Morgunblaðið - 03.05.2006, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. MAÍ 2006 37
MINNINGAR
Mér fannst einhvernveginn eins og
amma Sigga yrði alltaf sitjandi með
prjónana og kaffið við eldhúsglugg-
ann í íbúðinni í Hraunbænum þegar
ég kæmi í heimsókn, búin að setja
flatbrauð og pönnukökur á borðið. En
nú er amma búin að prjóna sinn síð-
asta lopavettling og baka sínar síð-
ustu pönnukökur.
Mínar fyrstu minningar af ömmu
Siggu eru frá Skrauthólum þegar hún
var að passa okkur bræðurna, tína
egg uppi í fjalli eða veiða fisk í lækn-
um. Eftir að fjölskyldan fluttist norð-
ur voru samskiptin mestmegnis sím-
leiðis en með reglulegu millibili
fengum við sendingar frá henni, ull-
arsokka, hafrakex, franskar vöfflur
o.fl. og alltaf þegar leiðin lá suður var
gist í Hraunbænum.
Þegar ég hóf nám í Reykjavík fyrir
um þremur árum, leigði ég íbúð vest-
ur í bæ með tveimur félögum mínum
og áður en þeir höfðu náð að kynna
sig fyrir ömmu var hún búin að bjóða
okkur í mat, baka handa okkur og
bjóðast til að þrífa af okkur skítugar
spjarirnar. Hún sótti þvottinn sjálf
óumbeðin, fór með hann heim í
Hraunbæ og skilaði aftur tandur-
hreinum morguninn eftir. Svona var
amma Sigga, bæði bráðlát og ör en
jafnframt hjálpsöm, einlæg og ein-
staklega blátt áfram. Þegar hún hætti
að treysta sér til að keyra um í
Reykjavík þá kallaði hún mig einfald-
lega á fund og gaf okkur bræðrunum
bílinn.
Það var aldrei hægt að hjálpa
ömmu með neitt án þess að hún gerði
manni einhvern greiða á móti. Þannig
vildi hún hafa það og ég veit að það
var henni ómetanlegt að geta gefið
eitthvað til baka.
Það má segja að ég hafi kynnst
ömmu Siggu á nýjan hátt þessa þrjá
vetur sem ég hef verið í Reykjavík.
Samskiptin urðu alltaf meiri og nán-
ari, vikulegu ferðirnar okkar í Bónus
og bankann, matarboð, spjall yfir
kaffibolla í Hraunbænum og sjúkra-
húsheimsóknirnar í Fossvoginn. En
þessi samskipti voru okkur þó mik-
ilvægust vegna þeirrar einstöku vin-
áttu sem með okkur tókst, sú vinátta
er mér ómetanleg. Ég er ákaflega
þakklátur fyrir að hafa fengið tæki-
færi til að kynnast ömmu Siggu svona
náið og að því mun ég búa um ókomna
framtíð.
Tryggvi Sturla Stefánsson.
Sem barn í Reykjavík átti ég sveit-
ina mína handan við fjörðinn. Undir
Esjunni voru Skrauthólar. Heimili
Siggu og afa míns, Tryggva Stefáns-
sonar. Hjá þeim átti ég og fleiri úr
hópi okkar afabarnanna griðland á
uppvaxtarárunum. Fyrir mér voru
Skrauthólar sveitin mín og þar fékk
ég að kynnast sveitastörfum og nátt-
úrunni. Það var sýslað í fjósinu, kálf-
unum gefið og aldrei voru hrossin
langt undan, og svo voru það hæn-
urnar hennar Siggu. Hún var í hópi
frumkvöðla í alifuglaræktinni þótt
ekki væri umfangið eða tæknin með
því sniði sem nú tíðkast í þeirri bú-
grein. Ég gleymi því að minnsta kosti
seint þegar þurfti að fækka í hænsna-
stofninum og Sigga fól stráklingnum
það hlutverk að gera hænurnar höfð-
inu styttri. Þannig var það í sveitinni í
þá daga og í Skrauthólum var það svo
að krafturinn í Siggu jafnt við bú-
störfin sem önnur smitaði út frá sér
og hreif okkur krakkana með.
