Lesbók Morgunblaðsins - 23.02.2008, Qupperneq 10

10 LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
lesbók
Höfundur er lögmaður.
Smásaga
Egg úr sal
»Ég rétti stúlkunni miðann sem ég
hafði fyllt út samviskusamlega
með því lítilræði sem ég hafði fengið
mér úr barnum til að losna við yfir-
heyrsluna en það dugði henni ekki
því hún leit undrandi á mig og spurði
með vægum undrunahreim í rödd-
inni: ,,Ekkert rauðvín herra?“
Eftir Óskar Magnússon
G
óða kvöldið, ég er að tékka inn,“
sagði ég mynduglega þegar ég
gekk inn á hótelið og að af-
greiðsluborðinu sem var merkt
Reception. Ákveðinn maður í
gráum sjakketlegum fötum
með svart hárið kembt aftur stillti sér upp við
tölvuna og spurði: ,,Og nafnið er, herra minn?“
og setti svo hendurnar í stellingar á lyklaborð-
inu.
Ég sagði til nafns: ,,Hróbjartur Hrafnkels-
son.“ Neðri kjálkinn á honum varð allt í einu
dauðslakur og hann lyfti höndunum í uppgjöf af
tölvunni. ,,Mætti ég fá að sjá kreditkortið þitt?
spurði hann svo. Það var ekki alveg laust við
pirring í röddinni. Ég rétti honum kortið.
Hann rýndi lengi í það, sneri sér loks að mér
með vaxandi óþreyju og spurði: ,,Heitir þú
þetta, er þetta nafnið sem þú sagðir áðan? Á
kortinu stóð upphleyptum stöfum fyrir ofan
nafnið mitt: Rannsóknarstofnun sauðfjár-
sjúkdóma.
Ég útskýrði fyrir honum að það væri stofn-
unin sem ég starfaði hjá og ákvað að spila því
strax út að ég væri reyndar yfirdeildarstjóri,
hovedafdelingssjeff. Svo bauð ég honum nafn-
spjaldið mitt. Við það lifnaði töluvert yfir hon-
um og hann sló einhverju inn í tölvuna og full-
yrti svo að ég ætti ekkert herbergi bókað. Eftir
nokkra eftirgangsmuni fékk ég hann til að sýna
mér hvað hann hafði skrifað. Á tölvuskjánum
stóð Hafnarfjörður Hrafnkelsson. Ég benti
honum á að Hafnarfjörður væri heimabær minn
en ég héti Hróbjartur að fornafni. Hann fór nú
fimum fingrum um tölvuna, rak svo upp nið-
urbælt siguróp: ,,Hérna kemur það herra Hró-
lenskfjord, gjörðu svo vel að skrifa nafnið þitt
hér og hér kemur svo lykillinn yðar.“ Ég leið-
rétti ekki nafnið en tók þegjandi við lyklinum og
ætlaði að drífa mig upp á herbergi 602 þegar
hann stoppaði mig og sagði: ,,Herra Rol-
ankbunk, morgunverður er frá klukkan hálf sjö
til klukkan hálftíu. Hann orðaði þetta svo asna-
lega að ég leyfði mér að brosa með sjálfum mér
og hugsa sem svo að það væri nú enginn smá
tími fyrir einn morgunverð, þrír tímar, frá
hálfsjö til hálftíu, en vissi svo sem hvað hann var
að fara. Ég seildist eftir töskunni minni sem nú
var horfin hljóðlaust. Afgreiðslumaðurinn bað
mig í guðanna bænum að hafa ekki áhyggjur af
því, pilturinn kæmi með hana að vörmu spori.
Svo benti hann mér á að herbergið mitt væri á
sjöttu hæð en það var mig reyndar farið að
gruna.
Mér tókst að opna herbergið í annarri tilraun
en ljósin virkuðu ekki. Ég fálmaði mig inn eftir
mjóum, stuttum gangi og settist á rúmbríkina
og beið átekta eftir að pilturinn kæmi með
töskuna. Hann mundi örugglega geta kveikt.
Mér fannst ég bíða mjög lengi í frakkanum í
myrkrinu og var að fara að fikra mig að síman-
um til að hringja niður þegar bankað var rösk-
lega á hurðina. Pilturinn lét mig setja kortið í
rauf við slökkvarann og þá kviknuðu öll ljósin.
Ég hafði séð þetta áður, hafði bara ekki munað
eftir því í augnablikinu. Svo fór hann og dró
gardínurnar fyrir, kveikti á sjónvarpinu, færði
stólinn við litla borðið til og loks vatt hann sér
greiðlega inn á baðherbergið og kveikti þar.
Mér fannst hann óttalega taugaveiklaður og
hélt kannski að honum væri óglatt en þá kom
hann aftur fram og virtist loksins ætla að fara.
