Tíminn - 12.01.1991, Blaðsíða 15

Laugardagur 12. janúar 1991 Tíminn 27
og höfðu tekið við höfuðábyrgðinni.
hannig er hin farsæla þróun milli
kynslóða, þegar best er.
Nú þegar Jenný á Eyjólfsstöðum er
öli er það ekki harmsefni. Miklu
fremur má gleðjast yfir því að hún
hefir verið Ieyst frá hrörnandi lík-
amsviðjum að Ioknu Iöngu og far-
sælu lífsstarfi og að hún fékk endur-
goldna þá umhyggju sem hún hafði
áður öðrum veitt. Enginn endurgalt
henni það ríkulegar en Jóhanna
dóttir hennar af mikilli fórnfysi.
Börn Jennýjar biðja fyrir hjartans
kveðju til móður sinnar og óska eft-
ir að þetta erindi Matthíasar Joc-
humssonar fylgi:
,jíg kveð þig móðir í Kristi trú
sem kvaddir forðum mig sjálfan þú
á þessu þrautanna landi.
Þú fagra Ijós, í Ijósinu bgrð,
nú launar þér Guð í sinni dgrð.
Nú gleðst um eilífð þinn andi. “
Jenný Rebekka Jónsdóttir hefir nú,
í byrjun nýs árs, hafið för til þess
óþekkta sviðs, sem allra bíður að
lokum. Blessunaróskir fylgi henni
og eru hér með færðar öllum, sem
henni stóðu næstir og voru kærastir
í lífinu.
Hún verður jarðsett í dag, laugar-
daginn 12. janúar, við hlið manns
síns, að Undirfelli í Vatnsdal.
Grímur Gíslason.
Þegar árið 1990 hafði runnið sitt
skeið á enda og horfið í aldanna
skaut, hvarf frænka mín, er þessar
línur rita, yfir landamærin miklu.
Árin líða hvert af öðru þar til þau
fylla öldina og síðan líður hver öldin
af annarri. Þetta er alltaf jafn langur
tími sem ekki verður breytt. Þessu
er öðruvísi farið með okkur menn-
ina. Þeir hverfa af sjónarsviðinu á
misjöfnum aldri og fá oftast litlu
ráðið um það. Það er erfitt að sjá á
eftir fólki í blóma lífsins. Jafnvel
þótt fólk sé orðið háaldrað er einsog
þessi vistaskipti snerti alltaf við-
kvæman streng í brjósti hvers
manns og veki upp minningar.
Jenný Jónsdóttir, húsfreyja að Eyj-
ólfsstöðum í Vatnsdal, lést að heim-
ili sínu snemma að morgni 1. jan.
s.l. Hún fæddist rétt áður en þessi
öld, sem nú er komin á síðasta ára-
tuginn, hóf göngu sína, svo æviárin
voru orðin býsna mörg. Jenný var
sérstaklega gæfusöm kona í öllu
sínu lífi. Hún hafði góða heilsu svo
að segja til síðustu stundar, en það
verður að teljast meira virði en orð
geta lýst. Ekki síst þegar fólk nær
jafn háum aldri og hér var um að
ræða. Hún átti kærleiksríka for-
eldra, sem hún gat haft á heimili
sínu þar til yfir lauk. Þeir sem til
þekktu vita vel að Jenný naut þess í
ríkum mæli að geta sýnt foreldrum
sínum ástúð og umhyggjusemi,
þegar þau þurftu mest á því að
halda. Eiginmaður Jennýjar var
henni ástríkur og traustur lífsföru-
nautur í löngu og farsælu hjóna-
bandi. Síðast en ekki síst átti hún in-
dæl börn, sem báru hana á höndum
sér til hinstu stundar og að lokum
fékk hún að kveðja þetta líf í faðmi
þeirra. Af því sem hér að framan er
sagt er ljóst að Jenný hefúr átt
margar hugljúfar minningar um
ástvini sína, frá því fyrsta til hins
síðasta. Það má því með sanni segja
að hún hafi verið gæfumanneskja.
Foreldrar Jennýjar voru hjónin
Ingibjörg Kristmundsdóttir og
seinni maður hennar Jón Baldvins-
son. Bæði voru þau Húnvetningar.
Ingibjörg var fædd 31. des. árið
1861. Hún var komin af góðum ætt-
um á Vatnsnesi. Jón var fæddur 28.
júní 1866 á Síðu í Refasveit. Móðir
Jennýjar missti fyrri mann sinn árið
1891 frá tveimur ungum dætrum.
