Morgunblaðið - 24.07.2006, Qupperneq 26

26 MÁNUDAGUR 24. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Sonur okkar elskulegur,
ÁRNI HEIMIR JÓNSSON,
Kárastíg 10,
Reykjavík,
sem andaðist á heimili sínu sunnudaginn
16. júlí, verður jarðsunginn frá Selfosskirkju
miðvikudaginn 26. júlí kl. 13.30.
Ólöf E. Árnadóttir,
Jón Ólafsson.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, amma og
langamma,
RAGNHEIÐUR DANÍELSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 38,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnudaginn
16. júlí.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
27. júlí kl. 15.00.
Árni Sigurðsson,
Sigurður Árnason, Bryndís Alda Jónsdóttir,
Ingunn Árnadóttir, Sighvatur Arnarsson,
Helgi Árnason, Sigurlína Jóhannesdóttir,
Daníel Árnason, Sigurhanna Sigfúsdóttir,
Gylfi Árnason, Guðrún Vala Elísdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Ragnar MarinóBjarnason fædd-
ist á Brekku á Álfta-
nesi 6. júlí 1913.
Hann lést fimmtu-
daginn 13. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ragnhild-
ur Höskuldsdóttir, f.
1879, d. 1953, og
Bjarni Bernharðs-
son, f. 1880, d. 1923.
Systkini Bjarna eru:
Óskar, f. 1912, Arn-
dís, f. 1915, d. 2005,
Bjarni, f. 1916, d.
1990, Róbert, f. 1917, Ólafur, f.
1920, d. 1935, og Guðmundur
Bjarni, f. 1922, d. 1926. Ragnar
var næstelstur systkinanna.
Árið 1946 kvæntist Ragnar Sig-
urbjörgu Þórarinsdóttur (Ebbý),
f. 23.8. 1915. Áttu þau engin börn
en ólu upp eina fósturdóttur,
Diönu Ragnarsdóttur, f. 9.10.
1943, maki Þor-
steinn Kárason, f.
26.5. 1944. Þau eiga
tvær dætur, Sigur-
björgu Laufeyju, f.
16.10. 1960, hún á
þrjú börn, Díönu,
Þorstein og Arnar
Inga; og Rögnu
Huldrúnu, f. 10.9.
1966, maki, Jeffrey
Sokolov, f. 30.8.
1963. Hún á fjögur
börn, þau eru Mar-
grét, Andrea, Elias
og Samantha Ósk.
Ragnar stundaði nám í Iðnskól-
anum í Reykjavík á árunum 1943–
1945, hann fékk síðan meistara-
réttindi í rafvirkjun 1956. Hann
vann við rafvirkjun til sjötugs,
mest hjá Ofnasmiðjunni.
Ragnar verður jarðsunginn frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku Ragnar, mínar fyrstu minn-
ingar eru úr Háagerðinu hjá ykkur
Ebbý þar sem mér fannst alltaf gott
að vera. Ég átti margar góðar stundir
uppi á verkstæðinu hjá þér, þar sem
ég flæktist fyrir þér að reyna að
smíða og gera eins þú. Þegar ég fór
síðan í framhaldsskóla og átti í hinum
mestu erfiðleikum með eðlis- og efna-
fræði, þá áttir þú allar glósurnar þín-
ar úr Iðnskólanum frá því um 1944 og
gast kennt mér það sem engum öðr-
um hafði tekist. Allar okkar góðu
stundir við eldhúsborðið þar sem þú
sagðir mér frá lífi þínu í gamla daga,
ferðalögum og fólki, gleymast aldrei.
Ég trúi því að maður uppskeri eins
og maður sáir. Þín síðustu ár leið
varla sá dagur að þú fengir ekki innlit
frá einhverjum í okkar litlu fjöl-
skyldu. Þó á hann pabbi minn þar
vinninginn í góðri umönnun. Megir þú
hvíla í friði.
Ragna Huldrún.
RAGNAR MARINÓ
BJARNASON
✝ Magndís Gest-dóttir fæddist á
Hafnarhólmi á Sel-
strönd í Stranda-
sýslu hinn 26. desem-
ber 1909. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja hinn 15.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún Árna-
dóttir og Gestur
Kristjánsson. Guð-
rún og Gestur slitu
samvistum þegar
Magndís var á fyrsta
ári og gekk Ingimundur Guð-
mundsson henni í föður stað og ólst
hún upp hjá móður sinni og fóstur-
föður. Systkini Magndísar eru öll
látin en þau hétu: Árni, Guðbjörg,
Guðbrandur, Hildur, Ingimunda,
Jörundur, Ólöf og Þorvaldur, en
Magndís var yngst systkinanna.
