegna aðstæðna. Konan hafði barist
hetjulega við sjúkdóm í áratug og var á góð-
um batavegi þegar hún féll fýrir hendi manna
sem komu til að ræna eigum hennar.
—Þau cra útvalin fómarlömb,
segir þrautreyndur glæpalögreglu-
maður. —Þetta er eins og í frum-
skóginum. Hugboð segir kjötætunum
hvaða fómarlömb cra auðveld bráð.
Þau geta ekki hlaupið eða barist, að-
eins legið þar sem þau era. Fómar-
lambið er dauðadæmt frá upphafi.
Annar lögreglumaður kennir ein-
angran og tortryggni um hversu lítils
mannslíf era metin. —Af cinhverjum
ástæðum búa fjölmargar konur einar
og glæpamenn eiga næsta greiðan
aðgang að þeim ef þeim sýnist svo.
Margar þessara kvenna era ekki við
sem besta heilsu og sumar nánast
ósjálfbjarga. Nágrannar reyna oft að
líta til með þeim en það hrekkur oft-
ast skammt. Ef karlmaður byggi í
húsinu myndi árásarmaður hugsa sig
um tvisvar en þegar hann veit að
fómarlambið býr eitt þá telur hann
áhættuna enga.
Þegar dagur rann þann 18. júlí
1989 yfir St. James á Long Island
töldu íbúar þar sig enn lifa utan við
frumskógalögmálið. St. James er
borgarhverfi með fallegum húsum og
þar era glæpir svo sjaldgæfir að íbúar
hafa sjaldnast fyrir því að læsa að sér
er þeir ganga til náða og dettur ekki í
hug að neitt illt geti gerst.
Nágrannar hinnar 35 ára Leu
Greene höfðu aldrei hugsað um þann
möguleika að samviskusama hjúkr-
unarkonan félli fyrir hendi ofbeldis-
manna. Það er vinir og ættingjar
höfðu áhyggjur af var hetjuleg bar-
átta hennar við lífshættulegan sjúk-
dóm sem lagðist á æðakerfið. Sjúk-
dómurinn hafði uppgötvast fyrir
rúmum áratug og síðan hafði Lea oft-
ar en einu sinni staðið við dauðans
dyr og var, þegar hér var komið sögu,
með hressara móti. Hún var jafnvel
farin að íhuga að hefja störf að nýju
við sjúkrahúsið í Smithstown á Long
Island en hún hafði orðið að hætta
störfum þar vegna veikindanna.
I erfiðleikum sínum var Lea gott
fordæmi um hvemig líkamlega sjúkt
fólk getur hjálpað öðram. Þrátt fyrir
öll þau óþægindi sem sjúkdómnum
fylgdu hélt Lea sjálfstæði sínu. Hún
vildi búa ein og sjá um sín mál sjálf.
Ibúð hennar var á jarðhæð í snotru
húsi og með sérinngangi.
Fram eftir morgni urðu nágrann-
ar ekki varir við að neitt væri með
óvenjulegaum hætti f húsinu. Ekkert
hafði vakið athygli neins, enginn
heyrðist hljóða, enginn heyrði átök
og ekkert benti til að neitt hefði farið
úrskeiðis í mjög svo snyrtilegri íbúð
Leu Grcene. Ef til vill hefði það ekki
komið í ljós fyrr en undir kvöldið ef
árrisull granni hefði ekki ákveðið að
fara út að ganga til að lenda ekki í
versta hitanum þegar sólin væri kom-
in hærra á loft.
Grunsamlegt athæfi
Hann fór að heiman frá sér laust
fyrir hálfátta og varð bráðlega var við
nokkuð sem kom illa heim og saman
við morgunannir í þessu rólega
hverfi. Hann sá tvo unga og sterklega
byggða menn vera að hlaða alls kyns
heimilismunum í gráan fólksbíl.
Granninn kannaðist ekkert við pilt-
ana og þegar í stað hvarflaði sitthvað
misjafnt að honum. Bíllinn ók frá
gangstéttarbrúninni og hvarf eftir
götunni og granninn hélt áfram
göngu sinni. Þegar hann kom á móts
við húsið þar sem Lea Greene bjó,
fylltist hann kvíðatilfinningu og
neyddi sjálfan sig til að ganga að dyr-
unum og athu'ga þær. Þegar hann sá
að rifa var milli stafs og hurðar fékk
hann nánast raflost. Sá illhugur sem
sest hafði að honum við að sjá menn-
ina og sú grafarþögn sem ríkti þama
nægði til þess að maðurinn ákvað að
hafast ekki frekar að einn síns liðs.
