Tíminn - 02.07.1994, Síða 12

12
Laugardagur 2. júlí 1994
Saga um bilaö straujárn og afleiöingar þess:
Systurnar frá Le Mans
að var að kvöldlagi 2. febrú-
ar 1933, sem René Lancelin
læsti dyrunum að lög-
mannsskrifstofu sinni í Le Mans,
Frakklandi, og lagði af stað heim.
Kvöldið var hráslagalegt og
dimmt yfir. Lögfræðingurinn
hneppti frakkann betur að sér og
hraðaði göngu sinni til eiginkon-
unnar og 27 ára gamallar dóttur.
Hann hlakkaði til aö komast inn í
hlýjuna og njóta kvöldverðarins.
Þegr Lancelin kom heim, sá
hann sér til undrunar að alstaðar
var dimmt í húsinu. Hann gekk
úr skugga um að 1. hæðin væri
mannlaus og hugsaði málið. Fjöl-
skyldan var mjög vanaföst og
hann fékk strax illt hugboð um
að eitthvaö hefði komiö fyrir.
Skömmu síðar ákvað hann að
kanna kjallarann, en hafði ekki
nema rétt opnað dyrnar þegar
hann sá rauöan blóðpoll.
✓
Ohugnanleg aðkoma
Lancelin var fremur viðkvæmur
maður og hann treysti sér ekki til
að kanna málið frekar, en hringdi
í lögregluna sem kom þegar á
vettvang.
Fulltrúi kom ásamt aðstoðar-
manni og lýsti upp kjallarann.
Þar var alstaðar blóð. Á gólfi,
veggjum, húsgögnum og jafnvel i
loftinu.
Líkin af frú Lancelin og ungfrú
Lancelin lágu hlib við hlið á
miðju kjallaragólfinu. Þær höfðu
veriö myrtar á viöurstyggilegan
hátt. Dóttirin, Geneviéve, lá á
grúfu. Kjóllinn hafði verið dreg-
inn upp, en undirfötin toguð nið-
ur, þannig að hún lá allsnakin frá
mitti og niöur úr. Á fótum henn-
ar, baki og þjóhnöppum voru
djúpir skurðir og sár. Lík móbur-
innar var engu betur farið. Þab
vantaði augun í höfuðið og allar
tennurnar höfðu verið slegnar úr
henni. Auk þess virtist sem var-
irnar hefbu verið skornar burt.
Þegar ungfrúnni var velt við, kom
einnig í ljós aö augun höfðu verið
rifin úr henni.
Blessunarlega var hr. Lancelin
hlíft við að verða vitni ab óhugn-
aöinum, en hinir frönsku lög-
reglumenn áttu fullt í fangi með
aö halda stillingu sinni. Þeir
höfðu aldrei orbið vitni að öðru
eins.
Tólin, sem höfðu verið notuð
viö verknaðinn, lágu einnig á
kjallaragólfinu. Þau voru hamar,
beittur eldhúshnífur og þungt kú-
bein.
Lancelin og frú höfðu tvö hjú á
heimili sínu og nú vaknaöi spurn-
ingin hvar þau væri að finna. í
fyrstu óttaðist lögreglan að lík
þeirra væri aö finna á efstu hæð-
inni, því þjónustustúlkurnar tvær
hlutu að hafa verið heima þegar
morðin áttu sér stað. Það var með
hálfum huga sem frönsku lög-
reglumennirnir héldu að her-
bergjunum á þriðju hæðinni. Tvö
þeirra reyndust tóm, en þriöja
herbergið, svefnherbergi þern-
anna tveggja, sem reyndar voru
systur, reyndist læst.
Systurnar
Lögreglufulltrúinn bankaði á
hurðina, en enginn svaraði. Var
mögulegt að morbinginn væri
ennþá í húsinu? E.t.v. leyndist
hann í læsta herberginu. Kallaö
var á aukinn mannafla og síöan
réðust fjórir fílefldir lögreglu-
menn inn í herbergib með því að
brjóta hurðina. Sjónin, sem við
þeim blasti, kom þeim gjörsam-
lega í opna skjöldu. Það lágu tveir
naktir kvenlíkamar á gófinu, syst-
urnar Christine og Lea Papin, en
þær voru með fullri meðvitund
og ekki einn áverka aö sjá á þeim.
Fulltrúinn velti því fyrir sér
hvernig stæði á því aö húsmóbir-
in og dóttir hennar týndu lífinu,
en þjónustustúlkurnar hefðu
sloppið án þess að fá skrámu og
lægju sallarólegar í ástarleik á
gólfinu í svefnherberginu. Þær
hlutu að hafa gert sér grein fyrir
því sem hafði gerst og af hverju
höföu þær þá ekki haft samband
við lögregluna? Var hugsanlegt ab
þær sjálfar væru morðingjarnir?