Árið 1930 fluttist Magndís til
Hveravíkur, þar sem hún hóf bú-
arsdóttir og Ásgerður B. Bjarna-
dóttir. 2) Sylvía, f. 1932. d) Bern-
harð, f. 1933, kvæntur Kolbrúnu
Guðmundsdóttur, d. 18. janúar
2004, börn þeirra eru: Hulda Ingi-
björg, Erling Ómar, Guðrún Þóra,
Hafdís Dagmar, Hólmfríður Dröfn,
Guðmundur, Magndís Bára og
Bryndís. 4) Alda, f. 1937, gift Valdi-
mar Axelssyni, dætur Sveindís, Sæ-
rún Karen og Ragnheiður Kolbrún.
5) Reynir, f. 1945, var í sambúð með
Ingibjörgu Eyjólfsdóttur, börn
Svala Björk, Sunna Björg og Garð-
ar Ingi. 6) Garðar, f. 1947, d. 1986.
Fyrri kona Ása Ásmundsdóttir,
börn þeirra eru Þórhallur og Ragn-
heiður. Seinni kona Margrét Krist-
jánsdóttir, sonur Jón Friðrik.
Eftir að Magndís fluttist til
Keflavíkur vann hún um tíma við
fiskvinnslu, einnig starfaði hún við
ræstingar, lengst af í versluninni
Eddu við Vatnsnestorg. Aðalstarf
hennar var þó að annast heimilið,
börnin og barnabörnin og síðar
komu barnabarnabörnin og barna-
barnabarnabörnin sem áttu vísan
stað hjá ömmu.
Útför Magndísar var gerð frá
Keflavíkurkirkju föstudaginn 21.
júlí – í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
skap með manni sín-
um, Sveini Guð-
mundssyni frá
Birgisvík, f. 17. janúar
1897, d. 15. desember
1969. Árið 1958 flutt-
ust Magndís og
Sveinn til Keflavíkur
ásamt börnum sínum
og bjuggu fyrst í
Hábæ á Kirkjuvegin-
um en fluttust síðan á
Suðurgötu 33 þar sem
þau bjuggu í sambýli
með Öldu dóttur sinni
og manni hennar
Valdimar. Síðar festa þau Magndís
og Sveinn kaup á húsi á Hafnargötu
66 þar sem Magndís bjó það sem eft-
ir var ævinnar. Eftir fráfall Sveins
hafa mæðgurnar Magndís og Sylvía
dóttir hennar búið á Hafnargöt-
unni. Börn Magndísar og Sveins
eru: 1) Guðfinnur, f. 1930, d. 1971,
kvæntur Lilju Kristinsdóttur, sonur
Sveinn og fósturdætur Olga Gunn-
„Vertu trúr allt til dauða og Guð
mun gefa þér lífsins kórónu.“
Þessi orð komu í hug við lát ætt-
móðurinnar og skörungsins, ömmu
Möggu.
Ég sit í brúnni á skipi úti á hafi.
Ryta hefur sest á stefnið til að hvíla
sig. Land, haf og himinn baðað í
geislum sólar í morgunsárið. Hér er
gott að minnast Möggu. Hér er kirkja
sköpunarinnar, hér mætast víddir
hins efnislega og hins óáþreifanlega
svo sterkt.
Við kaþólskir trúum að sumt fólk sé
blessað á sérstakan hátt, sem þrátt
fyrir mótlæti og erfiðleika, fyrir náð
og styrk trúarinnar, verður blessun
og fyrirmynd. Fyrir mér er Magga
ein þeirra. Hennar boðskapur var
skýr og einfaldur og margur prest-
urinn hefði ekki staðist henni snúning
þegar hún komst á flug.
Sælla var henni að gefa en þiggja
og var ég einn þeirra sem svo ríkulega
nutu þeirrar gjafmildi.
Á Hafnargötu 66 var rekið sveita-
heimili í besta skilningi orðsins, og
það í miðjum bænum. Enginn fór
svangur frá ömmu Möggu og Sillu, og
víst er að næring andans var ekki
síðri en magans.
Hún var bænheit, hagmælt og rík
af réttlætiskennd og lá ekkert á sinni
sannfæringu, enginn þurfti að velkj-
ast í vafa um hvar hann hafði hana.
