Morgunblaðið - 14.05.2006, Page 62

62 SUNNUDAGUR 14. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Kunningsskapur
okkar Ólafs Sigur-
geirssonar hófst fyrir
átta árum, þegar leið-
ir okkar lágu saman sem lögmanna.
Frá því á árinu 1998 höfum við rekið
lögmannsstofur okkar í sameigin-
legu húsnæði á Austurströnd 3 á
Seltjarnarnesi. Alla tíð hefur sam-
starf okkar gengið vel og verið
ánægjulegt. Ég tel mig ríkari að
hafa kynnzt Ólafi og margháttuðum
mannkostum hans. Veitti ég því at-
hygli, hversu atorkusamur hann var
að öllu sem hann gekk. Sem lög-
fræðingur var hann því stöðugt vax-
andi og jók við þekkingu sína og
reynslu með hverju árinu sem leið.
Síðustu árin hefur hann einsamall
haft það stóra verkefni að sækja og
verja svokölluð óbyggðamál fyrir
hönd fjármálaráðherra. Málaferli
þessi snúast um eignarrétt yfir há-
lendi Íslands. Furðaði ég mig oft á
því, að einum manni væri trúað fyr-
ir svo stóru verkefni, en Ólafur var
kjörinn maður til verksins. Þar kom
jafnframt til mikill áhugi hans á
öræfum Íslands og feiknmikið lík-
amlegt þrek til að standa í vett-
vangsgöngum um fjöll og firnindi.
Raunar má segja, að hálendi Ís-
lands hafi verið annað heimili Ólafs,
hvort heldur var að sumri eða vetri.
ÓLAFUR
SIGURGEIRSSON
✝ Ólafur Sigur-geirsson fæddist
í Reykjavík 22. nóv-
ember 1948. Hann
lést á heimili sínu,
Boðagranda 8,
fimmtudaginn 27.
apríl síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Hallgrímskirkju
5. maí.
Þar undi hann sér
bezt, hvort heldur var
á torfærubifreið, vél-
sleða eða í fjallakofa.
Ólafur var dýrkandi
hetjuskapar og mann-
rauna og þannig vildi
hann lifa lífinu, en
ekki öðruvísi. Sú
ástríða hans fékk m.a.
útrás í kraftlyfting-
um. Þar vann hann til
margvíslegra verð-
launa og var framá-
maður í samtökum
kraftlyftingamanna.
Raunar hafði einn vinur hans á orði
við mig, að Ólafur hefði fæðzt þús-
und árum of seint. Tímabil víking-
anna hefði átt ólíkt betur við hann
en öld tölvunnar. Hvað sem er um
það, mun ég sakna góðs félaga.
Votta ég fjölskyldu hans og ættingj-
um samúð mína.
Sigurður Gizurarson.
Þegar ég fékk fréttina af andláti
vinar míns og félaga Ólafs Sigur-
geirssonar varð mér við eins og
Njáli á Bergþórshvoli forðum. Ég
lét segja mér þrisvar áður en ég
trúði, svo hörmuleg voru þessi tíð-
indi. Við Óli höfðum þekkst lengi,
en kynntumst þó fyrir alvöru þegar
við deildum saman húsnæði úti á
Austurströnd og höfðum skrifstofu
nánast hlið við hlið. Áður höfðum
við átt samleið í Jakabóli mörgum
árum áður, en það var þá samastað-
ur lyftingamanna og kraftakarla.
Þar var Óli formaður, nýbakaður
lögfræðingur og setti mönnum um-
gengnisreglur sem allir skyldu fara
eftir. Ef reglurnar voru brotnar
sneri hann upp á skegghýjunginn á
efrivörinni og sendi mönnum tóninn
í háðsglósustíl. Þannig var húmor-
inn í þá daga.
Það var ekki á hvers manns færi
að kynnast Óla, hann var ekki allra
og hleypti mönnum ekki of nálægt
sér. En við náðum vel saman og
okkur varð aldrei sundurorða í okk-
ar samskiptum. Óli var málafylgju-
maður mikill, rökfastur með af-
brigðum og lá ekki á skoðunum
sínum um menn og málefni líðandi
stundar. Það duldist engum að Óli
var „ferkantaður“ í skoðunum og
gat verið óvæginn við andstæðinga
ef því var að skipta. Það var betra
að hafa hann með sér en móti. Hann
var útivistarmaður mikill og fór á
fjöll hvenær sem færi gafst. Líklega
hafa ekki margar helgar fallið úr
hjá honum í því efni. Mér er minn-
isstætt hve Óla var illa við að þurfa
að vinna um helgar og sleppa fjalla-
ferð í staðinn. Slíkt var þó stundum
nauðsynlegt þegar mikilvæg verk-
efni kölluðu á. Það var ekki að ófyr-
irsynju að Óli var ráðinn til að flytja
þjóðlendumálin fyrir íslenska ríkið.
