Tíminn - 17.11.1990, Blaðsíða 9

Föstudagur 17. nóvember 1990
Tíminn 21
Friðrika Sigríður
Bjamadóttir
Fædd 7. nóvember 1917
Dáin 11. nóvember 1990
Mig langar til að minnast með fá-
um orðum móðursystur minnar,
sem lést á Landspítalanum 11. nóv.
‘90 eftir skamma en erfiða sjúk-
dómslegu. Hún var rétt 73 ára að
aldri þegar hún lést.
Sigríður var fædd að Reykjum í
Tungusveit í Skagafirði og voru for-
eldrar hennar hjónin Kristín
Sveinsdóttir, f. 13. jan. 1885, d. 13.
jan. 1967, og Bjarni Kristmundsson
bóndi, f. 2. maí 1887, d. 24. júní
1954.
Hún ólst upp í stórum systkinahópi
við kröpp kjör eins og svo margir
upp til sveita í þá daga. Systkinin
voru 15 og komust 13 til fullorðins-
ára. í dag eru 9 af systkinunum á lífi.
Fjölskyldan bjó á Reykjum þar til
Sigga, eins og hún var ævinlega
kölluð, varð 7 ára, en þá var flutt að
Grímsstöðum í sömu sveit og þar
bjuggu foreldrar hennar frá 1924-
‘44. Bærinn fór í eyði þegar afi og
amma fluttu að Hafragili í Laxárdal í
Skagafirði, enda aðstaða öll á Gríms-
stöðum alla tíð erfið til búskapar.
Sigga var ekki gömul þegar hún
þurfti að taka til hendinni við öll al-
geng störf til sveita. Var sérlega til
þess tekið hve hjálpleg og dugleg
hún var með yngri systkini sín og
studdi þau með ráðum og dáð. Hún
var alla tíð fórnfús og ósérhlífin og
hugsaði meira um hag annarra en
sjálfs sín. Ekki átti hún eftir að fest-
ast í sveitinni frekar en margir aðrir,
en alltaf talaði hún með hlýhug og
virðingu um sveitina sína.
Úr sveitinni lá svo leiðin til Reykja-
víkur þar sem helst var einhverja
vinnu að fá á þeim tíma. Fljótlega
eftir að hún kom til Reykjavíkur
kynntist hún eftirlifandi eiginmanni
sínum, Ara Jósefssyni, fyrrv. toll-
verði, f. 27. júní 1913. Þau giftu sig
10. des. 1943 og hófu búskap í
Reykjavík þar sem þau bjuggu alla
tíð.
Foreldrar Siggu bjuggu hjá þeim
hjónum að Langholtsvegi 79 eftir að
þau brugðu búi og fluttu til Reykja-
víkur 1950. Voru þau hjónin mjög
samhent að gera dvöl gömlu hjón-
anna sem ánægjulegasta og standa
systkini hennar í ævarandi þakkar-
skuld við þau. Voru afi og amma
umvafin hlýju og kærleika á heimili
þeirra alla tíð.
Sigga og Ari eignuðust 2 börn.
Kristínu Amelíu Sigríði, f. 11. júní
1946, húsmóður. Eiginmaður Guð-
mann Sigurbjörnsson, f. 30. sept.
1947, flugmaður. Þau eru búsett í
Lúxemborg og eiga 3 syni. Ómar
Karl, f. 9. des. 1949, skrifstofustjóra.
Eiginkona Áslaug Pétursdóttir, f. 3.
maí 1951, hjúkrunarfræðingur. Þau
eru búsett í Garðabæ og eiga 3 börn.
