Morgunblaðið - 05.07.2008, Page 21

|laugardagur|5. 7. 2008| mbl.is
daglegtlíf
Eftir Guðrúnu Huldu Pálsdóttur
gudrunhulda@mbl.is
Ef ég er heima eru þeir bara lausir ogvilja þá gjarnan vera hjá mér, á öxl-inni, í vasa eða inni í ermi. Þeir eruforvitnir um hvað ég borða og vilja
fá að smakka. Þeir eru líka ótrúlega stríðnir og
eiga það til að hlaupa í burtu með súkku-
laðimola, blýant eða strokleður sem ég er að
nota.“ Stríðnispúkarnir eru rotturnar Viggó,
Aron og Mummi sem búa hjá Kristbjörgu Söru
Thorarensen, dýralæknanema í Kaupmanna-
höfn.
Á heimilinu búa einnig tveir kettir og hund-
ur en að sögn Kristbjargar Söru eru rotturnar
yfirvaldið á heimilinu. „Rotturnar ráða, svo
koma kettirnir og hundurinn er neðstur í
goggunarröðinni. Kettirnir og hundurinn eru
skíthrædd við rotturnar enda bíta þær frá sér
þegar þau eru nálægt. Um jólin var kötturinn
að stríða Aroni og Viggó kom vini sínum til
bjargar og réðst á köttinn. Þeim lenti saman
eins og í teiknimynd, það vantaði bara stjörn-
unar og rykskýin fyrir ofan þá. Slagsmálin
enduðu með því að kötturinn hljóp skömm-
ustulegur í burtu og rottan ætlaði á eftir hon-
um. Kisa lenti á spítala með bitsár á fætinum.“
Sara segir að rottur séu miklir persónuleikar
og á ekki erfitt með að lýsa karakter-
einkennum rottustrákanna. „Aron er voðalega
kelin rotta og mikil félagsvera. Hann er alltaf í
miklu uppáhaldi hjá gestum.“ Mummi bættist
nýlega í fjölskylduna. „Ég er aðeins að kynn-
ast honum, hélt fyrst að hann væri einfari og
sjálfstæður en svo komst ég að því um daginn
að honum þykir notalegt að láta klóra sér bak
við eyrun.“
Rottur eru afar heimiliskær dýr og vilja
vera í búrinu sínu flestum stundum. „Þær
hætta sér ekki langt frá búrinu og gefa sér
góðan tíma til að kanna nýjar slóðir enda týn-
ast þær ekki auðveldlega. En þær komast allt
sem þær ætla sér og það kemur mér sífellt á
óvart hvernig þær komast á suma staðina. Til
dæmis fara þær inn í húsgögn og upp á gard-
ínustangir.“
Aðspurð hvernig hún venji rottur á að sitja á
öxlinni segir hún þær sækja þangað sjálfar.
„Þær finna til öryggis á öxlum. Þaðan geta
þær skoðað og skynjað umhverfið í kringum
sig. Þær sækja einnig í ermar og vasa sem get-
ur einnig tengst öryggi.“
Hvorki ógeðslegar né óhreinar
Áður en Kristbjörg Sara flutti til Kaup-
mannahafnar ræktaði hún rottur á Íslandi og
vakti það nokkra athygli. „Í framhaldi var sett
blátt bann við innflutningi á rottum einhverja
hluta vegna. Þar með varð hætt við skyld-
leikaræktun hjá mér svo ég hætti með þær.“
Hún segir fáfræði og fordóma ástæðu þess að
rottur hljóti ekki hljómgrunn hér á landi.
„Rottur hafa á sér það orð að þær séu ógeðs-
legar og óhreinar. Sannleikurinn er hins vegar
sá að þær eru afar þrifaleg dýr og þeim er í
raun hættara við smiti en að vera smitberar
því þær eru mjög viðkvæmar fyrir sjúkdóm-
um.“ Henni finnst rottur ekkert öðruvísi en
hamstrar eða kanínur. „Þær hafa meira vit í
kollinum sem gerir þær að meiri persónu-
leikum. Mér finnst í raun sambærilegt að eiga
rottu og að eiga kött. Rotturnar svara oft kalli
og svo er hægt að venja þær við alls kyns hluti,
þær gera greinamun á fólki og eru mjög hænd-
ar að eigendum sínum.“ Hún tekur lýsandi
dæmi um fordóma. „Ég var einu sinni með
rottuunga á öxlinni þegar kona kom að, klapp-
aði honum, talaði við hann og fannst voðalega
gaman að honum.