Ég var ekki með neina smápeninga á mér enda
hafði ég ekkert beðið um þessa þjónustu svo ég
varð að bíta jaxlinn og láta hann hafa seðil sem
var allt of stór, sama sem þúsund íslenskar. Þá
varð hann ofsaglaður og tók annan hring um
herbergið, færði stólinn aftur til, skipti um rás á
sjónvarpinu og rétti mér epli sem var í skál á
borðinu en þá tók ég ákveðið í öxlina á honum
og sveigði hann að dyrunum og út.
Mér líður yfirleitt prýðilega á hótelum og
kann ágætlega að umgangast hótelfólk en kon-
unni minni er eitthvað í nöp við hótel. Hún hefur
yfirleitt allt á hornum sér þegar við erum sam-
an og svo yfirheyrir hún mig mjög nákvæmlega
um mína hótelreynslu þegar hún er ekki með.
Satt að segja vegur hún og metur allt sem ger-
ist á hótelinu og vill að maður hálfpartinn hefni
sín í hvert skipti sem hótelið gerir eitthvað sem
henni líkar ekki.
Ég var að fara út að borða með mönnum og
ákvað að panta mér drykk á meðan ég væri að
skipta um föt. Herbergisþjónustan svaraði eftir
nokkra bið: ,,Gott kvöld herra Rappenson, hvað
get ég gert fyrir yður?“ Ég bað um tvöfaldan
stóð boginn yfir baðkarinu. Það
gerði nú ekki mikið til þó að hann
blotnaði, hann var hvort sem er
orðinn svo ógeðslegur eftir ferðalag-
ið undir rúmið. Ég þvoði mér fyrst um
hárið með body lotion vegna þess að
þegar ég var kominn í sturtuna og búinn
að taka af mér gleraugun sá ég ekki hvað
var sjampó. En þegar ég var hálfnaður við að
raka mig í þarna í sturtunni var bankað
hraustlega. Morgunmaturinn var kominn þó
ekki væru liðnar nema tíu mínútur af þessum
hálftíma sem hún hafði hótað. Stúlkan struns-
aði inn með bakkann þegar ég loksins opnaði
og spurði: ,,Hvar á ég að láta hann?“ Þetta var
erfið spurning. Á herberginu var rúm, eitt lítið
borð með síma og stóll. Svo ég svaraði: ,,Á
koddann.“ Hún horfði á mig hvössum augum,
skellti bakkanum á lausa plássið á borðinu við
hliðina á símanum og rigsaði út. Feginn var ég.
Eggið var kalt og harðsoðið, hún hafði sótt það
inn í sal. Ekki láta þessa kalla komast upp með
nein merkilegheit.
Ég komst inn á Moggann en eftir stutta
stund kom viðvörun á skjáinn, batteríið var að
verða búið. Ég áttaði mig fljótlega á því hvað
hafði gerst, þegar ég hafði slökkt ljósin kvöldið
áður fór hleðslan af. Farsíminn var líka tómur.
Ég las bara bílaleigubækling frá Hertz með
morgunmatnum í staðinn. Það er hægt að fá
bílaleigubíl á A-flokki fyrir 24000 kall í viku.
Ótakmarkaður kílómetrafjöldi.
Það var útlendingur við hliðina á mér þegar
ég tékkaði út og stúlkan var að hlýða honum yf-
ir hvað hann hefði drukkið úr míníbarnum
kvöldið áður. Hann byrjaði sakleysislega á að
segja frá tveimur bjórum en fór svo yfir í vodka
og snarlega þaðan í gin og tónik og loks í líkjör
sem hann sagðist ekki muna hvað hefði heitið.
Svo játaði hann á sig tvær vatnsflöskur um
morguninn, það skrjáfaði í honum þegar hann
saup af þeirri seinni sem hann hafði tekið með
sér og hélt á í hendinni. Þetta er alltaf mjög
ánægjulegt að rifja vandlega upp fyrir opnum
tjöldum hvað maður hefur drukkið
kvöldið áður. Ég rétti stúlkunni
miðann sem
ég hafði fyllt
út samvisku-
samlega með
því lítilræði
sem ég
hafði fengið
mér úr barnum til að losna við yfirheyrsluna en
það dugði henni ekki því hún leit undrandi á
mig og spurði með vægum undrunahreim í
röddinni: ,,Ekkert rauðvín herra?“
Á leiðinni út á flugvöll hringdi ég í Þórdísi
Ingu, konu mína. Hún yfirheyrði mig nákvæm-
lega alveg eins og ég hafði búist við:
,,Hvernig var, kom eitthvað upp á?“ spurði
hún.
“Bara,“ svaraði ég.
“Bara hvað, hvernig var, pantaðir þú upp á
herbergi, var reykingalykt?“
Svo fór hún vandlega yfir öll samskipti mín
við hótelfólkið og ég rakti þau eins nákvæmlega
og ég gat.
,,Og ertu þá ekki með eitthvað?“
,,Jú jú, ég er með tvær fjarstýringar, önnur
er stór fyrir sjónvarpið en hin er pínulítil fyrir
eitthvert útvarp held ég sem var þarna.
