Tíminn - 22.12.1992, Blaðsíða 14

14 Tíminn
JÓLABLAÐ 1992
sátuna, þá hefði meira hey kom-
ist inn hvern daginn heldur en
það hefur orðið með þessu sí-
fellda togi og baksi. En það er
ekki til mikils fyrir mig að tala
um það heldur en annað.
Ólöf: Já, þú verður nú að sætta
þig við það þó ég felli mig ekki
við þessa nýmóðins siði. Ég er
nú orðin gömul eins og á grön-
um má sjá og kann þá ekki. En
þú ert nú líka orðinn gamall,
Sveinn minn, og mér finnst þér
ekki farast heldur að vera að
elta þá. Það gengur ekki heldur
mikið betur fyrir þessum ungu
glönnum heldur en fyrir gamla
fólkinu, þó það láti mikið yfir
sér. Man ég það að nokkuð þótti
ganga hjá foreldrum mínum,
bæði þegar bundið var og
endranær og batt ég þá ævin-
lega með henni mömmu. Ég
man ekki eftir að það væri sér-
lega mikið kvartað yfir bandinu
þó við hefðum ekki allar þessar
reigingar og ósköp sem ganga á
hjá kaupmönnunum og sem þú
heldur svo mikið upp á. Hvað
skyldi hún annars hafa sagt,
gamla konan, ef hún hefði séð
menn stökkva svona upp á sát-
urnar og henda sér svo aftur af
þeim eins og krakkar sem ætla
að detta ofan af kollu? Þetta
þykir þér mikið varið í; mér get-
ur nú aldrei þótt það, þó þér
þyki það leiðinlegt; það er seint
að kenna gömlum hundi að
sitja.
Sveinn: Jæja, við skulum sleppa
því. Það er ekki til neins að vera
að þrefa lengur um þetta. Okk-
ur kemur aldrei saman um það
hvort sem er. Ég sting nú ann-
ars upp á að við hættum öld-
ungis að rífast um aðra eins
smámuni. Hefurðu ekki heyrt
hvað hreppstjórinn segir oft við
vinnumennina sem ætla að fara
að slást eftir messuna? „Elskið
friðinn, bræður!" Heldurðu
annars ekki að hún Manga fari
að koma bráðum? Ég hefði
gjarna viljað að hún hefði undið
upp sokkinn; hann er orinn
brauðþurr.
Ólöf: Fjandann ætli ég viti hve-
nær hún drullast heim, stelpan.
Hún kemst aldrei úr sporunum
þegar hún er send eitthvað. Ég
man eftir því þegar hún var send
út að Þorbrandsstöðum, þá var
hún í burtu heilan dag. Ég veit
að ég hefði verið hýdd fyrir það
þegar ég var í heimahúsum, ef
ég hefði hagað mér eins. En það
þykir nú vera vaxið upp úr hýð-
ingunum vinnufólkið núna. Og
þó held ég það væri jafngott þó
það væri slegið í það endrum og
sinnum. Ég gæti að minnsta
kosti fengið það af mér.
Sveinn: 0, það held ég það
Sveinn: Já, já, sér er nú hvað!
Ertu þá farin að senda eftir kaffi
ennþá? Mér þykir nú sannast að
segja nóg um þessa kaffieyðslu.
Ég veit ekki hvernig nokkurt bú
á að standast með því. Ef ég
mætti ráða þá skyldi enginn
kaffidropi koma inn fyrir mínar
húsdyr. En til hvers er ég að
tala um það? Ég fæ svosem ekki
að ráða því fremur en öðru.
Ólöf: Já, það væri gaman að
vita hvernig mundi fara fyrir
okkur ef þú fengir að ráða öllu.
Það hefði þá víst ekki fengið að
komast einn einasti baggi undir
þak hjá okkur í öllum okkar bú-
skap, því að aldrei hefur þú
kunnað að binda heysátu, hvað
þá heldur kornbagga. Þér þykir
kannske skömm að því og vilt
ekki kannast við það heldur en
vant er, en það get ég ekki gjört
að; sannleikurinn er beiskur,
Sveinn minn.
Sveinn: Onei, ég held ég kann-
ist ekki við það að ég kunni ekki
að binda sátu. Ég er nokkrum
sinnum búinn að segja þér það
að það gjörir enginn maður riú-
orðið að toga sirin í hvort tagl-
ið, eins og þú vilt. Og það segi
ég þér satt að ef ég hefði fengið
að ráða því að binda sáturnar
einn eða þá að minnsta kosti
ekki láta þig gjöra meira en
halda við töglin fyrir framan
þætti nú hart að fara að hýða
fullorðið fólk. Ólöf: Fullorðið
fólk! Eins og það megi ekki eins
berja það þó það sé fullorðið.
Það er skrítið mál. Mig varðar
ekkert um hvað það þætti hart,
ég mundi ekkert skammast mín
fyrir það. Það er ósiður að gjöra
það ekki þegar þess þarf. Man
ég það þegar kerlingin hún
móðir mín var að tukta vinnu-
konuna til. Það var nú kerling
sem dálítið kvað að. Þar gat
ekki vinnufólkið vaðið uppi með
hvern ósómann eins og því
sýndist. Ef það væri önnur eins
dáð og dugur í fólki nú eins og
var á þeim tímum, þá mundi
allt vera öðru vísi.