Hún spurði mig hvernig mús þetta væri og
þegar ég sagði henni að þetta væri rottuungi
hrópaði hún upp og fannst hann allt í einu
ógeðslegur. En á meðan hún hélt að dýrið væri
mús var hann voðalega krúttlegur og góður.“
gudrunhulda@mbl.is
Rotturnar ráða yfir köttunum
Varnarrottan Viggó, hjartaknúsarinn Aron og hinn dularfulli Mummi eru rottustrákar sem búa í Kaupmannahöfn hjá dýralæknanem-
anum Kristbjörgu Söru Thorarensen. Hún segir fáfræði og fordóma ástæðu þess að rottur hljóti ekki hljómgrunn hér á landi.
Knús Kristbjörg Sara segir rotturnar hin blíðustu skinn. Í hengirúmi „Þær hætta sér ekki langt frá búrinu og gefa sér góðan tíma til að kanna nýjar slóðir,“ segir Kristbjörg Sara.
Æstir, breskir dansfíklarsem vilja hlúa að móðurjörð geta bráðlega sam-
einað þessi tvö áhugamál og dans-
að frá sér allt vit á fyrsta vist-
væna næturklúbbnum í Bretlandi.
Samkvæmt breska vefritinu
Daily mail, verður klúbburinn
útbúinn sérstöku dansgólfi sem
framleiðir rafmagn fyrir hluta
hans þegar múgurinn hristist á
gólfinu.
Auk þess verður áfengið á
staðnum lífrænt ræktað og borið
fram í umhverfisvænum glösum,
en búast má einnig við því að
vatnið í klósettunum sé endur-
unnið.
Venjulegir djammarar þurfa að
borga 10 pund í aðgangseyri
hyggist þeir njóta vistvænnar
skemmtunar en þeir sem sann-
anlega koma fótgangandi, á hjóli
eða nota almenningssamgöngur fá
ókeypis aðgang.
Skriflegt loforð um að berjast
gegn gróðurhúsaáhrifunum
Áður en skemmtunin hefst
þurfa djammararnir þó að skrifa
undir yfirlýsingu þess efnis að
þeir muni framvegis vinna að því
að halda aftur af loftslagsbreyt-
ingum.
Eigandi næturklúbbsins, And-
rew Charalambous, segist vonast
til að klúbburinn hvetji ungt fólk
til að glíma við gróðurhúsaáhrifin.
Hann telur þetta ferska leið til að
höfða til unga fólksins og vonar að
hún nái betri árangri en aðrar
meiri „fullorðins“ aðferðir sem
unga fólkið flokki oft sem tuð.
Íslendingar sem eru á leið til
London bráðlega geta rannsakað
klúbbinn nánar en hann opnar 10.
júlí. liljath@mbl.is
Vistvænn dans og lífræn drykkja
Magnum Photos Paris
Umhverfisvænt Djammið þarf alls ekki að vera mengandi.
Rottunum hennar Kristjönu Söru er ýmislegt til lista lagt og fyrir nokkrum árum urðu nokkrar
þeirra kvikmyndaleikarar. „Ég var beðin um að koma með nokkrar rottur til að leika ræs-
isrottur í kvikmyndinni Mýrinni. Ég kom með fimm rottur sem voru í brúnum og svörtum litum
og þær leika í einu atriði á móti Ingvari E. Sigurðssyni og Ólafíu Hrönn Jónsdóttur. Þegar lík
var dregið upp úr holu í kjallaranum áttu rotturnar að hanga í pokanum og hlaupa upp úr hol-
unni. Einni var troðið inn í pokann og þegar Erlendur (Ingvar E.) opnaði hann skaust ein rotta
úr pokanum.“
Kristjana Sara segir þetta hafa verið mikið ævintýri, en jafnframt hafi það reynt nokkuð á
sálartetrið. „Fólkið á staðnum áttaði sig kannski ekki á því að þetta voru litlu krúttin mín sem
ég knúsaði heima hjá mér. Fyrir þeim voru þær bara rottur og voru slegnar ofan í polla og holur
hvað eftir annað í atriðinu. Ég horfði upp á þetta með tárin í augunum,“ segir Kristjana Sara
og bætir við: „Fyrir vikið fékk ég þann virðulega titil: „Umsjón með rottum“ á kreditlistanum.“
Léku í Mýrinni