Hárþurrkan, nei hún var föst á veggnum.“
Ég sagði henni að ég hefði ekkert tekið úr
mínibarnum því það þýddi ekkert lengur að
ferðast með vökva. Það hnussaði í henni en glöð
varð hún þegar ég sagði henni frá sloppunum:
“Þeir voru svo þykkir að ég gat ekki lokað
töskunni svo ég er í öðrum sloppnum undir
frakkanum.“
vodka í Gin-
ger Ale og
mikinn klaka.
Þegar ég hafði
sagt Ginger Ale
og Kanada dræ á
víxl svona ellefu sinn-
um skildi hann hvað ég
átti við og sagði sigri hrós-
andi: ,,Já þú meinar Ginger
Ale,“ nákvæmlega eins og
ég var að segja allan tímann.
,,Sjálfsagt mál en því miður
megum við ekki sörvera tvö-
falda drykki upp á herbergi.
Þetta hafði ég nú aldrei heyrt
áður á allri minni hótelævi og
hugsaði með mér að ég gæti
svo sem hert á drykknum
með vodka úr mínibarnum
fyrst ég fengi klakann og
blandið en svo datt mér í hug
að láta aðeins reyna á regl-
urnar og spurði: ,,Get ég þá
kannski fengið tvo einfalda?
,,Alveg sjálfsagt, herra minn,“
sagði maðurinn og þá ákvað ég
prufa að ganga enn lengra,
spurði hvort ég gæti
kannski fengið fjóra
einfalda. Það var
líka í lagi. Þá bað ég
um tíu einfalda en
þá móðgaðist hann
og sagði mér þunglega að
þetta væru nú bara reglur svo ég bakkaði aftur í
fjóra.
Það er annars sérkennilegt að glös á hót-
elherbergjum eru alltaf pínulítil, kannski vegna
þess að þau eru ætluð til að drekka af míníbarn-
um?
Um kvöldið þegar ég kom heim setti ég sím-
ann og tölvuna í hleðslu. Það var smá bras því
einu lausu innstungurnar voru á bak við borðið
og á bak við rúmið en ég kom símanum í sam-
band undir rúminu með því að skríða undir
rúmið á nærfötunum. Nærbolurinn varð reynd-
ar dálítið ógeðslegur á eftir en ég gat dustað
mestu lóna af með handklæði.
Það tók mig smástund að finna út úr ljósasýs-
teminu. Mér gekk illa að láta loga bara á nátt-
lampanum án þess að það logaði líka á ljósinu á
ganginum svo ég náði mér í þvottapoka og
skrúfaði bara peruna úr gangljósinu.
Það var yndislegt að leggjast í mjúkt rúmið
og ég svaf vært til rúmlega sex en þá var orðið
bjart og sólin skein beint í augun á mér í gegn-
um bilið sem alltaf er haft á milli gardína á hót-
elum. Það sparast háar fjárhæðir við það að öll
hótel í heiminum hafa tekið upp þá samræmdu
sparnaðarreglu að hafa gardínurnar aðeins of
mjóar, kannski svona tuttugu sentimetrum. Á
tvöhundruð herbergja hóteli eru það heilir
fjörutíu metrar af gardínum, það munar um
minna, hnausþykkt og rándýrt efni. Og hvað er
betra en að vakna við sólargeisla, úthvíldur í
mjúku hótelrúmi á kostnað Rannsóknar-
stofnunar sauðfjársjúkdóma?
Ég dokaði eftir að klukkan yrði hálf-
sjö, hringdi þá niður til að fá morgunmat
sendan upp á herbergi. Stúlkan sem svaraði
sagði mér að það kostaði aukalega að fá sent
upp.
Ég sagðist fallast á það og bað um að fá kaffi,
brauð, ost og linsoðið egg. ,,Það eru bæði harð-
soðin og linsoðin egg hér í morgunverð-
arsalnum,“ sagði stúlkan en ég sagði henni að
ég vildi gjarnan fá linsoðið egg upp á herbergi.
Þá sagði hún að það tæki hálftíma en ég þrætti
og sagði að það ætti bara að sjóða það í fjórar og
hálfa mínútu. Þá sagðist hún eiga við að ég
þyrfti að bíða í hálftíma og bætti svo við með
nokkurri eftirvæntingu í röddinni: ,,En þú get-
ur náttúrlega fengið morgunmat strax ef þú
kemur niður í sal.“ Ég stóð upp á nærbuxunum,
horfði ákveðið ofan í símtólið og sagði með öll-
um mínum þunga: ,,Viltu vinsamlega senda mér
matinn upp þegar hann er tilbúinn.“
Ég sleppti því að útskýra fyrir henni að mér
þætti ágætt að lesa Moggann á tölvunni með
morgunmatnum.
Svo ákvað ég að dunda mér við að fara í
sturtu og raka mig í rólegheitum á meðan ég
biði eftir matnum. Mér gekk hálfilla að skipta
yfir á sturtuna en svo fattaði ég loksins hvernig
þessi blöndunartæki, sem örugglega voru frá
bræðrunum Bang og Olufsen, virkuðu en var of
seinn að koma mér undan svo gusan fór yfir
hausinn á mér og yfir nærbolinn þar sem ég