I staðinn fór hann á skrifstofú í
næsta húsi þar sem starfsmaður var
kominn til vinnu og sagði honum frá
kvíða sínum. Þeir fóru síðan báðir
heim til Leu og inn. Það sem þeir
fundu í svefnherberginu sannfærði þá
strax um að ekkert lífsmark var í
íbúðinni nema með þeim sjálfum.
Klukkan var níu þegar fyrstu
lögreglumennimir komu á vettvang
eftir að mennimir tveir höfðu hringt í
neyðarsímann. Lea Greene lá í rúm-
inu og blóð gusaðist enn úr hnífs-
stungu á hálsi hennar.
Þegar fféttin barst út tóku frétta-
menn að flykkjast að en talsmaður
lögreglunnar, Randy Jaret, gat ekki
gefið aðrar upplýsingar að svo
stöddu en að kona hefði látist. Ekkert
var sagt um dánarorsökina annað en
að lögreglan rannsakaði málið sem
morðmál.
Seinna um morguninn tilkynnti
Kevin Cronin lögregluforingi að aug-
ljóslega væri um morð að ræða en
vildi ekki segja frá neinum smáatrið-
um. Ekkert benti til kynferðisglæps
eða innbrots enda sváfú íbúar þama
iðulega fyrir ólæstum dyrum. —Við
höllumst að því að þjófar hafi verið á
ferli og farið bara inn í eitthvert hús í
St. James.
Meðan tæknimenn fínkembdu
íbúðina í leit að mögulegum sönnun-
argögnum, ræddu lögreglumenn við
nágranna í leit að vísbendingum um
eitthvað óvenjulegt. Sú besta fram til
þessa var frá nágrannanum sem séð
hafði piltana og gráa bílinn. Þótt
maðurinn hefði ekki tekið eftir skrán-
ingamúmeri bílsins gat hann lýst
honum vel. Þetta var Chevro-
let—fólksbíll, tveggja dyra með tvö-
faldri, rauðri rönd á vélarhlífinni og
skottlokinu. Send var út beiðni til
allra umferðarlögreglumanna um að
hafa augun opin og leita að svona bíl.

DanielToal, 19ára, varvinurLyd-
ons frá bamæsku. Nú var hann
meðsekur um morð, innbrot og
rán.
Thomas Lydon, 21 árs, var drykkjumaður og auðnuleysingi en ekki
þekktur að ofbeldi. Skyndilega varð hann þó morðingi.
„Eg er óheppin
manneskja“
Mikill harmur var kveðinn að
öllum sem þekkt höfðu Leu Greene
og fylgst með hetjulegri baráttu
hennar við sjúkdóminn illræmda og
höfðu kynnst bjartsýni hennar og
óþrjótandi lífsvilja. Einn vina hennar
rifjaði upp þau orð hennar að hún
væri ,æaeð eindæmum óheppin
manneskja".
Síðdegis sama dag sá árvökull
umferðarlögreglumaður bíl sem lýs-
ingin gat átt við. Hann stóð við bens-
ínstöð ekki ýkja langt frá morðstaðn-
um. Lögreglumaðurinn var einn á
ferð en afréð samt að athuga bílinn og
þá sem í honum vora nánar. Skömmu
síðar kom í ljós að þeir hétu Thomas
Lydon, 21 árs, og Daniel Toal, 19 ára,
báðir til heimilis á Long Island.
Eftir nokkrar spumingar lög-
reglumannsins á bensínstöðinni, kall-
aði hann á aðstoð og félagamir vora
handteknir rétt á eftir og ákærðir fyr-
ir morðið. Það eina sem lögreglan
sagði fréttamönnum þá var að þeir
væra báðir atvinnulausir. Að líkind-
um hefðu þeir ákveðið að fara inn til
að ræna en ákveðið að Lea yrði að
deyja til að bera ekki kennsl á þá, þótt
hún hefði ekki einu sinni vaknað.
Hún var myrt í svefni.
Eftir yfirheyrslur yfir félögunum
var tilkynnt að Lea hefði verið myrt
með hnífi Lydons, hann fannst síðar á
túnbletti á svæðinu. Það sem þeir
tóku í ibúðinni vora hljómflutnings-
tæki, myndbandstæki, skartgripir,
þráðlaus sími og örbylgjuofn. Þeir
höfðu leitað vandlega í hverjum krók
og kima og farið sér að engu óðslega
á staðnum.