Í Skrauthólum var ég líka í hópi
jafnaldra. Börn Siggu og afa voru mér
litlu yngri og við vorum sem einn hóp-
ur. Það var sama hvort við höfðum
farið okkur ógætilega og lent ofan í
fjóshaugnum eða það var verið að
ferðbúast á hið árlega jólaball á Klé-
bergi. Sigga sá til þess að við værum
þrifin og ekki yrðu frekari vandræði
af uppátækjum okkar. Tryggvi afi leit
jafnan til með okkur og gætti þess að
við hefðum hóf á leikjum okkar og
færum okkur varlega. Það var gott að
vera hjá afa og Siggu. Þótt húsakynn-
in í gamla húsinu í Skrauthólum væru
ekki stór í fermetrum var alltaf nóg
pláss. Það voru þó vissulega viðbrigði
þegar nýja íbúðarhúsið var byggt og
flutt var inn í það árið sem afi varð
sjötugur.
Sigga í Skrauthólum var mikil hús-
móðir. Þrátt fyrir að hún tæki jafnan
þátt í útiverkunum skorti aldrei á að
komið væri að veisluborði í Skraut-
hólum. Hvað minnisstæðust eru mér
kökurnar og kramarhúsin sem hún
reiddi fram, og brauðin hennar Siggu
voru ómissandi. Og þetta eru ekki
bara minningar frá barnæskunni, því
síðar átti ég eftir að koma í ófá skiptin
ríðandi í hlað á Skrauthólum, hvort
sem það var eftir ferð á hestum úr
Reykjavík eða af kappreiðum á Arn-
arhamri. Það var til siðs að spretta úr
spori upp afleggjarann og ekki þótti
afa verra að sjá tilþrif á skeiði. En
komumenn þurftu líka að vera snögg-
ir að ganga frá hrossunum því Sigga
lét óðara þau boð út ganga að gestum
væri boðið inn í bæ. Og þar beið
veisluborð.
Þegar Sigga flutti frá Skrauthólum
festi hún kaup á íbúð í Árbænum. Og
áfram var það sami krafturinn sem
fylgdi henni og lengst af fór hún sinna
ferða á eigin bíl. En aldur og heilsa
settu undir lokin mark sitt á þann
kraft sem jafnan hafði einkennt
Siggu. Hún var minna á ferðinni, en
ég mun þó lengi minnast heimsóknar
hennar í sveitina til mín fyrir þremur
árum. Ég kannaðist á ný við hvatn-
ingarorðin og kraftinn. Skrauthóla-
hrossunum hafði verið fundinn staður
en það var helst að hún saknaði þess
að við værum ekki með hænur.
Við leiðarlok þökkum við sem
Sigga í Skrauthólum fóstraði og fjöl-
skyldur okkar samfylgdina.
Tryggvi Gunnarsson.
Amma Sigga, það var nafnið henn-
ar og hún var alveg hæstánægð með
það. Enda var hún ekki bara amma
okkar þessara löggiltu barnabarna
heldur varð hún nánast sjálfkrafa
amma allra barna sem hún kynntist
eða tengdust henni á einhvern hátt.
Hún varð amma barna og jafnvel
barnabarna nágranna sinna í Hraun-
bænum, og líka margra krakka í
hverfinu okkar í Litla-Skerjafirði.
Jafnt vinir sem nágrannar kölluðu
hana ömmu Siggu og það var bara til
ein slík. Já og ekki má gleyma dýr-
unum, amma Sigga var þvílíkur dýra-
vinur að þegar hún talaði um t.d.
Putta, Lúlla og nú síðast Kút var
stundum erfitt að átta sig á að þarna
var um að ræða hund og ketti en ekki
einhver barnabarnanna. Þegar pabbi
skrifaði barnabókina Snoðhausa 1993
og byggði hana á lífinu í Litla-Skerjó
var þar í stóru hlutverki amma Pál-
ína, stórskemmtileg persóna sem
fékk mikið hrós í bókaumfjöllun. Það
var hins vegar ekkert leyndarmál að
þessi karakter var algjörlega byggð-
ur á ömmu Siggu og það fannst henni
ekki leiðinlegt.
Þó amma ætti bara átta barnabörn
gat hún endalaust ruglað nöfnunum
okkar Hjörtur, nei Tryggvi, nei Jón
Tómas! Jón Tómas minn … ef hún þá
ekki bara kallaði okkur Grétar, Stef-
án og Ragnheiði. En Amma Sigga var
alveg frábær, það er ekki um að vill-
ast. Án efa háværasta og fyrirferð-
armesta amma sem sögur fara af, þó
að hvorki væri hún stór vexti né mikil
á velli. Alltaf hrópaði hún upp og
klappaði saman höndum þegar við
komum í heimsókn og kleip mann svo,
kreisti og knúsaði að verkjaði eftirá.
