Morgunblaðið - 05.07.2008, Blaðsíða 31

✝ Ásgeir Þór Vil-hjálmsson fædd-
ist á Ísafirði 22. des-
ember 1924. Hann
lést 25. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Vil-
hjálmur Jónsson, f.
á Höfða í Grunnavík
25.5. 1888, d. 24.11.
1972 og Sesselja
Sveinbjörnsdóttir, f.
í Botni í Súganda-
firði 11.2. 1893, d.
10.12. 1950. Systk-
ini Ásgeirs eru Guð-
mundína Kristín, f. 21.9. 1915;
Guðfinna, f. 2.9. 1917, d. 31.12.
1998; Jón, f. 20.9. 1918, d. 17.10.
1994; Guðmundur Friðjón, f.
21.10. 1919, d. 5.5.
1920; Guðmundur
Friðrik, f. 15.1.
1921, d. 31.8. 2006;
Jóhanna, f. 24.11.
1922, d. 13.4. 2001;
Hansína Guðrún
Elísabet, f. 28.4.
1926; Ólafur Svein-
björn, f. 26.7. 1927;
Finnur, f. 1.10.
1929, d. 21.1. 1930;
Sumarliði Páll, f.
22.11. 1930; Jason
Jóhann, f. 21.1.
1932; og Mattías
Sveinn, f. 9.12. 1933, d. 18.5. 1999.
Ásgeir verður jarðsungin frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Sem barn átti ég alltaf mitt ann-
að heimili hjá Geira. Nú er hann
farinn og langar mig að skrifa hér
nokkur minningabrot um þennan
indæla mann. Þegar eitthvað bját-
aði á var Geiri til staðar hvort sem
var í æsku minni, á unglingsárum
eða bara núna í seinni tíð.
Ég fylgdi honum hvert sem
hann fór. Hjá honum fann ég hlýju
og ekki skemmdi fyrir að ég var
dekruð til enda heimsins. Geiri
keypti sérstakan morgunmat fyrir
mig þar sem ég gat plokkað
nammið úr og kakóið var sérstak-
lega valið svo að ég gæti tínt úr
því sykurpúðana.
Þegar ég var um tíu ára gömul
og Geiri var niðri í skúr að beita,
fór ég einu sinni sem oftar að
dorga á höfninni. Í hvert sinn er
beit á eða loðnan datt af hljóp ég
upp í skúr og Geiri reddaði mál-
unum. Auðvitað gat maðurinn voða
lítið unnið við þessar aðstæður en
hann tók við mér brosandi. Hann
gaf sér alltaf tíma til að snúast í
kringum mig. Þegar ég sem barn
var lasin og bjó inni í firði þá
hringdi ég í Geira og tilkynnti
honum um veikindin. Ég vissi að
hann kæmi hjólandi til mín með
sinn nammipokann í hvorri hönd,
hann myndi spila við mig og veita
mér félagsskap þangað til mamma
og pabbi væru búin að vinna.
Hann gaf endalaust af sér en gerði
engar kröfur til annarra.
Það sem er helst lýsandi fyrir
Geira er hlýjan, brosið og kraft-
urinn. Geiri var mikill bóndi í sér
og margar góðar stundir átti ég
með þeim afa í sveitinni. Geiri var
lærður múrari en í gegnum tíðina
vann hann margvísleg störf. Hann
var götusópari, vann við dyra-
vörslu og klósettvörslu svo fátt eitt
sé nefnt.
Geiri hafði endalausan metnað.
Hann lagði mikið á sig við að gera
vel það sem honum var falið. Það
eru ekki margir sem geta státað af
öllu því sem Geiri hefur afrekað í
gegnum lífið.
Hann Geiri hafði alltaf tröllatrú
á sjálfum sér. Ég minnist þess
með flissi sem hann sagði við mig
um daginn. Ég var að vandræðast
yfir því að geta ekki farið að vinna
því Ásgeir litli væri enn svo ungur.
Geiri hafði ráð við því og bauðst til
að passa á meðan ég væri í
vinnunni. Hann gæti labbað með
hann í vagninum. Geiri var fjöl-
skyldumaður en átti engin börn og
hafði aldrei kvænst. Hann sagði
mér það núna um daginn að
ástæðan fyrir því væri sífelld
vinna og feimni ætti sinn þátt líka.