Trúlega hefur enginn lögmaður á
Íslandi verið betur til þess fallinn
en hann. Hann þekkti hvern krók
og kima á hálendinu og var hafsjór
af fróðleik um landslag og kenni-
leiti. Ég varð þess áskynja að hon-
um þótti skemmtilegast að lenda í
svaðilförum á fjöllum og jafnvel
storka örlögunum. Hann sagði mér
eitt sinn að það væri ekki hægt að
verða úti á fjöllum ef menn hefðu
rétta útbúnaðinn og höguðu sér rétt
miðað við aðstæður. Nokkrum sinn-
um hafði hann þurft að grafa sig í
fönn og bíða þess að veðri slotaði.
Það var ekki tiltökumál í hans huga.
Óli hafði allsérstakan húmor og
frásagnarlist hans var hnitmiðuð og
margrómuð. Ég held að hann hafi
verið upphafsmaður þess í Jakabóli
forðum að hver maður hefði sitt við-
urnefni og að hin ýmsu hugtök lífs-
ins fengju nýtt heiti. Mun það vera
mönnum minnisstætt enn þann dag
í dag.
Við ræddum alloft saman í síma
og Óli byrjaði oftast símalið þannig:
„Sæll Run þetta er Ól.“ Þetta var
okkar húmor. Við leituðum oft hvor
til annars með verkefni í daglegu
amstri og ég held að báðum hafi
þótt það ágætt.
Ég heyrði síðast í Óla fyrir tveim-
ur til þremur vikum. Ekki grunaði
mig þá að það yrði okkar síðasta
samtal, en lífið er nú einu sinni
þannig að enginn ræður auðnu sinni
sjálfur.
Ég vil að leiðarlokum þakka Óla
fyrir samfylgdina og samskipti okk-
ar öll. Góður drengur er genginn
langt fyrir aldur fram. Ég sendi að-
standendum hans og ástvinum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Runólfur Gunnlaugsson.
Fógetinn er genginn á feðra
sinna fund. Við sem eftir lifum
stöndum frammi fyrir þeirri stað-
reynd þó að engum hefði dottið slíkt
í hug fyrir um ári. Það sækja á hug-
ann alls konar spurningar um lífið
og tilveruna.
Með honum er horfinn góður fé-
lagi. Hann var raungóður vinum
sínum og aldrei fann ég fyrir ald-
ursmuninum á okkur þótt hann
væri þónokkur.
Fógetinn byrjaði daginn oftast
mjög snemma. Hann var afar skipu-
lagður og agaður hvort sem það var
við vinnu sína eða æfingar. Það
skiptast á skin og skúrir í lífi okkar
allra og stutt er síðan við félagarnir
röltum upp Laugaveginn og áttum
saman góða stund. Við höfðum gert
það að venju að hittast á Asíunni á
föstudögum og þar var mikið spjall-
að og hlegið. Hans mun verða sárt
saknað þar og augljóst að það mun
aldrei verða eins. Hann var einn af
stofnendum KRAFT og á heiður
skilinn fyrir það góða starf sem
hann vann fyrir sambandið. Fóget-
inn gaf sig alltaf allan í það sem
hann tók sér fyrir hendur. Maður á
erfitt með að ímynda sér þennan fé-
lagsskap án hans.
Með þessum línum votta ég að-
standendum Ólafs mína dýpstu
samúð. Minning hans lifir í hugum
okkar.
Sæmundur Unnar Sæmundsson.
Nú í sumarbyrjun bárust mér
þau óvæntu tíðindi að Ólafur Sig-
urgeirsson hæstaréttarlögmaður
hefði orðið bráðkvaddur. Þrátt fyrir
að ég vissi að hann hefði ekki gengið
heill til skógar um hríð átti ég ekki
von á að þetta valmenni myndi falla
frá um aldur fram. Við nafni, en svo
kölluðum við gjarnan hvor annan,
kynntumst fyrir um 20 árum þegar
við störfuðum báðir hjá Borgarfóg-
etaembættinu. Þar undi nafni sér
vel í góðra manna hópi og varð
þekktur undir nafninu Óli fógeti.
