Réttur - 01.03.1937, Blaðsíða 34

Halldór Stefánsson:
Tvær þjóðir.
Eins og’ birta inn um rifu á gluggalausu húsi.
Allt er dimmt inni fyrir. Hreyfingarlaust myrkur.
í öllum skotum hanga yfirgefnir köngulóavefir. Á
gólfi og syllum er þykkt lag af ryki. Það marrar
hvergi í hurð eða stigatröppu. Ekkert tíst orsakast af
votti af andvara. Þögnin er líflausari en í gröf. Bik-
svart myrkrið hefir fargað öllu lífi. Það er dauði án
upprisu. Svo o.pnast skyndilega ofurlítil ri.fa. Vind-
urinn og regnið hafa verið að nauða á samskeytum
fjalanna í mörg ár. Loksins hafa þau sigrað og birt-
an af ljósi dagsins smýgur inn í myrkrið.
Eins og kvak í þögn næturinnar.
Hljóðleiki hinnar grábláu vomætur er búinn að
framkalla allan þann söknuð, sem unnt er í brjósti
hins svefnlausa. Svo heyrist ofurlítið fuglskvak úti í
nóttinni. Það flytur vonina á ný í hjarta hins yfir-
gefna.
Eins og svali í brennandi logni.
Loftið er hlaðið af viðþolslausum hitaeiningum.
Máttur ferðamannsins er á þrotum, hann örmagnast
unz svalinn kemur með nýtt fjör og léttir af honum
fargi hitans.
Eins og uppsprettulind í sandauðn.
Tunga vegfarandans er þurr eins og skrælnað
laufblað og eins fyrirferðarmikil í meðvitund hans
og heytorfa. Eldur angistarinnar brennur úr augunum
og eitur þorstans brjálar taugarnar. Svo finnst lindin
og þrautirnar verða að gleymdum draumi.
Þannig kom hún inn í líf hans.
Fögur eins og hugsjón, fullkomin eins og opin-
berun.
34