Hann var með eindæmum barn-
góður og tók okkur systrunum
sem sínum börnum. Án hans verð-
ur ekkert samt.
Elsku Geiri minn. Það kom aldr-
ei neitt annað til greina þegar ég
varð ófrísk en að ef barnið yrði
drengur héti hann Ásgeir. Ég er
svo stolt af þessu nafni og ég veit
að nafni þinn gladdi hjarta þitt. Þú
varst myndarlegur í skírninni þar
sem þú hélst á Ásgeiri yngri undir
skírn, svo montinn. Það er slæmt
að sonur minn fái ekki að kynnast
þér, en ég er jafnframt glöð að þið
hafið fengið þetta hálfa ár saman.
Ég lofa því að Ásgeir mun fá að
kynnast þér í gegnum mínar enda-
lausu og góðu minningar um þig.
Ég mun sakna þín mikið. Þú varst
vinamargur Geiri minn og fyrir því
er ástæða.
Tíminn framundan verður erf-
iður og ég kveð þig með sorg í
hjarta.
Þín
Birgitta.
Fallinn er nú frá Ásgeir Vil-
hjálmsson, sem í daglegu tali hér á
Ísafirði var kallaður Geiri Danski,
Geiri stundaði beitningu á Ísafirði
í fjölda ára og var hann lengi að
beita hjá okkar útgerð, var hann
afar samviskusamur og sinnti
störfum eins og um hans eigin út-
gerð væri að ræða, kenndi hann
mörgum að beita og kom sér þá
vel hversu þolinmóður hann var
við kennsluna.
Árið 2006 fannst við læknisskoð-
un krabbamein í ristli og fór hann
suður í uppskurð en þegar búið
var að skera fannst ekkert krabba-
mein, lýsir það honum vel að hon-
um þótti ægilegt að missa úr vinnu
vegna svona mistaka, en þá var
hann kominn vel yfir áttrætt. Geiri
var góður smiður og var boðinn og
búinn ef eitthvað þurfti að laga.
Geiri stundaði vinnu við múrverk
lengi en hans hjartans mál var
sauðfjárbúskapur, hann stundaði
búskap um tíma í Álftafirði og síð-
ar í Hnífsdal, en núna seinni árin
tók hann þátt í sauðfjárbúskap í
Engidal með Óla bróðir sínum og
Kristjáni syni Óla. Geiri var hann
alltaf með annan fótinn í beitn-
ingaskúrnum og verður mun tóm-
legra þegar hann kemur ekki oftar
við í kaffi og munum við sakna
Geira.
Grímur Finnbogason.
Gunnlaugur Á. Finnbogason.
Jónas Finnbogason.
Elsku Geiri minn, það er erfitt
að skrifa svona þegar það er erfitt
að trúa þessu, þú varst orðinn svo
hress og duglegur og hjólaðir og
þegar við förum að tala um þig á
hjólinu þá minnir það mig á þegar
þú fórst að hjóla með mig og ég
sat framan á stönginni á hjólinu
þínu og við fórum í beitningar-
skúrinn og týndum flöskur.
Þessar minningar munu verða
ofarlega í huga mínum og þegar ég
er búin að eignast börn þá ætla ég
að segja þeim frá þér, hvað þú
varst góður og alltaf til staðar til
að hjálpa öllum eins og engill, allt-
af svo sætur og brosandi.
Ó, Geiri minn, mér þykir svo
vænt um minn og um mánaðamót-
in þá ætlaði ég að kaupa eitthvað
og gera eitthvað fallegt fyrir þig
sem minnti á þig og minningar
okkar saman og svo þú gætir
hugsað þegar ég væri heima í
Reykjavík hvað mér þykir vænt
um þig. Ég hugsa alltaf til þín
þegar ég horfi á Geira, hunda-
bangsann minn, sem þú gafst mér
þegar ég var minnir mig 1 árs eða
eitthvað svoleiðis .
Þú hafðir svo mikinn húmor,
hlóst að öllu og gerðir grín að því
hvað þú værir orðinn gamall.
Svona get ég talið endalaust upp
góða hluti um þig en hérna ætla ég
að stoppa svo þetta verði ekki
endalaust.
En hvíldu í friði, elsku karlinn
minn, og ég mun hugsa til þín á
hverjum degi. Þín
Díana.
Elsku Geiri, það er erfitt að
setjast niður og skrifa eitthvað um
þig þegar maður er ekki tilbúinn
að kveðja, en svona er þetta, alltaf
þarf maður að kveðja.