Sigga helgaði sig húsmóðurstörf-
um allt sitt líf og var heimili hennar
ávallt til fyrirmyndar og þangað gott
að koma. Hún hafði gaman af að
ræða um liðna tíð, var uppfull af
fróðleik, enda mjög bókhneigð. Á
heimili hennar var lengst af afar
gestkvæmt og þar var eins konar
miðstöð systkina hennar og annars
frændfólks þegar það kom til
Reykjavíkur. Systkinin hittust oft
hjá henni og var þá glatt á hjalla,
mikið skrafað og gert að gamni
sínu. Var oft unun fyrir mig þá sem
ungan dreng að fylgjast með þessu
káta og lífsglaða fólki. Alla tíð var
mikið og náið 'kamband milli þessa
stóra systkinahóps. En núna hafa
tvær systranna farið yfir móðuna
miklu á þessu ári.
Sigga fylgdist af lífi og sál með upp-
vexti barnabarna sinna og dvaldi oft
langdvölum ásamt Ara hjá dóttur
sinni í Lúxemborg hin síðari ár. Það
mátti sjá að hún geislaði af gleði
þegar hún talaði um barnabörn sín
sem hún hefði vel þegið að geta
fylgst betur með og séð vaxa úr
grasi.
Hún var ákaflega trúuð kona og
kveið ekki vistaskiptunum þegar
hún vissi að hverju dró.
Að leiðarlokum vil ég þakka henni
fyrir allt sem hún var mér, foreldr-
um mínum og systkinum í gegnum
tíðina. Systkini hennar öll þakka
henni ástúð og kærleika alla tíð.
Elsku Ari, Kitta, Manni, Ómar, Ás-
laug og börn. Ég votta ykkur inni-
lega samúð á þessum erfiðu tíma-
mótum. Það er þó huggun harmi
gegn að hér er gengin góð kona sem
vildi öllum vel.
Blessuð sé minning hennar.
Legg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar gfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Jón Aðalsteinn Jóhannsson.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir
frá Grund
Fædd 4. október 1902.
Dáin 29. október 1990
Mig langar til að minnast föður-
systur minnar, Ingiríðar Þorsteins-
dóttur, sem andaðist á héraðshæl-
inú á Blönduósi 29. október sl.
Ingiríður er fædd á Grund í Svína-
dal í Austur-Húnavatnssýslu 4. okt.
1902, dóttir hjónanna Þorsteins
Þorsteinssonar, bónda þar, og Ragn-
hildar Sveinsdóttur sem var seinni
kona hans. Inga, eins og hún var
alltaf kölluð, var elst 5 alsystkina en
þau eru Steinunn, f. 1905. Hún á
eina dóttur, Ástu. Þóra, f. 1908. Búa
þær þrjár saman á Flókagötu 7 í
Reykjavík. Guðmundur, f. 1910, býr
á Syðri-Grund, giftur Guðrúnu Sig-
urjónsdóttur og eiga þau 4 börn.
Þórður, f. 1913, býr á Grund, giftur
Guðrúnu Jakobsdóttur. Eiga þau 4
börn.
Inga ólst upp á Grund hjá foreldr-
um sínum og vann öll venjuleg
heimilisstörf eins og venja var á
þeim tíma. Haustið 1921 trúlofaðist
Þorsteini Sölvasyni frá Gafli í Svína-
dal, sem var búinn að vera kaupa-
maður á Grund í nokkur sumur þar
áður. Þorsteinn var kennari að
mennt og kenndi á Hvammstanga á
veturna og var svo heima á Grund á
sumrin. Þorsteinn var mesti sóma-
maður, vel greindur og hagmæltur.
