Tíminn - 09.06.1990, Blaðsíða 10

18 J| HELGIN Laugardagur 9. júní 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Ecuador er einstaklega friðsælt og
fallegt land á vesturströnd Suð-
ur—Ameriku. Þess er sjaldan getið í
heimsfféttum nema vera kunni að eld-
fjall gjósi þar cða jarðskjálftar ríði yf-
ir. Ríkisstjómin er styrk í sessi og
skæruliðastarfsemi eins og í ná-
grannalöndunum Perú og Kólumbíu
ér óþekkt í Ecuador.
Snemma árs 1987 barði þó dauðinn
að dyrum í tveimur stærstu borgum
landsins, höfuðborginni Quito, sem
stendur í rúmlega 3.000 metra hæð og
hafnarborginni Guayaquil, ásamt
mörgum þorpum í Andesfjöllum og
litlum hafnarbæjum. Þá gerðust at-
burðir sem aldrei gleymast. Líf fólks
var sem martröð meðan morðinginn
lék lausum hala. Hann nauðgaði,
kyrkti og brytjaði stundum niður
fómarlömb sín sem öll voru telpur á
aldrinum 7 til 12 ára.
Það hófst á sjóðheitu föstudagssíð-
degi þegar þrítug
kona af ættum hvítra og indíána kom
á lögreglustöðina við
strandgötuna í Guayaquil og til-
kynnti hvarf sjö ára dóttur sinnar,
Mörtu Suarez. Konan var ekkja og
átti þijú böm. Hún var ein þeirra sem
drýgðu litlar tekjur með því að selja
ferska ávexti á útimarkaðnum í mið-
borginni.
— Marta hjálpar mér alltaf með því
að setja vörumar í poka fyrir við-
skiptavinina, sagði konan við Gonza-
les rannsóknarlögreglumann, þrek-
vaxinn indiána sem varla glitti í fyrir
þykkum vindlareyk. —Það var lítið
að gera í morgun svo Marta fór að
leika við kunningja sína við blóma-
sölupallinn. Það liðu nokkrar klukku-
stundir þangað til ég áttaði mig á að
hún var horfín.
Gonzales skrifaði hjá sér lýsingu á
telpunni og fúllvissaði móðurina um
að hann skyldi annast málið sjálfúr.
Þau urðu síðan samferða á markaðs-
torgið. Þar var mikið líf og tugir tötra-
legra bama voru eins og mý á mykju-
skán alls staðar að selja lottómiða,
kúlupenna, sígarettur og alls kyns
smádót. Konumar stugguðu flugum
frá matnum sem var fjölbreyttur.
Þama má kaupa hænsni, fisk, brauð,
ávexti, teppi úr alpakka—ull, boli frá
Taiwan og eldsteikta naggrísi sem
hafa þótt lostæti á þessum slóðum
síðan í tíð Inka.
Móðir Mörtu vísaði Gonzales að
blómapallinum og þar talaði hann við
blómasölukonuna sem minntist þess
að hafa séð Mörtu að leik með sínum
tveimur strákum en viðurkcnndi að
hafa ekki hafl auga með hverri hreyf-
ingu þeirra. Konan kallaði á syni sína
sem sögðu að Marta hefði orðið leið á
að vera í feluleik milli söluborðanna
og farið. Þeir höfðu síðast séð hana
tala við mann sem seldi blýanta.
Drengimir lýstu blýantasalanum
sem meðalmanni, ffemur ljósum á
hörund með svart hár. Sú lýsing mun
eiga við rösklega 60% af tveimur
milljónum íbúa Guayaquil sem flestir
em mestísar, þ.e. afkomendur hvítra
manna og indíana. Þar sem fjölmargir
selja á markaðnum án leyfis var engin
leið að hafa uppi á manninum.
Fyrsta líkið finnst
Næstu daga færði lögreglan fjölda
götusala til yfirheyrslu en án árang-
urs. Til að gera illt verra var tilkynnt
um hvarf tveggja annarra telpna á
næstu þremur vikum. Báðar höföu
síðast sést í grennd við útimarkaðinn.
Mánuði eftir hvarf Mörtu litlu Suar-
ez kom auðugur kaffiræktandi í of-
boði á lögreglustöðina og tilkynnti
um skelfilegan fúnd srnn. Hann bað-
aði óðamála út öllum öngum meðan
hann lýsti hryllingnum:
—Eg ók eftir þjóðveginum skammt
sunnan við borgina á leið til Playas
þar sem ég ætlaði að eyða helginni á
ströndinndi með vinafólki. Allt í einu
fór vélin að hósta og svo drapst á bíln-
um. Ég fór út til :.ð aðgæta þetta og
þegar ég lyfti vélarlokinu sá ég út
undan mér að eitthvað lá í vegar-
skurðinum. Fyrst hélt ég að þetta væri
tuskuhrúga en við nánari aðgæslu
kom í ljós að þetta var limlest lík lít-
illar telpu. Blái kjóllinn hennar var
gegndrepa af blóði.
Maðurinn fékk sér far með næsta bíl
til baka og tilkynnti lögreglunni um
fúndinn. Gonzalez spratt upp, kallaði
til Borja lögreglulækni, sjúkrabíl og
dráttarbíl. Hann bauðst til að aka
kaffikóngnum aftur á staðinn. Innan
fárra mínútna geystist lestin eftir
þjóðveginum ásamt vælandi lög-
reglubílum og bifhjólum.
Klukkan var fimm þegar komið var
að bilaða bílnum. Meðan lögreglan
girti svæðið af setti Borja læknir líkið
á teppi og skoðaði það. Hann fúllyrti
að telpan heföi verið látin í meira en
tvo sólarhringa og eftir jarðvegi á föt-
unum að dæma heföi hún verið grafin
í grunnri gröf en að líkindum hefði
flækningshundur grafið hana upp og
dröslað henni þangað sem hún fannst.