Seinna bar fundum okkar saman á
vettvangi þjóðlendumála, en við þau
mál starfaði Ólafur sem lögmaður
ríkisins frá upphafi þeirra árið
1998. Raunar var hann þá einnig
orðinn ágætur kunningi foreldra
minna í Úthlíð, en þar kom hann oft
á vélsleða og veiðiferðum. Það varð
þó hlutskipti nafna að höfða mál
gegn föður mínum vegna þjóð-
lendukröfu ríkisins. Flutti hann það
sem önnur mál drengilega og af ein-
urð og byggðist mál hans á þeirri
bjargföstu skoðun hans að sam-
kvæmt fornum germönskum rétti
hefðu landnámsmenn eingöngu
numið það land til eignar er næst
bæjum lá og þeir gátu brotið til
ræktunar, en beitilönd fjær bæjum
væru og hefðu verið afréttir eða al-
menningar, er nú hétu þjóðlendur.
Þótt við deildum um þessi efni lög-
fræðilega var málflutningur nafna
ætíð sannfærandi og byggður á
góðri þekkingu á landinu sjálfu sem
og lögum þeim sem um þessi mál-
efni gilda. Af þessu tilefni ferðuð-
umst við ásamt óbyggðanefnd og
starfsmönnum hennar, og seinna
dómurum, víða um. Ólafur var góð-
ur og skemmtilegur ferðafélagi og
hafsjór af fróðleik um fólk og stað-
hætti. Fullyrða má að enginn núlif-
andi lögmaður hafi þekkt landið
betur en Ólafur. Það er því skarð
fyrir skildi er við höldum áfram með
vinnuna fyrir óbyggðanefnd, en
framundan í sumar er að ferðast um
og flytja fyrir óbyggðanefnd mál er
varða N-Austurland. Þar hefði
nafni verið á heimavelli enda gjör-
þekkti hann það svæði af ferðalög-
um sínum um það.
Ég þakka nafna samfylgdina síð-
ustu ár og það sem ég lærði af hon-
um. Ég vona að hann fari nú um
bjartar þjóðlendur á fjarlægari
slóðum þar sem ferðast má um á
1.000 hestafla vélsleðum og njóta
náttúru og gleði svo sem honum ein-
um var tamt. Ástvinum hans og fjöl-
skyldu votta ég mína dýpstu samúð.
Ólafur Björnsson hrl.
Nú er minn gamli nágranni, vinur
og félagi Ólafur Sigurgeirsson
hæstaréttarlögmaður allur. Þegar
ég og Ragnar bróðir kynntumst
Ólafi vorum við allir á unglingsaldri
búandi í blokk í Fellsmúla í Háaleit-
ishverfi. Við fyrstu kynni varð
manni fljótt ljóst að þarna var á
ferðinni öflugur átakamaður sem
treysti í gegnum lífið mjög á mátt
sinn og megin og gæddur eindæma
viljastyrk. Við fórum saman á þeim
árum nokkrar ævintýraferðir út í
náttúruna með Ólafi. Og þá oft á
Moskovítsnum hans. Hann er
sennilega sá eini sem hefur farið á
Moskovíts langt inn á Arnarvatns-
heiði.
Hann setti sér markmið og hann
náði þeim. Hvort sem það var ís-
lensk glíma, kraftlyftingar, fé-
lagsmál, lögfræði, almannaréttur
og eignamörk jarða sem voru hon-
um hugleikin, ákaflega öflugur
veiðimaður bæði veiðar á silungi og
skotveiði, hann þekkti stóran hluta
náttúru Íslands öðrum mönnum
betur. Hann unni ákaflega landi og
þjóð og var saga hennar og landnám
Íslands ákaflega hugleikin og var
með virtustu sérfræðingum í eigna-
rétti lands frá fornu fari. Þekktar
eru kenningar hans um að Íslend-
ingar séu að meginhluta komnir af
Herúlum en ekki Norðmönnum sem
var skemmtileg opnun á stöðu okk-
ar Íslendinga. Afköst í öllu sem
hann gerði voru með ólíkindum.
Ólafur var drengur góður og
þoldi ei órétt. Við fráfall Jóns Páls
stóð hann sem klettur við hlið fjöl-
skyldunnar og kraftakarlar og lyft-
ingamenn áttu alltaf hauk í horni
þar sem Ólafur var, sem var ósínkur
á að nýta þekkingu sína öðrum til
handa.
Ég votta öllum aðstandendum og
ástvinum og niðjum Ólafs mína inni-
legustu samúð við ótímabært fráfall
hans. Megi minningin um þennan
mikla atkvæðis- og afreksmann lifa
í huga okkar og verða huggun á
sorgarstund. Ólafur var raunsær
maður og hann hefði ekki viljað að
þeir sem eftir lifa sökktu sér í eymd
við fráfall hans. Hans afstaða og
krafa hefði verið að lífið héldi klár-
lega áfram og allir yrðu alltaf að
reyna að gera sitt besta á hverri
stundu og helst aðeins meir og
hvatt alla til að halda áfram að sinna
lífinu af fullum krafti þann misst-
utta tíma sem okkur er í raun
skammtaður hér á jörðinni.