Þau Inga og Þorsteinn tóku að sér
lítinn dreng, Pál Eyþórsson, sem
dvaldi á Grund. Ólst hann upp á
Grund í skjóli Ingu til fullorðinsára
og var hún honum ætíð góð. Heitir
einn sonur Páls í höfuðið á Ingu og
segir það sína sögu. Hamingja Ingu
og Þorsteins var stutt því 27. júní
1924 dó Þorsteinn úr lömunarveiki
eftir nokkurra daga legu. Veit ég að
Inga vakti yfir honum nótt og dag þá
erfiðu sólarhringa og held ég að hún
hafi aldrei jafnað sig til fulls af þeirri
miklu sorg. Þetta var mikið áfall fyr-
ir Ingu og allt heimilið því eðlilega
báru þau öll mikið traust til Þor-
steins, þar sem Þorsteinn, faðir Ingu
og þeirra systkina, dó 1921 og var
því Þorsteinn Sölvason fyrirvinna
heimilisins á sumrin. Ástæðurnar
voru því ekki góðar á þessu heimili,
en þau gáfust samt ekki upp. Ragn-
hildur hélt áfram að búa á hluta
jarðarinnar með börnum sínum þó
erfitt væri, drengirnir innan við
fermingu og Þóra mikið fötluð eftir
lömunarveiki sem hún fékk um
sama Ieyti og Þorsteinn dó. En það
tókst að halda heimilinu saman með
miklum dugnaði og sparsemi.
Reyndi þá mikið á Ingu og þau
systkini öll við að aðstoða móður
sina.
Árið 1934 flutti Inga suður til
Reykjavíkur og fór þá að vinna á
Landspítalanum og vann þar alveg
óslitið til 1982. Hún hélt alltaf mik-
illi tryggð við sitt æskuheimili því
alltaf kom hún norður að Grund á
hverju sumri og tók sér yfirleitt
lengra frí en hún átti til að geta
hjálpað til við heyskap og önnur
verk sem til féllu. Inga var dugleg,
vann öll sín verk af alúð og natni,
hún var ekki að hugsa um hvort
verkin voru hennar verk eða ekki,
hún bara gerði þau og dró þau ekki
til morguns. Man ég alltaf hvað við
krakkarnir á Grund hlökkuðum
mikið til þegar von var á Ingu norð-
ur. Hún kom alltaf með gjafir handa
öllum stórum og smáum. En ég
held að hún hafi glaðst alveg eins
mikið og við sem þáðum, því það var
hennar líf og yndi að gefa og gera
öðrum gott, mönnum og málleys-
ingjum.
Ef allir breyttu eins og Inga gerði
þá væri veröldin öðruvísi en hún er í
dag. Eins og áður segir vann Inga
lengi á Landspítalanum og var þar
mjög vel liðin, sem eðlilegt var þar
sem hún var vel lynt, alltaf glöð og
ánægð með sitt. Hún vann lengi á
kaffistofu röntgendeildarinnar og sá
þar um að gefa læknum og hjúkrun-
arfólki kaffi og fór það henni vel. Ég
þurfti tvívegis að liggja lengi á Land-
spítalanum og brást það held ég
aldrei að Inga kæmi til mín tvisvar á
dag, þegar hún kom í vinnuna og
svo áður en hún fór heim á kvöidin.
Það var svo gott að fá Ingu í heim-
sókn, hún var alltaf svo glöð og
bjartsýn. Síðustu 5 árin dvaldi Inga
á Héraðshælinu á Blönduósi og leið
þar ætíð vel því þar voru allir góðir
við hana, sem ég hér með þakka.
Að lokum vil ég og fjölskylda mín
öll þakka Ingu fýrir öll hennar gæði
í okkar garð og óska henni góðrar
heimkomu því það eitt á hún skilið.
Ragnhildur Þórðardóttir
Sigtryggur Ámason
Nýlega var til moldar borinn Sig-
tryggurÁrnason, íyrrverandi yfirlög-
regluþjónn í Keflavík. Síðustu vakt
hans þessa heims var lokið og aðrar,
óræðari skyldur kölluðu.
í raun er það alls ekki létt verk að
skrifa um Sigtrygg Árnason í fáein-
um orðum. Óhætt er að segja um
hann að hann hafi verið litrík per-
sóna — einn þeirra manna sem
marka spor. Skal svo sem engan
furða þegar saman fara sérstæðir
persónueiginleikar annars vegar og
stórbrotnar samfélagsbreytingar
hins vegar.