Sú eldri, Halldóra Guðrún, fór í fóst-
ur til föðursystur sinnar, Jóhönnu
Jóhannesdóttur. En sú yngri, Ingi-
björg Rósa móðir mín, ólst upp hjá
móður sinni og seinni manni henn-
ar, sem alla tíð reyndist henni sem
besti faðir.
Ingibjörg og Jón Baldvinsson gift-
usc árið 1894, og var Jenný eina
barn þeirra, fædd á Kornsá í Vatns-
dal 26. júlí 1898.
Á heimili þeirra hjóna dvöldu oft
um lengri eða skemmri tíma vanda-
laus ungmenni. Ingibjörg hafði orð
á sér fyrir að vera sérstaklega lagin
að umgangast börn og unglinga og
heimilishald þeirra var allt til fyrir-
myndar. Það var því leitað mikið eft-
ir því að koma þangað fólki sem
þurfti á samastað að halda, þótt ekki
væri þar auður í garði. Við þessar að-
stæður lifði Jenný sín æskuár, ein-
mitt þau árin, sem hafa mest áhrif á
gæfu hvers manns. í þessu sam-
bandi get ég ekki látið hjá líða að
minnast Aðalheiðar Björnsdóttur,
sem ólst upp með þeim Ingibjörgu
Rósu og Jennýju. Gagnkvæm vin-
átta og tryggð ríkti á milli þeirra
allra, til hinstu stundar, enda töluðu
þær alltaf hver um aðra einsog þær
væru alsystur. Þá skal þess getið að
foreldrar Jennýjar tóku í fóstur Ingi-
björgu dóttur Halldóru, hálfsystur
Jennýjar, og manns hennar Níelsar
Sveinssonar. Hún dvaldi hjá þeim
frá fjögurra ára aldri og fram á full-
orðinsár.
Jenný var við nám, í Kvennaskólan-
um á Blönduósi, einsog flestar ung-
ar stúlkur í Húnaþingi á þessum ár-
um.
Jenný giftist 23. júlí árið 1922.
Maður hennar var Bjarni Jónasson,
mikill myndarmaður og afburða
duglegur. Hann var af fátæku fólki
kominn og hafði misst móður sína
þegar hann var barn að aldri. Þrátt
fyrir fátækt og umkomuleysi fór
hann í hinn velþekkta Hvítárbakka-
skóla, aðeins 15 ára að aldri. Hann
gerði sér þá strax Ijóst hve góð
menntun er nauðsynleg fyrir lífið,
hvert sem ævistarfið kann að verða.
Jenný og Bjarni eignuðust þrjú
börn, sem upp komust. Þau eru:
Ingibjörg, f. 8. júní 1923, gift Ing-
vari Steingrímssyni, bónda á Eyj-
ólfsstöðum, þau eiga 4 börn. Jón, f.
18. nóvember 1925, giftur Kristínu
Lárusdóttur, þau búa á Bakka í
Vatnsdal og eiga 5 syni. Jóhanna, f.
12. febrúar 1929, ógift og barnlaus.
Hún hefur að mestu dvalið heima og
búið með fjölskyldu sinni. Öll eru
börnin mannkostafólk, sem bera
foreldrum sínum góðan vitnisburð.
Strax eftir að þau Jenný og Bjarni
giftust, var það mikið áhugamál
þeirra að finna sér jarðnæði þar sem
þau gætu lifað sjálfstæðu lífi, öðrum
óháð og sýnt í verki það mikla vilja-
þrek sem í þeim bjó. En þá lágu jarð-
ir ekki á lausu. Það varð því hlut-
skipti þeirra í mörg ár að skipta oft
um verustað. Þau dvöldu á ýmsum
stöðum í Vatnsdal og Þingi en kom-
ust alltaf vel af, miðað við það sem
þá þekktist. Þetta byggðist mikið á
vinnu húsbóndans utan heimilis. Á
þessum árum hvfldi mikil ábyrgð á
Jennýju, að sjá um heimilið, oft við
erfiðar aðstæður. En hún vann verk
sín og stjórnaði heimilinu með yfir-
vegaðri ró og dugnaði.
Jenný var mikil hannyrðakona.