Síðan bauð hún upp á pönnsur eða
kökur eða nammi og spurði hvort ekki
væri komin þörf á að endurnýja lopa-
fatnaðinn. Enginn sem þekkti ömmu
Siggu þurfti að láta sér verða kalt,
þvílíkt prjónaði hún. Allar skúffur á
okkar heimili voru að minnsta kosti
stútfullar af húfum, vettlingum og
sokkum sem komu sér vel. Ég man
sérstaklega eftir vettlingum sem ég
fékk frá ömmu hérna um árið. Ég átti
að þæfa þá til að gera þá smærri, þétt-
ari og hlýrri í frosti en þeir voru risa-
stórir þegar ég fékk þá. Ég og
mamma eyddum heilu kvöldi með
bala af vatni nuddandi og hnoðandi
þessa blessuðu vettlinga, minnkandi
þá um helming. Þetta var reyndar al-
veg þess virði því þeir nýttust mjög
vel þegar allt annað var orðið blautt
og kalt og ísað í ferð á Hvannadals-
hnjúkinn síðar það sumar. Nú síðast
hafði hún lokið við að prjóna lopa-
peysu handa Elfu tengdadóttur sinni
og var búin að biðja mig að skutla sér
upp í Álafoss til að kaupa lopa í sam-
bærilega afmælisgjöf handa Grétari.
Amma var eftirminnilegur per-
sónuleiki. Þó að oft væri á henni asi og
fyrirgangur var hún hvers manns
hugljúfi. Aldrei þreyttist hún á að
segja manni hve vænt henni þætti um
mann, hve stolt hún væri og hrósaði
fyrir hin ýmsu afrek, stór og smá. Og
hún meinti hvert orð. Það er sú minn-
ing sem mér er kærust, nú þegar hún
er fallin frá, þessi óendanlega, sér-
staka hlýja sem hún gaf og gaf og gaf
öllum í kringum sig.
Bestu kveðjur og þakkir færa
henni líka Sigga Lára systir mín og
Unnur Ósk og Jón Tómas Grétars-
börn.
Hjörtur Jóhann.
Elsku Sigga. Við kveðjum þig með
sárum söknuði, en uppfull af minn-
ingum um allar þær góðu stundir,
sem við áttum saman undanfarin 20
ár.
Sigga lést á heimili sínu hinn 18.
apríl síðastliðinn. Ég sá, ásamt Ragn-
heiði dóttur Siggu, hennar fjölskyldu
og Dagrúnu, að Sigga hafði fengið að
sofna hinum eilífa svefni; en yfir henni
hvíldi ró og friður. Þessi stund mun
ávallt vaka með mér. Ég vissi líka að
Sigga var sátt við sitt líf, en við höfð-
um oft rætt um það.
Sigga bjó á Skrauthólum á Kjalar-
nesi mest allt sitt líf, ól þar upp börnin
sín þrjú, Grétar, Stefán og Ragnheiði,
af mikilli festu og einstakri raunsæi.
Lífið er tækifæri; njóttu góðs af því.
Eitthvað á þessa leið fannst mér
Sigga alltaf lifa lífinu. Það að eiga
góða að, er eitthvað það besta sem við
eigum.
Fjölskyldan í Dvergholtinu í Mos-
fellsbæ varð fyrir miklu áfalli fyrir 20
árum síðan. Þá kom góður vinur
þeirri hugmynd að hjá mér, að Sigga
á Skrauthólum mundi kannski getað
hjálpað mér með börnin, á meðan ég
væri við vinnuna mína. Sigga kom til
okkar skömmu seinna eins og storm-
sveipur, og hefur verið með okkur all-
ar götur síðan. Hún hjálpaði mér með
uppeldi barna minna og það á sama
hátt og hún hafði gert við sín börn.
Hjá okkur þýddi nei „nei“ og já, sem
kom miklu oftar, þýddi „já“. Síðan var
það að ef eitthvað ekki gekk upp, þá
sagði mín bara: þetta er bara si svona,
þýðir ekkert að fást um það.
Helena var unglingur og þá var oft
gott að fara í uppeldiskistuna hennar
Siggu. Tómas var með veiðidellu eins
og Sigga, og voru það nú ófáar veiði-
ferðirnar, sem Sigga fór með Tomma
á litla bílnum sínum. Já og Sara mín
var nú mest með Siggu, hún sótti
hana í leikskólann, Ísaksskóla og var
heima, þegar hún kom úr skólanum.
Hún var montin af börnum sínum og
barnabörnum, hún mátti lika vera
það. Hún var líka montin af mínum
börnum. Sagði gjarnan: maður má al-
veg vera það.
