Lesbók Morgunblaðsins - 23.02.2008, Qupperneq 5

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 2008 5
bæði vegna tengsla við núlifandi Þursa
og svo Kalla.“
Talið berst nú frá Þursum og að Ey-
þóri sjálfum. Hann segir að ferillinn hafi
í raun hlýtt því hvernig vindurinn blæs í
bransanum hverju sinni.
„Það er töluvert hringt ennþá,“ segir
hann og kímir. „Ég er með annan fótinn
í djassbransanum og hinn í poppinu/
rokkinu. Þannig að það eru alltaf ein-
hver verkefni í gangi og þau eru ansi
fjölbreytileg.“
Af nýlegum verkefnum Eyþórs er
blaðamanni sérstaklega minnisstæð að-
koma Eyþórs að fyrstu sólóplötu Einars
Scheving, Cycles, sem út kom í fyrra-
haust.
„Það var frábært að taka þátt í því
verkefni,“ segir Eyþór og það er blik í
augum. „Það myndaðist einstök stemn-
ing og það er langskemmtilegast að
taka þátt í slíku, þar sem hópurinn vinn-
ur sem einn að einhverri sköpun og í því
að búa til andrúmsloft. Svo ég komi nú
aftur að eitís-tónlistinni þá datt þetta
mikið niður þar. Músíkin hætti að vera
hópvinna og fór að vera púsluspil. Menn
röðuðu þessu saman í hljóðveri og hver
spilari var í sínu horni. Fyrir mína parta
fæ ég mest út úr því að vinna í hóp,
þetta snýst eiginlega allt um það. En ég
hef fundið fyrir því í seinni tíð að menn
eru farnir að leita aftur í þessi vinnu-
brögð. Þessir ungu strákar í Flís og
Hjálmum t.a.m. eru dæmi um menn
sem leggja mikið upp úr samspili og
stemningu. Stemningsáherslan er að
koma aftur. Ég er kannski að hugsa
þetta doldið út frá sjálfum mér því að
þetta eru hljóðversvinnubrögð sem ég
hef persónulega saknað og ég fylgdist
með því hvernig samvinnufílingurinn
hvarf smátt og smátt á sínum tíma. Ég
er feginn því að hann sé kominn aftur
því að þetta skilar sér alltaf inn í sjálfa
tónlistina. Ég heyri alltaf greinilegan
mun á því hvort um samspil eða púsl er
að ræða.“
Eyþór tekur smá-dæmisögu í fram-
haldi af þessum pælingum.
„Ég var að vinna plötu með KK og
Magga Eiríks. Hún var tekin upp í hús-
næði sem við vorum með í Borgartúni.
Sigur Rós deildu þessu með okkur og
platan var tekin upp í hljóðverinu sem
Sigur Rós voru með þarna. Þarna vor-
um við í einum hnapp í litlu stjórn-
herbergi, Maggi Eiríks með gítarinn, ég
með harmonikku o.s.frv. Maggi söng
svo með lögunum, stundum var hann á
hljóðnemanum og stundum ekki. Það
stóð ekki til að halda söngnum en það
myndaðist fín stemning. Svo ætlaði
hann að syngja aftur og þá bara dó mús-
íkin. Þetta sem var komið þoldi það
ekki. Heildaráhrifin hurfu. Þetta endaði
með því að við notuðum upprunalega
sönginn og það fór mikil vinna í að
hækka hann og lækka en það var bara
ekkert annað í stöðunni. Þegar einn
hluti heildarmyndarinnar var fjar-
lægður hrundi stemningin.“
Getur verið að þessi ríka áhersla Ey-
þórs á gildi samvinnunnar valdi því að
hann er pollrólegur með það að hasla
sér völl sem sólólistamaður?
„Ég veit það ekki,“ segir Eyþór hæg-
um en öruggum rómi. „Ég er kannski
búinn að koma svo víða við að ég hef
ekki fundið einhverja eina stefnu sem
ég vil taka sem sólisti. Jú jú, ég hef
mjög gaman af samvinnu og hef ábyggi-
lega þrifist á því í gegnum tíðina. Að
koma inn í einhver verk og leggja eitt-
hvað til málanna, það er einhvern veg-
inn orðið mitt svæði í bransanum og
mér finnst mjög gaman að hjálpa til við
að bæta einhver verkefni. En sólódæm-
ið blundar í mér, það er nokkuð víst ...
og einhvern tíma kemur að því. Það er
bara svolítið lengi að gerast (hlær).“
Hver ertu, Eyþór?
Þó að spurningin sé fáránleg þá lætur
blaðamaðurinn hana vaða, enda liðið á
spjallið, og það bara býsna gott og inni-
legt. Hér kemur hún: Getur Eyþór lýst
sjálfum sér sem tónlistarmanni?
„Jaaaa....,“ segir Eyþór og hikar.
Blaðamaður rýfur þögnina. „Ég meina,
þú ert ekkert sprenglærður?“. Og nú
stendur ekki á svari.
