Tíminn - 27.07.1991, Qupperneq 14

22
HELGIN
Laugardagur 27. júlí 1991
ÆSAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK>
En þeim var öruggara að halda sig frá frænkum hvors annars.
Þögnin ríkti í hverfinu þegar sólin kom upp yfír hávaxin mangó-
trén. Austanáttin, sem yfirleitt fylgir sólarupprásinni í Miami, var
farin að láta til sín taka og gerði andrúmsloftið aðeins svalara. í
hverfínu, þar sem flestir íbúarnir eru af latneskum uppruna, lítur
fólk vel eftir hvað öðru. Hverfisverðimir eru á varðbergi gagnvart
ókunnugum og grunsamlegum bílum. Þeir athuga allt, sem þeim
fínnst ekki alveg í lagi, og tilkynna það samstundis til lögreglu.
Sú var raunin þegar einn íbúanna tók eftir dökkgrænu Datsun- bif-
reiðinni sem hafði verið lagt við gatnamót. Bifreiðin virtist mann-
laus og íbúar hverfísins höfðu engar sérstakar áhyggjur af henni
þegar þeir veittu henni fyrst athygli að kvöldi 8. mars 1982. En þeg-
ar hún stóð þar enn morguninn eftir, var ákveðið að kanna málið
frekar.
Bifreiðin stóð á gatnamótum með lokaða glugga og læstar dyr.
Einn íbúanna ákvað að líta nánar á hana, þegar hann var með hund-
inn sinn á morgungöngu. Hann leit inn um glugga og sá röndótt
teppi í farangursrýminu.
Með lík í skottinu
Þegar réttarlæknirinn hafði rakað hnakka Jorge Yanes komu
glögglega í Ijós þeir áverkar sem morðingi hans hafði veitt honum.
Forvitni hans var vakin og hann leit
nánar á teppið. Honum dauðbrá þeg-
ar hann sá blóðugt mannshöfuð
standa undan teppinu.
Maðurinn snerist á hæli og hringdi
umsvifalaust á lögreglu og lét vita af
hinni óhugnaniegu uppgötvun sem
hann hafði gert. Celso Perez rann-
sóknarlögreglumaður kom á vett-
vang kl. 11.20 fyrir hádegi, rétt um
það leyti sem sjúkraliðar voru að
skoða ummerki á líkinu.
Skömmu síðar kváöu sjúkraiiðamir
upp þann úrskurð að maðurinn væri
látinn. Síðan tóku þeir saman tól sín
og tæki og héldu á brott.
Perez hófst þá þegar handa við að
vernda vettvang. Hann lokaði svæð-
inu umhverfis bifreiðina með köðl-
um og kallaði síðan eftir aðstoð til
morðdeildarinnar.
Þaðan komu þrír lögreglumenn
skömmu síðar undir stjórn Roberts
Murphy. Morðdeildarmennirnir
skoöuðu bifreiðina og óskemmtilegt
innihald hennar. Síðan yfirheyrðu
þeir fólkið, sem hafði fyrst veitt bif-
reiðinni athygli kvöldið áður, og
manninn sem hafði fundið Iíkið.
Eftir að hafa gert ráðstafanir til að
vernda vettvang var hafist handa við
að rannsaka máiið. Fyrst var að
mynda bifreiðina í bak og fyrir og
leita í henni. Starfsmaður tækni-
deildar var fenginn til að fram-
kvæma það. Hann myndaði bílinn að
utan og innan frá öllum sjónarhorn-
um og skráði hjá sér allt sem fyrir
augu bar. Þetta var verk sem ekki
mátti kasta til höndunum við.
Tæknimaðurinn vissi sem var að
glatað fingrafar eða blóðblettur, sem
ekki var tekið eftir, gat orðið til þess
að eyðileggja málsrannsókn og gera
saksóknara erfitt fyrir.
Síðan var bíllinn dreginn til starfs-
svæðis tæknideildar þar sem leitað
skyldi að fingraförum og öðru sem
að gagni kynni að koma. Starfsmað-
urinn, sem að þessu starfaði, var
mjög fær og fékk allan þann tíma og
aðstoð sem til þurfti.
Eftir að allt hafði verið myndað og
skráð hófst réttarlæknirinn handa
við að rannsaka líkið á vettvangi.
Líkið hafði legið í bílnum í nokkrar
klukkustundir og of kunnugleg ná-
lyktin lá í loftinu. Réttarlæknirinn
setti upp þunna gúmmíhanska og
hóf að afklæða líkið. Blóð hafði lekið
úr líkinu og sest í kekki á andlit þess
og skyrtuna.
Hrottalegar aðfarír
Þegar læknirinn færði líkið úr
skyrtunni sáust mörg stungusár
vinstra megin á bringunni. Réttar-
læknirinn áleit að þarna væri bana-
meinið að finna, en hélt þó áfram
rannsókn sinni. Þegar hann kom að
höfði líksins gerði hann aðra óhugn-
anlega uppgötvun. Höfuðleðrið hafði
verið tætt á mörgum stöðum, að því
er virtist með þungum höggum.