Svarið virtist vera já. Þegar aö var
gáð, komu alblóðug klæði þeirra í
ljós í einu horninu og vaskurinn,
sem þær höfðu notab til að þvo af
sér blóðið, var alblóbugur. Syst-
urnar héldu hvor utan um aðra
og horfðu á lögreglumennina,
tómu og annarlegu augnaráði.
Þaö kom síðar í ljós ab systurnar
SAKAMÁL
höfðu aðeins verið í þjónustu
Lancelin-hjónanna í þrjá mán-
uði. Skömmu fyrir morðin hafði
frú Lancelin kvartað undan því
við eiginmanninn að systurnar
hefðu nánast sjúklegan áhuga
hvor á annarri. Dóttirin,
Geneviéve, eyddi þó öllum
vangaveltum þar um og því var
ákveðið að fastráöa þernurnar.
Þær voru 23 og 28 ára gamlar og
hin eldri, Christine, var ráðandi
aöilinn, enda hafbi hún komiö
yngri systur sinni í móður stað,
þar sem foreldrar þeirra dóu ungir
af slysförum.
Nú hafði hins vegar enginn
móðurkærleikur ráðið ríkjum. Á
meðan fulltrúinn beiö þess að
systurnar klæddust, velti hann
því fvrir sér hvab hefði getað or-
sakað þessi hrobalegu morð. Þær
'virtust sannarlega ekki vera þær
manngeröir sem fremdu jafn
kaldrifjaðan glæp og þennan og
þá virtust þær ekki heldur vera
vanheilar á geði.
„Af hverju?" spurði fulltrúinn
skyndilega og beindi orðum sín-
um ab Christine. Stutt þögn og
síðan svaraði hún: „Þab var út af
straujárninu, það bilaði."
Hinor alrœmdu Papin-systur.
Bakgrunnurinn
Á meðan systurnar biðu réttar-
haldanna var bakgrunnur þeirra
skoöaður. Fabir þeirra hafði verið
drykkjumaður og móðir þeirra
látist er þær voru ungar. Þá var
þeim komið fyrir á munaðarleys-
ingjahæli, en upp úr því höfðu
þær vistast á ýmsum heimilum
við ýmis störf. Þær skiptu nokkuð
ört um starf, enda fengu þær tíð-
um tilboð frá öbru fólki um betri
kjör og þeim var lýst af flestum
húsbændum þeirra sem ákveðn-
um, harðduglegum og heiðarleg-
um starfskröftum.
Systurnar neituðu því ekki að
Lancelin-hjónin hefðu verið þeim
góð. Þær fengu góð laun, sömu
máltíöir og fjölskyldan, auk þess
sem herbergi þeirra var upphitað
með rafmagni, sem þótti lúxus á
þeim tíma.
Við rannsókn kom í ljós að syst-
urnar voru haldnar innbyrðis þrá-
hyggju og grunur lék á samkyn-
hneigð þeirra. Þær áttu enga vini,
en vörðu svo til öllum frístund-
um sínum einar í eigin svefnher-
bergi. Lífið snerist aðeins um
vinnuna og eigin samverustund-
Tvö atvik innan fangelsisveggj-
anna urbu til að styrkja þá trú að
þær hefðu átt í nánu ástarsam-
bandi hvor við aðra. Hið fyrra var
þegar þær hittust í fyrsta skipti
eftir mánaöa aðskilnað innan
fangelsisveggjanna. Þá faðmaði
Christine Leu að sér og kyssti
hana „blautum" kossi. Hún sagð-
ist jafnframt elska hana og þrá áð-
ur en fangavörður stöðvaði þær.
í seinna skiptið, sem þær hittust,
virtist það engu máli skipta þótt
þær væru umkringdar samföng-
um og starfsmönnum fangelsis-
ins. Lea dró upp um sig pilsið og
bað Christine að „koma einu
sinni enn til sín, í allra síðasta
sinn".
Þrátt fyrir þessi atvik, var það
mat lækna, sem rannsökuðu syst-
urnar, að þær væru ekki lesbíur í
eðli sínu og heföu engan raun-
verulegan kynferðislegan áhuga
hvor á annarri. A.m.k. var Lea tal-
in laus vib þá hvöt. Læknarnir
töldu helst að þær væru að gera
sér upp slíka hluti, til að verða
taldar andlega vanheilar að ein-
hverju leyti svo að refsing þeirra
myndi mildast, en á þessum tíma
var samkynhneigð ekki viður-
kennd og þóttu samkynhneigðir
nánast vanheilir á geði, opinber-
lega a.m.k.
