Réttur - 01.03.1937, Blaðsíða 13

verkamenn, bændur og fiskimenn að koma á þessum
samtryggingum sínum gegn þeim óvættum, er að
steðja.
Fyrir verkamennina þarf að fullkomna núverandi
alþýðutryggingar, sem ekki eru nema svipur hjá sjón
og jaf'nframt að láta sjúkra-, elli- og slysa-trygging-
arnar ná til bænda og smáútvegsmanna.
Jafnframt verður að athuga hvort hægt sé að
tengja saman alþýðutryggingar og vátryggingar, sem
hjálpað gætu smáframleiðendum all-verulega, þegar
aflaleysi, grasleysi og fjárpestir bera að. Væru slíkar
vátryggingar einskonar ,,jöfnunarsjóður“ þjóðfélags-
ins.
Tekjuöflunin til alþýðutrygginganna verður að
breytast, nefskattsaðferðin er í senn sú dýrasta og
ranglátasta. Það verður að afla teknanna til trygg-
ir.ganna með ágóða vissra ríkisfyrirtækja og skött-
um á þá ríku. Að kosta sérstaka innheimtu til þessa
er vitleysa. Miklu betra er að láta innheimta það
með tekjum ríkisins.
Að sanaa skapi og þessar tryggingar yrðu alhliða
og fullkomnar, hyrfi fátækraframfærið úr sögunni,
einn svartasti bletturinn á íslenzku þjóðfélagi máðist
af, skipulag „þrælahaldsins á 20. öld“ viki fyrir sam-
eiginlegum tryggingum jafnrétthárra manna.
Og þessar tryggingar yrðu um leið ein aSaltrygg-
ing lýSræSisins gegn fasismanum.
Samfara þessum tryggingum væri sjálfsagt að
koma á meira eftirliti með allri framleiðslu og fram-
leiðslutækjum frá hendi allra, er að því vinna. Eftir-
lit verkalýðs og sjómanna á öllum vinnustöðvum,
togurum og verksmiðjum er bráðnauðsynlegt bæði
til að tryggja öryggi við vinnuna og að atvinnurek-
endur segi ekki upp fólki að ástæðulausu, sem og til
að hindra eyðslu að óþörfu (t. d. á veiðiskipunum) og
bæta rekstursskipulagið.
13