Far í friði, vinur.
Atli Árnason.
Þrettán ára gamall kynntist ég
Ólafi Sigurgeirssyni. Þau kynni og
árin á eftir mörkuðu djúp spor í
mitt lífshlaup. Á þeim tíma var Óli
rétt rúmlega tvítugur, glæsilegur á
velli, afburða glímumaður og það
sem meira var, sterkur með af-
brigðum. Hugur hans hneigðist
snemma að aflraunum hvers konar,
fyrirmyndirnar komu úr sagna-
brunninum; Grettir, Gunnar og
Skarphéðinn, að ógleymdum ásun-
um, Þór og Óðni voru þær persónur
sem Óli vitnaði gjarnan í. Það sem
mér er einna minnisstæðast frá
þessum árum er lífssýn Óla, hann
var gjarnan dulur á eigin hagi en
hafði sterka réttlætiskennd og sýn
á lífið. Til að mynda hafði hann
mjög í hávegum speki Hávamála,
átti það síðar eftir að sýna sig að
honum hætti til að taka þau, að
mínu mati, of hátíðlega sem varð á
stundum ágreiningsefni okkar í
millum.
Það var sama hvar Óli kom við,
alls staðar valdist hann til forystu.
Ekki var það svo að hann sæktist
eftir slíku, það var einfaldlega
þannig að menn leituðu eftir hans
ótrúlegu hæfileikum til að gera það
sem oft á tíðum þótti erfitt, jafnvel
óframkvæmanlegt.
Mér er minnisstætt þegar við
lyftingamenn vorum í húsnæðis-
hraki á áttunda áratugnum hvernig
Óli beitti sér í að leysa þau mál. Við
félagarnir, Óli, Björn Lárusson og
fleiri fundum yfirgefið þjóðþekkt
þvottahús í Laugardalnum. Kom þá
sem oftar til þess að sjálfgefið var
að Óli hefði forgöngu um að ræða
við þá er réðu húsum. Það gerði
hann með þeim hætti sem hans var
von og vísa og borgin samþykkti að
við fengjum að „hirða húsið“ enda
biði þess ella að verða rifið. Sú varð
og raunin, því miður, er fram liðu
stundir því þarna var um að ræða
menningararfleifð í fleiri en einum
skilningi. Í kjölfarið fylgdi það sem
kannski má nefna „annað vorið“ í
íþróttasögu okkar Íslendinga. Í
Jakabóli leiddu saman hesta sína
allir helstu lyftinga- og frjáls-
íþróttamenn þjóðarinnar. Má þar
nefna menn eins og Jón Pál Sig-
marsson, Hrein Halldórsson, Óskar
Jakobsson, Einar Vilhjálmsson o.fl.
o.fl. Árin 1977–1984 voru frábær ár
í íþróttasögu þjóðarinnar og á
margan hátt má segja að Jakaból
hafi verið miðpunkturinn í því æv-
intýri. Þarna eins og svo oft áður og
síðar var Óli miðpunkturinn, maður
framtaks og áræðis, maðurinn sem
lét hlutina gerast.
Ég er úr hópi vina og félaga Óla
sem erum ríflega tíu árum yngri en
hann. Okkur er minnisstætt hversu
mikla áherslu hann lagði á að ekki
væri nóg að vera „sterkur“ heldur
yrðu menn að menntast og hafa
markmið í lífinu. Ég veit að ég tala
fyrir munn fjöldamargra félaga
okkar þegir ég segi: Takk fyrir
hvatninguna, kæri Óli.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Með virðingu og söknuði.
Birgir Þór Borgþórsson.
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
Elskulegur faðir okkar, bróðir, stjúpfaðir og afi,
JÓHANNES VÍÐIR SVEINSSON
frá Siglufirði,
Austurbergi 18,
Reykjavík,
sem varð bráðkvaddur miðvikudaginn 3. maí,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 17. maí kl. 13.00.
Róbert Logi Jóhannesson, Dagný Stefánsdóttir,
Sæunn Jóhannesdóttir,
Heiðar Feykir, Anna Björk Hjörvar,
Alexander Feykir Heiðarsson,
Edda Guðbjörg Sveinsdóttir,
Arnar Sveinsson,
Þórhallur Sveinsson
og aðrir aðstandendur.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
TÓMAS TÓMASSON,
Hjaltabakka 8,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 11. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Rakel Sjöfn Ólafsdóttir,
Guðrún Júlína Tómasdóttir, Lúðvík B. Ægisson,
Þorbjörg Tómasdóttir,
Tómas Tómasson,
afa- og langafabörn.