Læknirinn áleit að annar hvor eða
báðir áverkarnir, á höfðinu eða
bringunni, hefðu reynst banvænir.
Að þessari frumrannsókn lokinni
var líkið flutt í líkhúsið þar sem
krufning skyldi fara fram.
Rannsóknarlögreglumennimir
Hugo Barrera og Bruce Robertson
höfðu starfað saman um alllangt
skeið. Þeim kom vel saman og vissu
hvers þeir máttu vænta hvor af öðr-
um. Báðir voru þeir þaulvanir morð-
rannsóknum og létu einskis ófreist-
að til þess að koma morðingjunum á
bak við lás og slá.
Þegar þeir komu til líkhússins, til að
fá þar niðurstöður krufningarinnar,
biðu þeirra ófélegar fréttir. Hinn
látni hafði orðið fyrir mörgum mjög
þungum höfuðhöggum, með þeim
afleiðingum að höfuðleðrið var
sundurtætt, höfuðkúpan brotnað á
nokkrum stöðum og heilinn skaðast.
Læknirinn skýrði Barrera og Robert-
son frá því að höggin hefðu verið
veitt af miklum krafti með þungu
áhaldi. Læknirinn og lögreglumenn-
irnir veltu því fyrir sér hvaða áhald
hefði verið notað og giskuðu helst á
þunga homaboltakylfú eða eitthvað
því um líkt.
Barrera og Robertson yfirgáfu nú
líkhúsið og hófu tilraunir til að láta
bera kennsl á líkið. Þó svo að þeir
álitu að hinn látni væri skráður eig-
andi Datsun- bifreiðarinnar urðu
þeir að vera hudnrað prósent vissir.
Einnig urðu þeir að hafa upp á ætt-
ingjum hins látna og láta þá vita
hvað gerst hafði. Þetta er erfiðasti
hluti hverrar morðrannsóknar, en
verður að framkvæmast og það sem
allra fyrst.
Datsun bifreiðin var skráð á Jorge
nokkum Yanes, sem skráður var til
heimilis í vesturhluta Miami. Lög-
reglumennirnir tveir héldu til þess
heimilisfangs og hittu þar fyrir
nokkrar konur af latneskum upp-
runa. Með aðstoð þeirra kom í ljós að
Vegfarandanum, sem leit af
rælni inn um afturrúðuna á
grænum Datsun, brá í brún
þegar hann gerði sér grein fyrir
að lík lá undir röndótta teppinu.
hinn látni var Yanes og hafði hann
átt að koma heim um klukkan hálf-
átta kvöldið áður. En vitanlega hafði
hann ekki gert það. Lögreglumenn-
irnir héldu áfram að yfirheyra harmi
slegna ættingja hins látna í þeirri
von að þeir hefðu einhverjar upplýs-
ingar um hver morðinginn kynni að
vera. Þetta er erfiður tími fyrir ætt-
ingjana, en lögreglumennirnir verða
að fá allar upplýsingar eins fljótt og
unnt er. Fyrstu klukkustundir morð-
rannsóknar eru afar mikilvægar og
hvert smáatriði getur skipt sköpum.
Það, sem virst getur lítilvægt og
ómerkilegt í byrjun, getur orðið til
að leysa erfitt mál.
En því miður vissu ættingjamir fátt
um vini hins látna eða viðskipti, og
gátu fáar vísbendingar gefið varð-
andi það hver kynni að hafa orðið
honum að bana.
Næstu vikur voru hugsanleg vitni
yfirheyrð, ótal vísbendingum fylgt
eftir og sett var gæsla við heimili
hins látna, fyrirtæki hans og jafnvel
við jarðarförina.
Allt þetta erfiði bar þó engan árang-
ur. Þrátt fyrir mikla vinnu, sem lögð
var í þetta mál, var lögreglan engu
nær um hver hefði framið þetta
sóðalega morð.
Því miður var fólk stöðugt að láta
lífið í Miami. Sumir voru myrtir, aðr-
ir féllu fyrir eigin hendi og enn aðrir
létust af eðlilegum orsökum. Starfs-
menn morðdeildarinna verða að tak-
ast á við málin eftir því sem þau ber
að og geta ekki einbeitt sér að einu
einstöku máli, þó svo að þeir vildu
það oft gjaman.
Vitni í New Orleans
Rúmu ári eftir að lík Jorge Yanes
fannst barst lögreglunni fyrsta raun-
vemlega vísbendingin. Þann 22. apr-
fi 1983 barst lögreglunni í Miami
símtal frá lögregiunni í New Orleans.
Þær upplýsingar fengust að kona
hefði gefið sig fram við lögregluna í
New Orleans, sem kvæðist hafa mik-
ilvægar upplýsingar varðandi morð-
ið á Jorge Yanes. Þegar þessar upp-
lýsingar bárust hafði Barrera látið af
störfum við morðdeildina og hafið
störf hjá alríkislögreglunni.
Eins og venjulega höfðu starfsmenn
morðdeildar öðrum hnöppum að
hneppa, en véku frá sér öllu öðm,