Hún bæði saumaði, prjónaði og
hafði sérstaklega gaman af að hekla
og allt sem að því laut, lék í höndum
hennar og hafði hún af því mikla
ánægju. Þessi handavinna hennar
varð til þess að styrkja og prýða
heimili þeirra.
Þau hjón áttu á seinni árum allgott
heimilisbókasafn, enda voru þau
bæði mikið gefin fyrir lestur góðra
bóka og bæði voru þau sérstaklega
Ijóðelsk.
Árið 1938 urðu þáttaskil í lífi þeirra
Jennýjar og Bjarna. Þá um vorið
flutti Þorsteinn Konráðsson á Eyj-
ólfsstöðum og hans glæsilega fjöl-
skylda alfarin til Reykjavíkur. En
þau höfðu búið með mikilli reisn á
þessari fallegu jörð, um áratuga
skeið. Margir söknuðu þeirra mjög
úr sveitinni og töldu að skarð þeirra
yrði vandfyllt. Þorsteinn leigði
Bjarna og Jennýju jörðina fyrstu ár-
in, en seldi síðan árið 1942. Nú fyrst
bjuggu þau hjón á eignarjörð sinni,
þótt 20 ár væru liðin frá giftingu
þeirra og fyrsta búskaparári. Þau
hjón héldu uppi fyrri rausn á heim-
ilinu og oft var þar margt af fólki.
Húsbóndinn kunni því vel að hafa
margt hjúa við búskapinn og var
góður verkstjóri, enda vanur því frá
fyrri árum. Jenný, húsmóðirin á
heimilinu, laðaði alla að sér með
sínu hlýja viðmóti og góðum viður-
gerningi. Af þessu má sjá að þau
hjón voru mjög hjúasæl.
Margt gesta var oft á Eyjólfsstöðum
í sambandi við opinber störf sem
Bjarni hafði allmörg á hendi. Einnig
komu margir sem þekktu þessi
heiðurshjón eða höfðu dvalið hjá
þeim og bundið tryggð við heimilið.
En alltaf var sömu rausninni að
mæta.
Bjarni var óvinnufær allmörg síð-
ustu ár ævi sinnar, en dvaldi oftast
heima. Þá kom það ekki síst í Ijós
hve mikið gæfuspor hann steig þeg-
ar hann giftist eiginkonu sinni Jen-
nýju, sem nú sýndi honum slíkan
kærleika og fórnfýsi að sjaldgæft má
telja. Bjarni andaðist þann 22. des-
ember 1982 á 86. aldursári.
Þau eru orðin mörg árin síðan ég
man fyrst eftir Jennýju frænku
minni. Enda koma nú við leiðarlok-
in margar minningar fram í huga
minn allt frá því að ég var barn að
aldri. Allar þessar minningar eru
mér mjög kærar. En of langt yrði að
rekja þær hér. Ég get þó ekki látið
hjá líða að minnast þess að það var
lengst af árviss siður hjá þeim systr-
um, móður minni og Jennýju, að
heimsækja hvor aðra með fjölskyld-
ur sínar. Þetta var alltaf mikið til-
hlökkunarefni. Sérstaklega er mér
minnisstætt þegar við vorum að
heimsækja Jennýju og við eldri
börnin vorum farin að geta setið ein
og óstudd á hesti, en þau yngri
þurfti að reiða. Stundum varð að
fara yfir óbrúað vatnsfall. Þetta voru
meiriháttar ævintýri, sem ekki
gleymast.
Örlögin höguðu því svo til að ég bjó
í næsta nágrenni við Jennýju og
hennar góða fólk í 40 ár. ÖII voru
þau samskipti á einn veg, aldrei bar
þar skugga á.
Ég og fjölskylda mín sendum börn-
um Jennýjar og öðrum ástvinum
hennar hjartanlegar samúðarkveðj-
ur, um leið og við þökkum langa og
góða samfylgd og biðjum Guð að
blessa hana á nýrri vegferð.
Hallgrímur Guðjónsson
frá Hvammi.
Á fyrsta degi þessa árs 1991 kvaddi
þennan heim Jenný Jónsdóttir, fyrr-
um húsfreyja að Hvammi í Vatnsdal
og síðar á Eyjólfsstöðum í sömu
sveit, komin á tíræðisaldur, fædd
1898. Eftir langan og oft erilsaman
dag mun þessi aldna heiðurskona
hafa orðið hvfldinni fegin og mun
ekki hafa kviðið neinu, því hún var
trúuð og heilsteypt að allri gerð,
vildi öllum vel en lét til sín taka ef
henni fannst hallað réttu máli eða
einhver hafður útundan.