Líkið var síðan vafið í teppið og sent
til rannsóknar með sjúkrabílnum.
Eftir ítarlega rannsókn á líkinu sagði
Borja, sem var reyndur í starfi sínu,
að á 15 árum hefði hann ekki séð neitt
þessu líkt. Telpunni hafði verið
nauðgað hrottalega, hún barin og síð-
an skorin á háls með sveðju. Skurður-
inn náði eymanna milli og læknirinn
fékk gæsahúð við að lýsa skelfingar-
svipnum á litla andlitinu.
Þótt svæðið væri rannsakað ná-
kvæmlega hafði morðinginn ekki
skilið eftir minnstu vísbendingu. Það
eina sem fannst var sælgætisbréf sem
var vandlega pakkað í plast og flutt á
stöðina.
Aðstandendur telpnanna sem horfið
höfðu voru kallaðir til að bera kennsl
á líkið og þegar móðir Mörtu sá það,
rak hún upp skelfingaróp og hneig í
fang læknisins
Telpur hverfa víðar
Nú var öll áhersla lögð á að finna
týnda blýantasalann. Óeinkennis-
klæddir lögreglumenn voru á mark-
aðstorginu en að leita að einum manni
þar var álíka og þetta með nálina í
heystakknum, nær ómögulegt.
Gonzalez haföi samband við lög-
regluna í Quito til að vita hvort
nokkrir fangar hefðu sloppið úr ríkis-
fangelsinu. Til frekara öryggis voru
myndir af telpunum þremur sendar
dagblöðum í nokkrum nálægum
borgum.
Nánast samstundis hringdi Pablo
Andrade, lögreglufúlltrúi í Quito, og
sagði Gonzalez að tíu ára telpa hefði
horfið þar þemur mánuðum áður.
—Hún hét Carmela Ruiz og líkið
fannst í grunnri gröf fyrir hálfúm
mánuði, sagði hann. -—Henni haföi
verið nauðgað og síðan var hún bók-
staflega söxuð niður með sveðju.
Morðinginn gengur enn laus og við
höfúm engar vísbendingar. Telpan var
munaðarlaus og hafði í sig með þvi að
selja Iottómiða á vikulegum markaði í
Quito.
Lögreglufulltrúinn hikaði en sagði
svo: —Það er engu líkara en við sitj-
um uppi með Kobba kviðristi á ný. I
stað vændiskvenna eru fómarlömb
hans saklaus böm. Við verðum að
finna hann og það strax.
Vikumar urðu að mánuðum og böm
héldu áfram að hverfa. Lík átta ára
telpu fannst í ruslatunnu og annað á
ruslahaugum í útjaðri Guayaquil. í
Riobamba fúndust tvö telpnalík í
gmnnum gröfum á akri. Öll fómar-
lömbin höfðu verið skorin, barrn og
þeim nauðgað.
Þegar blöð víðs vegar um landið fóm
að Qalla um mannskrímslið sem gekk
laust tóku foreldrar að halda bömum
sínum heima og borgarar mynduðu
varðsveitir. Konur hringdu til að gefa
skýrslu um allar ferðir sínar. Borgin
sem í ferðamannabæklingum er köll-
uð „Perla Kyrrahafsins" var nú í
greipum óttans. Blöðin kröfðust þess
að morðinginn næðist áður en hárbeitt
sveðja hans yrði reidd til höggs á ný.
Gestir í Guayaquil sjá borg sem
Rita Moya var ein þeirra sem lét
lokkast út í fenin með blíðmálgum
manni sem iofaði henni góðgæti.
reynir óðfluga að tileinka sér ffamfar-
ir og menningu 20. aldar. Þar em
miklar breiðgötur með útikaffihúsum,
stórir almenningsgarðar, íburðarmikil
hótel og glæsilegur flugvöllur. Olíu-
og sykurhreinsunarstöðvar, steypu-
stöðvar, bmgghús og aðrar verk-
smiðjur liggja í röðum á bökkum
Guayas—árinnar sem rennur í Kyrra-
hafið.
Skammt suður með ströndinni em
Playas og Salinas þar sem auðugir
innfæddir og ferðamenn spóka sig
bæði á fallegum sandströndum og
spilavitum.
Sælgætisbréf eina
vísbendingin
En eins og í öllum stórborgum er
þama til sú hlið mannlífsins sem
ferðamenn komast sjaldan í snertingu
við. í útjaðri Guayaquil em ein
hörmulegustu fátækrahverfi í heimi,
þar sem fátæklingar búa næstum ofan
í fenjaskóginum í krossviðarkofúm
með pálmablaðaþökum. Á regntím-
anum úir þar og grúir af moskítóflug-
um og öðrum hvimleiðum kvikind-
um.
Þrátt fyrir fátæktina em glæpir fátíð-
ari í Guayaquil en flestum öðmm
stórborgum í Suður—Ameríku. Þótt
kókaíni ffá Bólivíu, Perú og Kólumb-
íu sé iðulega smyglað um borð í skip
á Guyaya—ánni með stefhu á Evrópu
eða Bandaríkin, segja íbúar Ecuador
að þeir flytji það bara út en neyti þess
ekki.
Veskjaþjófnaðir og innbrot em al-
gengir glæpir og ofbeldisglæpir eiga
oftast rætur að rekja til fátæktarinnar,
skapofsa eða stjómmálalegra hefnda.
Þegar slíkt er uppi á tengingnum er
oftast gert ráð fyrir að glæpamaðurinn