Síðast heimsótti ég þær mæðgur
fyrir fáum vikum. Ég sat við hlið
Möggu, á meðan Silla tók til hendinni
í eldhúsinu. Fyrir mér var það heilög,
djúp og falleg kveðjustund, hún fór
með vísu þar sem frelsarinn hennar
vinur var yrkisefnið. Hún strauk hönd
mína. „Blessaður drengurinn,“ sagði
hún hvað eftir annað. Henni líkt.
Ég minnist hennar í djúpri þökk og
virðingu. Ég er ríkari maður eftir
kynni mín við Möggu. Ég verð á hafi
úti þegar hún verður kvödd hinstu
kveðju. Ég sendi Sillu tryggðatröllinu
sem hugsaði svo fallega um móður
sína, og allri fjölskyldunni mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið þeim
blessunar.
Rytan sem settist á stefnið hefur
sig nú til flugs, hún þurfti hvíld, en
safnaði kröftum til að halda áfram
sínu flugi.
Magga var hvíld sinni fegin og líkt
og fuglinn fagri svífur sál hennar á
braut, meira að starfa Guðs um geim.
Einar Örn Einarsson.
Elsku hjartans amma mín er látin.
Mig langar að þakka henni fyrir öll
árin sem við áttum saman. Það má
segja að ég hafi meira og minna alist
upp hjá ömmu og Sillu frænku. Allar
þær minningar sem ég á um mína
æsku og fram til dagsins í dag má
segja að ég hafi mótast af henni elsku
ömmu minni. Hún var mín fyrirmynd
og öll sú viska og sá lærdómur sem
hún kenndi mér mun fylgja mér og
gera mig að enn betri manneskju.
Ég var nú rétt tveggja ára þegar ég
byrjaði að hlaupa yfir til þeirra ömmu
og Sillu á stígvélum og aðeins hand-
klæði vafið utan um mig. Minningin
er góð um okkur ömmu í stofunni, ég
sofandi í fremri sófanum og hún í
bekknum fyrir aftan. Þær voru ófáar
næturnar sem ég svaf hjá ömmu og
Sillu. Oft fór ég með henni að skúra í
Eddunni eftir lokun. Alltaf kom ég til
þeirra eftir skóla, settist við borð-
stofuborðið, tók upp skólabækurnar
og fékk grjónagrautinn með gulu
skeiðinni. Allur mysingurinn sem hún
sauð handa mér og Hafnarfjarðar-
ferðirnar með þeim ömmu og Sillu.
Hún hafði svo gaman af þeim ferðum,
byrjað á Bónus, svo Rúmfatalagerinn
og að lokum endað á Kentucky.
Minningin um kynni ykkar Gísla er
yndisleg. Fljótlega eftir að við Gísli
kynntumst færði hann mér fisk í soðið
sem ég færði svo ömmu, og þvílíkur
maður væri þar á ferð, hún yrði að fá
að hitta hann og það strax og þá varð
ekki aftur snúið. Amma sá ekki sólina
fyrir honum og var honum ávallt svo
góð.
Ég á hafsjó af minningum um þig,
elsku amma, ég brosi og gleðst yfir
þeim því þar er ég rík.
Takk fyrir allt og Guð geymi þig.
Þín
Ragnheiður.
Elsku amma mín.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesú, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
(Ásmundur Eir.)
Þessi bæn á vel við okkur, þú sagðir
oft við mig að þín helsta hreyfing væri
göngurnar í um eldhúsið og stofuna
með mig við hönd. Síðan settumst við
í stigann og þar fékk ég pönnuköku
og barnakaffi. Guð geymi þig, elsku
amma mín.
Þinn
Garðar Franz.
Þegar við systur setjumst niður og
rifjum upp allar þær ljúfu minningar
sem við eigum um ömmu Möggu set-
ur okkur hljóðar.
Það er margs að minnast. Hún var
okkur kær, gekk okkur í móðurstað ef
á þurfti að halda þar sem við ólumst
upp í næsta húsi. Hún var snillingur
bæði til orðs og handa og hugsanlega
náum við allar þrjár til samans að
komast með tærnar þar sem hún ein
hafði hælana. Hún var flinkur kennari
og af þolinmæði hafði hún nóg. Hún
kenndi okkur það sem henni þótti
nauðsynlegast í lífinu, s.s. að lesa og
skrifa, að prjóna, að fara með bæn-
irnar okkar og umfram allt að bera
umhyggju fyrir þeim sem minna
mega sín. Hún hugsaði um það að
börnin fengju næði til að þroskast og
dafna og alltaf var hægt að finna þetta
næði hjá ömmu, teppið og hitapokinn
var ekki langt undan. Þar sem amma
bjó við erfiðar aðstæður eins og oft
var í upphafi 20. aldar kunni hún að
fara með verðmæti og var nýtin með
eindæmum. Að endurvinna plastpok-
ana og sauma upp á nýtt, nýta hveiti-
pokana í lök, klippa af allar tölur og
rennilása þegar flíkin var ekki lengur
nothæf. Þetta gerði hún og okkur
fannst þetta ætti að vera svona.