Sveinn: Það er nú satt, það eru
ekki allir hennar líkar.
Ólöf: Nei, það vantar mikið á
það. Ég man heldur vel eftir því
þegar hún Signý, sem var hjá
henni, var að færa hangiket upp
úr potti fram í eldhúsi og missti
síðuna ofan í kolluna sem stóð
hjá. Þá gjörði hún sér lítið fyrir,
kerlingarsauðurinn, hún bara
tók Signýju með annarri hendi
og kolaskörunginn með hinni,
fletti upp um hana og hýddi
hana þar án allra umsvifa á
gólfínu. Þá stóð ég úti í horni
og skellihló; þetta átti við mig.
Og þá sagði móðir mín að ein-
hver dugur mundi verða í mér
með tímanum. En svo gjörði
hún meira, sauðurinn, hún tók
kjötstykkið upp úr kollunni og
lét það aftur ofan í pottinn til
þess að skyldi þvost af því ef
nokkuð hefði loðað við það, því
þrifnaðurinn var eftir öðru hjá
henni, blessaðri skepnunni.
Sveinn: Ómögulegt er mér að
gjöra að því að ekki get ég fellt
mig við að hún skyldi umsvifa-
laust fara að lemja stúlkuna. Ég
held það hefði verið betra að
skamma hana bara og láta hana
svo eiga sig.
Ólöf: Nei, það er ekki von að þú
fellir þig við það; þú fellir þig
ekki við neitt sem einhver dug-
ur er í. Þú hefur alltaf verið og
verður alltaf of ónýtur til alls,
öldungis eins og karlinn hann
faðir þinn. Ég held ég muni eft-
ir honum, bölvaðri læpunni. Þú
ert lifandi eftirmyndin hans.
Sveinn: Hvað sem þú segir um
mig, þá vil ég hreint ekki hafa
það að þú farir að lasta hann í
gröfinni. Það verður þú að gjöra
svo vel að láta vera. „Sá dauði
hefur sinn dóm með sér,“ sagði
Hallgrímur karlinn, og þú ert
ekki of góð til þess að lifa eftir
þeim reglum sem hann hefur
gefið þér. Það verður þér heldur
aldrei til skammar. Já, það
skaltu vita að ef þú skammar
föður minn sæla oftar svo ég
heyri, þá getur verið að þolin-
mæðin mín minnki.
Ólöf: Hvað ætli þú getir, bless-
aður auminginn! Kannski þú
viljir koma í það, það þætti mér
gaman að sjá. Nei, það skyldi
ekki vera þér til mikils heiðurs.
Þú skal vita að ég hef bylt meiri
mönnum en þér.
Sveinn: Alltaf ert þú að tala um
áflog. Ég hef aldrei sagt að ég
ætlaði að fara í handalögmál við
þig.
Ólöf: Þú skyldir heldur ekki
hafa betra af því.
(Heyrist barið)
Hana nú, það er einhver bölv-
aður sníkjudallur eða flökku-
karl. Ætli þú verðir ekki samt
að fara til dyranna, Sveinn.
Sveinn: Það býst ég við.
(Fer)
2. atríði
Ólöf einsömul
Ólöf: Skárra er það nú bölvað
gestavaðið. Ég veit ekki hvernig
búið á að standast með öllum
þessum látum. Þarna líður ekki
ein einasta vika án þess einhver
bölvaður sióðinn komi til að éta
út úr okkur þetta litla sem við
eigum. Það er nú líka sárgræti-
legt að hann Sveinn skuli taka í
móti öllu þessu hyski. Hver
bölvaður flökkudrjólinn sem
biður að lofa sér að, er velkom-
inn þó hann sjái eftir hverjum
kaffidropanum sem ofan í mig
fer. Já, svona er það að eiga góð-
an mann. Það er ég viss um að
munur hefði það verið fyrir mig
að eiga hann Þórð greyið, eins
og ég ætlaði mér einu sinni, þó
hann sé hæddur fyrir að hann
skuli verka kamrana hjá prest-
inum. Ég er þó viss um að ég
hefði fengið að ráða svo miklu
hjá honum sem að vísa einum
sníkjugesti burtu, sem ætlaði að
éta okkur út á húsganginn. En
ég gat ékki orðið svo lánsöm og
það held ég hefði þó verið svarið
fyrir það einu sinni á árunum
að ég mundi láta fara svona með
mig. Þarna er Sveinn alltaf að
töngla á því að það sé ekki siður
að úthýsa fólki. Hvern fjandann
sjálfan ætli okkur varði um
hvað er siður eða ekki. Já, mikið
vildi ég gefa til þess að allir
þessir næturgestir væru komnir
til fjandans og þaðan í verri
stað.“
KAUPFÉLAG
STEIN GRÍMSFJ ARÐ AR
HÓLMAVÍK OG DRANGSNESI
óskar starfsfólki sínu og viðskiptavinum
gleðilegra jóla
árs og friðar
Þakkar gott samstarf og viðskipti
á liðnum árum