Þannig minnist ég þessarar prúðu
og næstum hlédrægu konu við
fyrstu kynni, en það var stutt í glað-
lyndið og gæðin. Ég var vinnumað-
ur sem kallað var hjá þeim ágætu
hjónum Jennýju og Bjarna Jónas-
syni (hann er látinn fyrir nokkrum
árum) þegar þau voru búendur á
Hvammi sem verið hefúr tvíbýlis-
jörð um 60-70 ára skeið, eitt af höf-
uðbólum þessa lands og sýslu-
mannssetur fyrri tíma. Ég kom á
haustdögum 1933 eða fyrir 57 ár-
um, þá aðeins 17 ára og var hjá þeim
í tvö og hálft ár.
Ég minnist veru minnar þar sem
eins besta hluta ungdómsára minna.
Ég þroskaðist þarna að viti og vexti í
skjóli þessa góða fólks. Börn þeirra
þrjú voru þá að vaxa öll innan við
fermingu, Lillý, Nonni og Hanna,
eins og þau voru kölluð. Öll voru
þau mér góð.
Það var margt í heimili og húsmóð-
irin hafði í mörgu að snúast, sjaldan
færri en tíu og oft fleira fólk, fyrir
utan gesti og gangandi sem var mik-
ið í þá daga. Á hinu búinu var svipað
margt þar sem þau ágætu hjón
bjuggu Theódóra Hallgrímsdóttir
og Steingrímur Ingvarsson ásamt
fjórum börnum sínum og hjúum.
Síðan voru foreldrar Jennýjar, Ingi-
björg og Jón Baldvinsson, ásamt
fósturdóttur sinni Ingu Níelsdóttur
í húsmennsku sem kallað var. Þarna
var glaðværð og gott samneyti.
Ég minnist þess hvað var gott að
leita til Jennýjar þegar við krakkarn-
ir vildum eitthvað gera okkur til
gamans. Hún var verndari okkar í
leik og ærslum sem ungum er svo
nauðsynlegt. Ef henni fannst úr hófi
keyra sussaði hún á okkur og ég
minnist þess aldrei að ekki væri
hlýtt og það strax. Hún naut virð-
ingar og trausts allra sveitunga
sinna og annarra sem til þekktu.
Ég læt ekki hjá líða að minnast eins
atviks sem skipti mig sköpum. Ef-
laust var ég ódæll strákur, en alltaf
hlýddi ég Jennýju og reyndar þeim
hjónum báðum, því Bjarni var mér
afar góður og kom inn hjá mér
metnaði við leik og störf. „Stattu
þig, strákur," sagði hann stundum
og þá var brosið glettið. En ég var að
fara í langa ferð, vestur á land, og
þegar Jenný bjó mig til þessarar
ferðar kom hún að morgni burtfar-
ardags og vakti mig með þessum
orðum: „Hérna eru ný prjónanærföt
sem þú ferð í, annars færð þú ekki
að fara þessa ferð.“ Mér þótti vont að
vera í prjónaskyrtu, en ég sá að hús-
móður minni var svo mikil alvara að
ég vogaði ekki að óhlýðnast, enda
reyndist það hollráð, því í þessari
ferð villtist ég á Steingrímsfjarðar-
heiði í einn og hálfan sólarhring og
lenti í frosti og byl. Komst þó til
byggða af sjálfsdáðum, þá var ekki
hlaupið til að leita að fólki fyrr en
mátti til.
Ekki er ég í nokkrum vafa um að
prjónafötin urðu mér til lífs. Ég lét
mér þetta að kenningu verða og síð-
an hef ég notið þessa klæðnaðar og
geri enn. Þannig voru verk þessarar
konu sem starfaði í kyrrþey og hugs-
aði um velferð allra sem í kringum
hana voru og ekki síst til fæðis og
klæðis.
Blessuð er minning hennar. Börn-
um hennar og öllu venslafólki votta
ég samúð mína og virðingu.
Leópold Jóhannesson.