Hennar stolt var að allir fengju nýtt í
rúm fyrir jólin og það átti að vera
hvítt léreftsdamask og helst með
blúndumilliverki og fengist ekki nógu
gott efni í Keflavík var ekið eftir því í
Hafnarfjörð í Skemmuna góðu í
brekkunni. Og línskáparnir í fjöl-
skyldunni fylltust smátt og smátt af
hvítum handsaumuðum rúmfötum í
stór sem smá rúm. Jólin voru hennar
tími og hún byrjaði að kaupa jólagjaf-
irnar í janúarlok svo það væri öruggt
að allt fólkið hennar fengi nú góða og
gagnlega pakka á jólunum.
Þegar við skoðum nánar hvað
amma hefur haft fyrir stafni er ým-
islegt sem kemur í ljós. Hún var lista-
maður af guðs náð. Hún var söngelsk
og hagmælt. Hún var hönnuður og
kjólameistari. Hún var snillingur í því
að baka og gera góðan mat. Það varð
allt að einhverju og það margfaldaðist
í höndunum á henni.
Hún átti þátt í að vinna búninga
fyrir Leikfélag Keflavíkur. Hún
saumaði frábærar flíkur s.s. jakka,
kápur og kjóla sem m.a. eru til sýnis á
Byggðasafni Reykjanesbæjar, á
Popp-sýningunni í Duushúsum. Nú
bíður okkar verkefni en það er að
koma ljóðum hennar í prentun og þar
er verk að vinna, fyrir fleiri en einn og
fleiri en tvo.
Minningin um ömmu lifir.
Þínar ömmustelpur
Sveindís, Karen og Kolbrún.
Elsku amma „Dæda“. Mér finnst
ég svolítið sjálfselsk þegar ég græt
þig, amma mín, ég veit að þér líður
miklu betur núna og þú myndir ekki
vilja að fólk gréti þig en það er bara
svo skrítið að amma Magga sé farin.
Það eru svo ótal margar minningar
sem koma upp í hugann þegar ég sest
hérna niður og skrifa þessa minning-
argrein. Sem barn eyddi ég miklum
tíma hjá þér og Sillu og þar var alltaf
best að vera, enda þjónustan eins og á
fimm stjörnu hóteli. Ég vildi að Em-
ilía Magndís hefði getað kynnst þér
betur, þó að hún eigi yndislega ömmu
og langömmu þá er engin amma í ver-
öldinni eins og amma Magga.
Þú varst alltaf hress og kát og aldr-
ei sá maður þig reiða, amma, en þó
varstu nú alltaf með munninn fyrir
neðan nefið og varst ekkert að skafa
utan af hlutunum.
Þú varst mér alltaf svo góð, amma
mín. Ég man þegar ég var barn og
mamma og pabbi voru að reyna láta
mig hætta á pela, enda komin hátt á
fimmta ár, þá átti amma alltaf pela, og
fannst henni það bara mannvonska að
taka pelann af barninu. „Pabbi þinn
ætti nú að hætta að reykja áður en
hann fer að ætlast til þess að barnið
hætti með pela.“ Svona varst þú allt-
af, amma, sagðir alltaf það sem þér
fannst.
Ég veit að það hefur verið tekið vel
á móti þér hinum megin. Afi Sveinn,
Guffi og Gæi hafa allir verið að bíða
eftir þér og ég er ekki frá því að Guð
sjálfur hafi tekið á móti þér, enda ekki
á hverjum degi sem kona eins og þú
kemur í himnaríki, þú varst alveg ein-
stök, elsku amma mín.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Drottningin af Saba,
Sylvía.
MAGNDÍS
GESTSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Magndísi Gestsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Hera;
Alda; Tinna Björg.
Ástkær systir okkar, mágkona og frænka,
AGNES INGIMUNDARDÓTTIR,
Dvergholti 3,
Hafnarfirði,
lést á Landspítala-háskólasjúkrahúsi við Hring-
braut fimmtudaginn 20. júlí.
Jarðarförin auglýst síðar.
F.h. aðstandenda,
Unnur Ingimundardóttir,
Ómar Örn Ingimundarson,
Garðar Pétursson,
Magnús Ingimundarson.