„Ég er ekkert lærður. Það er mis-
skilningur sem ég verð reglulega var
við. Ég er algjörlega sjálfmenntaður.
Algjörlega. Fyrir utan einhverja nokkra
píanótíma þegar ég var krakki. Það er
bara rétt á síðustu árum sem ég er orð-
inn sæmilega læs á nótur. Ekki að ég sé
að mæla á móti tónlistarmenntun, síður
en svo. Þetta var bara sú leið sem ég fór
og þess vegna hef ég aldrei nálgast tón-
list frá sjónarhorni þess lærða.. Ég veit
það ekki ... ungur sogaðist ég inn í það
að pæla mjög mikið í tónlist. Hlusta fast
og djúpt á flókna tónlist og pæla hana
út. Svo rekst ég kornungur inn í þennan
sessionbransa, fólk fer að hringja í mig
og ég er sextán ára þegar ég fer að spila
með Mannakornum. Ég get sagt með
ágætri samvisku að ég er býsna góður í
því að hafa yfirsýn yfir heildarmyndina í
músík og er með talsverða innsýn í það
hvernig hvert og eitt atriði virkar. Eitt-
hvað svoleiðis. “
Tónlistin hefur því alla tíð verið rík í
Eyþóri, hún braust snemma út og það
fremur auðveldlega.
„Ég hef nú aldrei þurft að hafa mikið
fyrir þessu, ég verð nú bara að við-
urkenna það,“ segir hann og hálfdæsir
yfir sjálfum sér. „Ég er með góð eyru og
heyri vel. Ég á auðvelt með að fatta
hlutina og útskýra. Sumir myndu segja
að ég væri smámunasamur, haldinn full-
komnunaráráttu. En þetta liggur bara
fyrir mér. Það er bara þannig. Það kom
aldrei neitt annað til greina en að fara út
í eitthvað svona.“
Mezzoforte er eðlilega miðlæg í ferli
Eyþórs. Sveitin er enn starfandi og nýt-
ur hylli víða um heim. Eftirspurn eftir
henni á tónleika er stöðug og sveitin
sinnir henni með reglubundnum hætti.
„Auðvitað þykir mér vænt um Mezzo-
forte, þetta er hljómsveit sem umbylti
mínu lífi algerlega,“ segir hann. „Það
var svo fyrir tuttugu og fimm árum síð-
an, árið 1983, sem „Garden Party“ náði
þessum miklu vinsældum. Það var ótrú-
legt ævintýri og gerði mér kleift að
ferðast til yfir fjörutíu landa og spila.
Mér finnst margt í músíkinni standa í
dag og það sem gerir þetta skemmtilegt
er að við erum að ferðast um allan heim
og alls staðar er slatti af fólki sem þykir
virkilega vænt um þessa músík. Við
höldum þessu ennþá gangandi, fyrst og
fremst af því að þetta er rosalega gam-
an. Ef eitthvað er þá er bandið orðið
miklu betra núna en það hefur nokkurn
tíma verið. Það er nýr mannskapur og
músíkin er að mörgu leyti orðin opnari.
Við sjálfir erum þá orðnir miklu betri
spilarar. Þetta er miklu meira en bara
„Garden Party“, það lag sem flestir
þekkja.“
Eyþór segir spilagleðina því sjaldan
hafa verið ríkari í Mezzoforte, og þegar
við bætist tækifæri til að heimsækja ex-
ótíska staði þar sem þakklátir aðdá-
endur bíða sé þetta einfaldlega frábær
staða til að vera í. Og vafalaust verður
meira en slatti af þakklátum aðdáend-
um í Höllinni í kvöld er Hinn íslenzki
Þursaflokkur – ein merkasta hljómsveit
landsins fyrr og síðar – gengur aftur.
„Heldur betur,“ segir Eyþór. „Nú er
búið að skrifa tuttugu og tveggja manna
kammersveit inn í þetta þannig að fólk
getur átt von á að heyra þetta pínulítið
öðruvísi en á plötunum. Lögin eru
stærri. Mér finnst virðingarvert hjá
Agli og félögum að í stað þess að vera að
endurvekja einhvern gamlan draug – þó
að Þursaflokkurinn sé allt annað en
gamall draugur í huga þjóðarinnar – sé
þetta fært í nýjan búning og menn vinni
aðeins með efnið. Það finnst mér flott.“
Blaðamaður tekst nú á loft og ber
undir Eyþór nýlegan Kastljósþátt þar
sem „Grafskript“ var flutt á allmagn-
aðan hátt. Eyþór samsinnir æstum
blaðamanni.
„Jú jú...það er alveg rétt hjá þér.
Þetta var að svínvirka.“Árvakur/Golli
» Að koma inn í einhver verk og leggja eitthvað
til málanna, það er einhvern veginn orðið mitt
svæði í bransanum og mér finnst mjög gaman að
hjálpa til við að bæta einhver verkefni. En sóló-
dæmið blundar í mér, það er nokkuð víst ...