Kveðja frá Lillý, Guðlaugi og dætr-
um
Við minnumst þín, Jenný, frá
mörgum góðum stundum á Eyjólfs-
stöðum. Heimili þitt var fallegt og
hlýtt og gaf frá sér birtu og styrk. Þú
varst svo sáttfús og friðelskandi að
maður naut þess að vera í návist
þinni. Þú vannst störf þín í kyrrþey
og krafðist aldrei meira af öðrum en
þú gast sjálf látið í té. Dætur okkar
voru mörg sumur hjá þér og köll-
uðu þig Jenný ömmu. Yngsta dóttir
okkar minnist þess oft þegar þú
komst í búið hennar í graslautinni
fögru í brekkunni fyrir ofan túnið og
tókst þátt í gleði hennar er hún
sýndi þér kindur sínar, kýr og hesta,
sem að sjálfsögðu voru leggir, kjálk-
ar og skeljar. Þannig gladdir þú
barnssálina og ýttir undir sköpunar-
gleði hennar og starfslöngun.
Við þökkum þér fyrir allar sam-
verustundirnar sem minna okkur á
ljósið sem lýsir og vermir.
Guð blessi minningu þína.
Jóhannes Bogason
Fæddur 19. desember 1892
Dáinn 1. janúar 1991
Á fyrsta degi hins nýja árs lést vin-
ur minn og fyrrverandi nágranni Jó-
hannes Bogason bóndi, Brúarfossi.
Andlát hans kom ekki á óvart, hann
var maður orðinn háaldraður og
heilsuveikur.
Jóhannes var fæddur 19. desember
1892. Foreldrar hans voru Bogi
Helgason, bóndi á Brúarfossi, og
kona hans Guðbjörg Jóhannesdóttir.
Jóhannes var næstyngstur fjögurra
barna þeirra hjóna, en þau voru
Helgi, Teitur, Jóhannes og Soffía. Öll
eru þau systkini nú látin.
Jóhannes ólst upp á Brúarfossi og
vandist snemma allri venjulegri
sveitavinnu. Hann var alla tíð sérst-
saklega viljugur maður og ósérhlíf-
inn. Þessir eiginleikar hans komu
ekki hvað síst fram þegar hann þá
roskinn maður missti sjónina, en
vann þó flest verk sín áfram og fór
allra sinna ferða án aðstoðar.
Ég átti því láni að fagna að alast
upp í nágrenni við Jóhannes og
systkini hans tvö, þau Teit og Soffíu.
Jóhannes og þau systkini voru alltaf
reiðubúin til að rétta foreldrum
mínum hjálparhönd og mér er
minnisstætt að Jóhannes sagði ein-
hverju sinni að jafnt skyldi yfir
heimilin bæði ganga.
Árið 1928 tók Jóhannes við búi á
Brúarfossi ásamt Teiti og Soffíu. Á
Brúarfossi var símstöð og pósthús
og var því oft gestkvæmt á heimil-
inu af þeim sökum. Einnig var svo
áður en bflvegir komu og bflar urðu
algengir að Brúarfoss var áfanga-
staður manna sem voru á leið í
kaupstað og úr. Mátti heita á þeim
tímum væri á Brúarfossi rekinn
gististaður. Ætíð var gestum tekið
vel á Brúarfossi, enda systkinin glað-
sinna og skemmtileg.
Þegar Helgi bróðir þeirra missti
fyrri konu sína frá þrem ungum
börnum tóku þau systkini tvö þeirra
til sín, þau Guðbjörgu og Boga, og
reyndust þeim sem bestu foreldrar.
Einnig ólst upp hjá systkinunum
Jón Örn Gissurarson.
Jóhannes giftist árið 1960, Margr-
éti Þorvaldsdóttur. Margrét er látin
fyrir allmörgum árum. Jóhannes
dvaldist síðustu árin á Dvalarheimili
aldraðra í Borgarnesi. Þar leið hon-
um vel og var þakklátur starfsmönn-
um heimilisins fyrir velvild í sinn
garð.
Nú eru þau öll látin systkinin á
Brúarfossi. Þau voru öll góðar og
heiðarlegar manneskjur sem gott
var að þekkja og eiga að vinum. Ég
vil þakka þeim tryggð þeirra og vin-
áttu við foreldra mína, okkur systk-
inin og fjölskyldur okkar. Blessuð
sé minning systkinanna á Brúar-
fossi.
Hallbjöm Sigurðsson
-------------------------------------------------------.
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát og útförföður míns,
tengdaföður, afa og langafa
Eyþórs Erfendssonar
ftá Helgastöðum f Biskupstungum
Eria Eyþórsdóttir Brynjólfur Ásmundsson
bamaböm og bamabamaböm