Afmælis- og
minningargreinar
Þeim, sem óska birtingar á afmælis-
og/eða minningargreinum í blaðinu, er
bent á, að þær þurfa að berast a.m.k.
tveimur dögum íyrir birtingardag. Þær
þurfa að vera vélritaðar.
Sigtryggur Árnason var af þeirri
kynslóð Islendinga sem upplifði
kynngimagnaðri framfarastökk en
þekkst hafa í sögu landsins. Þannig
var hann sjálfur fæddur og uppalinn
í sveit, mótaður af einföldum sam-
hljóm við íslenska náttúru og ung-
mennafélagsandann í sinni mestu
reisn. Með þetta vegarnesti kom
sveitapilturinn, stóri og vörpulegi, á
mölina hér syðra. Það voru svipt-
ingaár á fimmta áratugnum þegar
upp úr sauð af vaxtarverkjum her-
setu og útgerðar. Keflavík var í hröð-
um vexti og í þeirri hringiðu sló oft í
brýnu milli dugandi landnema. Mál
voru oftar en ekki afgreidd með
hnefarétti fremur en fyrir dómstól-
um. Og það kom í hlut Húnvetnings-
ins Sigtryggs að koma lögum og
reglu á þetta sérkennilega samfélag.
Til þess var honum í upphafi ekki bú-
inn annar kostur en gamall og aflóga
braggi og tveir jafnfljótir sem farar-
tæki. Sem nærri má geta var hér um
erfitt og vandasamt verk að ræða.
Kom Sigtryggi þar vel að hafa geng-
ið í smiðju til hins kunna íþrótta-
garps, Sigurðar Greipssonar í
Haukadal. Furðar engan þótt á
stundum stæði styr um þennan
frumherja löggæslu í Keflavík. Þar
reyndi á festu og ákveðni en skyldu-
ræknin og trúfestan við starfið var
Sigtryggi mikilvægur eiginleiki í
þeirri þolraun. Ekki er ólíklegt að sá
tími hafi mótað viðmót hans þegar
skilningur annarra á vandasömu
verki gat verið í hæpnara lagi. Eða
hversu oft hættir okkur ekki til að
dæma á grundvelli takmarkaðrar
þekkingar? Er fram liðu stundir
færðist smám saman meiri festa yfir
samfélagið og löggæslan tók mið af
því. Nærri hálfrar aldar löggæsla á
Suðurnesjum hvíldi að verulegu
leyti á breiðum herðum Sigtryggs.
Æviyerki sínu skilaði hann með
sóma.
Svo sem nærri má geta þurfa lög-
reglumenn oft að taka miður vinsæl-
ar ákvarðanir í starfi sínu. Ýmsum
kann að hafa þótt yfirlögregluþjónn-
inn hrjúfur og kaldur. Hitt leyndist
ekki þeim sem með honum störfuðu
að undir ákveðnu yfirborðinu bjó
blíðlyndur og umhyggjusamur ein-
staklingur. Engu er líkara en í Sig-
tryggi hafi togast á annars vegar
bóndinn og hestamaðurinn en hins
vegar lögreglumaðurinn, sem átti
svo í vök að verjast á frumbýlingsár-
unum. Nýliðum, sem reyndari
starfsfélögum, reyndist hann hjálp-
samur og örlátur á ráð. Hinn sér-
stæði frásagnarmáti hans létti oft
erfiðar vaktir og má segja að sumar
sagna Sigtryggs séu sígildar. Þar
birtist hin sanna íslenska frásagnar-
hefð í allri sinni dýrð.
Með Sigtryggi Árnasyni lýkur
ákveðnum kapítula í löggæslu Suð-
urnesja og hlýtur hann að teljast til
merkilegra einstaklinga í sögu okkar
hér syðra. Með þessum orðum
kveðja lögreglumenn fyrrum félaga
sinn og yfirmann. Blessuð sé minn-
ing hans.
Þórir Maronsson,
yflrlögregluþjónn.