20. september 1933 gengu syst-
urnar inn í réttarsalinn í Le Mans.
Dagblöðin voru búin ab skíra þær
„Ófreskjurnar frá Le Mans" og
máli þeirra var sýndur gífurlegur
áhugi. Þeir, sem höfðu komið
meb löngum fyrirvara og bebið
fyrir utan dómhúsið til ab sjá
systurnar með berum augum,
urðu fyrir vonbrigðum. Þær voru
sakleysið uppmálað í fasi og fram-
göngu og það var mjög erfitt að
gea sér í hugarlund að þær gætu
verið kaldrifjabir morðingjar. Þeg-
ar Christine Papin fór til vitna-
stúku varð hinsvegar öllum ljóst
að þær voru með sanni sekar.
Christine vitnaði að 1. febrúar
hefði frú Lancelin dregið fimm
franka frá kaupi hennar vegna
viðgerðar á straujárni, sem hún
sagði hana hafa skemmt vegna
aðgæsluleysis. 2. febrúar fóru frú
og ungfrú Lancelin í innkaupa-
ferð og skildu systurnar tvær eftir
með hlaða af óstraujuðum þvotti,
enda hafði ekkert verið straujað á
meðan járnið var í viðgerð. Þeim
var ætlað ab ljúka verkinu meðan
frú Lancelin væri ab versla, en
það reyndist ógerlegt, að sögn
Christine. Þegar mæðgurnar
sneru aftur, var ennþá haugur eft-
ir af óstraujuðum þvotti.
Frú Lancelin bjóst til að löðr-
unga Christine fyrir „letina", þeg-
ar „eitthvað gerðist innra með
mér og ég fylltist skyndilegri
heift," sagði Christine. Hún réðst
að frúnni og „klóraði augun úr
henni," eins og Christine oröaði
það sallaróleg. Ungfrúin fékk
sömu meðferö af hálfu Leu. Síðan
náðu þær í hamar og hnífa, og
ráku blindaðar mæbgurnar eins
og lömb til slátrunar niður í kjall-
ara.
Lýsingarnar á morðunum sjálf-
um er ekki hægt að hafa eftir, en
þab olli viðstöddum hvað mest-
um óhugnaði hvað Christine var
róleg og skipulögð í frásögn sinni.
Lea sat aftur á móti og skalf.
Eftir morðin gengu þær til her-
bergis síns, afklæddust og þvoðu
af sér blóðiö og biðu síðan lög-
reglunnar. „Ég sé ekki eftir neinu
... frúin kom illa fram við okkur
og hún fékk það sem hún átti skil-
ib," sagði Christine.
„Hvernig tókstu úr frúnni aug-
un," spurði sækjandi. „Með fingr-
unum," var svarið.
Þegar þessi orð féllu, varð mikil
háreysti í réttarsalnum og áhorf-
endur stóöu upp og kröfbust
dauðarefsingar. „Líflát, líflát, þær
eru ófreskjur," hrópaði lýðurinn
og lögreglan átti fullt í fangi með
að hafa stjórn á fólkinu.
Lea Papin staðfesti síðar fram-
burð systur sinnar. Hún lagbi
hinsvegar áherslu á aö þær heföu
ekki ætlað sér að myrða mæðg-
urnar, en gagnkvæm heift hefði
gripið þær báðar, þegar frú Lanc-
elin fór ab skammast yfir að
þvotturinn væri ekki straujaður.
Lea tók það fram að ungfrúin
heföi veriö saklaus af öllu og hún
sæi eftir aö hafa myrt hana.
Dómurinn
Dómurinn kvað á um sekt beggja
um morb að yfirlögöu ráöi, en
þáttur Leu var talinn sýnu minni
en Christine. Talib var sannað ab
hún hefði verið undirokuð af
systur sinni alla sína tíð og jafnvel
þótti ekki ljóst að Lea hefbi átt
þátt í morðunum sjálfum. Hún
fékk því aðeins 10 ára dóm.
Christine Papin var aftur á móti
dæmd til dauða með hengingu.
Eftir dóminn voru systurnar
leiddar út úr dómhúsinu og sáust
þær aldrei aftur. Dómur Christine
var hins vegar mildaður í ævi-
langa fangelsisvistar, en hún lést
á geðsjúkrahúsi árib 1937. Lea tók
út refsingu sína og lifði til hárrar
elli.