Takk fyrir allt, allar pönnsurnar,
sem þú bakaðir fyrir okkur og takk
fyrir allt sem þú kenndir mér. Ég
mun aldrei gleyma þér.
Gunilla SK.
Elsku Sigga.
Dugnaður Siggu fór ekki framhjá
íbúum í Hraunbæ 170. Sigga sá um
sameignina í mörg ár og verður það
ekki af henni tekið að alltaf var allt
glansandi fínt, hún lét sér ekki nægja
að ryksuga og skúra heldur voru
veggir og gluggar pússaðir hátt og
lágt. Ekki lét hún sitt eftir liggja þeg-
ar unnið var við húsið, alltaf var hún
með kaffi og með því tilbúið fyrir allt
liðið.
Sigga var kjarnakona og aldrei fór
það framhjá neinum hver var á ferð
þegar Sigga var annars vegar.
Krakkarnir voru oftar en ekki svolítið
smeykir við fyrstu kynnin sín af Siggu
þar sem hún fór yfirleitt um með
hvellum og skellum, en hún var ekki
lengi að bræða hjörtu þeirra og á hún
mikið í öllum þeim börnum sem alist
hafa upp í húsinu.
Elsku Sigga, þín verður sárt sakn-
að af okkur öllum, skarð þitt verður
seint og jafnvel aldrei fyllt.
Íbúar Hraunbæ 170.
 Fleiri minningargreinar um
Sigríði Arnfinnsdóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Sigrún, Ása
Árnadóttir og fjölskylda, Hulda
Kristín og Dagrún Jónsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, tengdasonur, faðir,
tengdafaðir og afi,
RÚNAR JÓN ÓLAFSSON,
Vogatungu 105,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
27. apríl.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju laugardaginn
6. maí kl. 13.00. Jarðsett verður í Hvalsneskirkjugarði sama dag.
Margrét Guðmundsdóttir,
Guðrún Guðjónsdóttir,
Þuríður Ólöf Rúnarsdóttir, Róbert Ingi Guðmundsson,
Guðmundur Rúnar Rúnarsson, Kolbrún Fjóla Kristensen,
Hjördís Úlla Rúnarsdóttir, Einar Birgisson,
Helena Rúnarsdóttir, Kjartan Andrésson
og barnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR SIGRÚNAR JÓHANNSDÓTTUR
frá Barðastöðum
í Staðarsveit,
síðast til heimilis á
Hlíf 1, Ísafirði.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkurnarfólks á Heilbrigðisstofnun
Ísafjarðar og starfsfólks Hlífar.
Sigríður Ýr Ham, Lester Ham,
Jóhann Adólf Haraldsson, Fjóla Hannibalsdóttir,
Pétur Orri Haraldsson, Erla Kristín Hallsdóttir,
Magnús Hlynur Haraldsson, Kristín Ósk Þórarinsdóttir,
Sýta Rúna Dal Haraldsdóttir, Lárus Erlendsson,
Gróa Linddís Dal Haraldsdóttir, Björn Anton Einarsson,
Helga Guðrún Dal Haraldsdóttir, Magnús Örnólfur Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
DAGUR HANNESSON
járnsmiður,
lést sunnudaginn 30. apríl.
Sigurður Dagsson, Ragnheiður Lárusdóttir,
Bjarki Sigurðsson,
Dagur Sigurðsson, Ingibjörg Pálmadóttir,
Lárus Sigurðsson, Heba Brandsdóttir
og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegrar eiginkonu,
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR GUÐMUNDSDÓTTUR
(BÍBÍ),
Hjarðartúni 7,
Ólafsvík.
Fyrir hönd aðstandenda,
Gunnar Hjartarson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, afi og bróðir
okkar,
VICTOR SIGURJÓNSSON,
Egilsgötu 10,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju fimmtu-
daginn 4. maí kl. 13.00.
Margrét Sigurjónsdóttir,
Anita R. Lukasiewicz, Mariusz G. Latala,
Radoslaw Solwaski,
Sigurlaug Sigurjónsdóttir,
Sigurbjörn Sigurjónsson, Vilborg Elísdóttir,
Erla Sigurjónsdóttir, Helgi Jónasson,
Haukur Sigurjónsson, Annamari Ámundsen,
Sóley Sigurjónsdóttir, Óskar Sigurðsson,
Gunnar Sigurjónsson,
Ingibjörg Sigurjónsdóttir, Bergmundur Sigurðsson,
Marinó Óskarsson,
Gréta Óskarsdóttir.