Það eru til svo ótalmargar góðar
minningar um þig, elsku vinur.
Það sem er mér mjög minnisstætt
núna er þegar við áttum heima í
Öldunni og það var keyrt á hund-
inn minn og þú varst alltaf til stað-
ar. Í þetta skiptið gafstu mér ís til
að hætta að gráta. Ég get enda-
laust haldið svona áfram, eggin og
ungarnir í kjallaranum, það var
svo gaman að sjá ungana koma í
heiminn hjá þér, vera með þér á
hjólinu og koma með þér í beiting-
arskúrinn, eins og mér finnst þetta
vond lykt í dag. Hvað maður gat
verið þarna alla daga, bara horft á
þig beita og spjallað við þig, þú
hafðir alltaf eitthvað að segja okk-
ur.
Þegar við fórum á sjúkrahúsið,
hvernig þú raðaðir stígvélunum
þínum og ullarsokkunum, svona
ertu.
Það var erfitt að vera hjá þér
þegar þú kvaddir þennan heim en
þú ert vonandi kominn á betri stað
núna, elsku karlinn minn. Ég mun
sakna þín, elsku Geiri minn. Ætla
að senda þessi orð sem mér finnst
passa við þig.
Þú trúir því ekki að heimurinn þarfnist
þín en hann gerir það, því þú er ein-
stakur.
Eins og enginn sem nokkur hefur nokk-
urn tímann verið, eða á eftir að koma.
Enginn annar getur látið röddina þína
hljóma, sagt það sem þú hefur að segja,
brosað brosinu þínu eða lýst ljósinu
þínu, enginn annar getur komið í þinn
stað, því hann er aðeins þinn.
Og ef þú ert ekki til að lýsa ljósinu
þínu, hver veit hversu margir ferða-
langar munu villast þegar þeir eiga leið
framhjá stað þínum tómum í myrkrinu.
(Höf. ók.)
Hvíldu í friði elsku frændi, þín
Sólrún.
Ásgeir Þór
Vilhjálmsson
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JÚLÍ 2008 31
Elsku Geiri minn.
Þú varst svo góður við
mig og bara alla. Það var
mjög gaman þegar þú varst
að koma að smíða hérna í
hús-inu og þegar þú varst
alltaf að skamma okkur fyr-
ir að ganga ekki frá hjól-
unum.
Þú varst mér sem afi, þú
hjálpaðir alltaf að passa
okkur krakkana og tókst
alltaf réttar ákvarðanir.
Þinn
Kristján Breki
Ég sakna þín mjög mikið,
Geiri minn.
Takk fyrir allar góðu
stundirnar og hjólið og
hestinn.
Mér þykir mjög vænt um
þig og öllum hinum líka.
Ég hugsa mikið til þín,
Geiri afi minn, hafðu það
gott hjá Guði.
Þín
Hera Rut.
Geiri var gamall en
hraustari en ég.
Hann nennti að vakna
klukkan fimm og týna flösk-
ur, það fannst honum gam-
an.
Hann var alltaf hress og
kátur.
Þess vegna þótti okkur
vænt um hann Hvíl í friði
Sveinn Andri.
HINSTA KVEÐJA
Elsku mamma mín,
í dag 5. júlí hefðir þú
orðið níræð, en heldur
upp á það í fjarlægð en þó svo ná-
lægt okkur öllum. Þessa rúmu 6
mánuði sem liðnir eru síðan þú yf-
irgafst þennan heim höfum við fund-
ið svo vel fyrir þinni umhyggjusömu
nærveru á hverjum degi. Við höfum
meira að segja fundið fyrir léttri
stríðni þinni og fengið góð ráð frá
þér. Við söknum þín mikið en þú
gafst okkur ómælanlega gleði og
ánægju í lifanda lífi.
Barnabörnin þín eiga ótakmark-
aðar minningar úr Sundstrætinu,
Fljótavíkinni og öðrum ferðalögum
með ykkur pabba, en hann lést í
mars 1987 tæplega sjötugur. Það er
alveg ótrúlegt hvað þið voruð bæði
ósérhlífin og alltaf gáfuð þið ykkur
tíma fyrir barnabörnin. Öll börnin
passaðir þú hluta úr degi á móti
frystihúsavinnunni tímabundið.
Vildir frekar gera það sjálf heldur
en láta einhvern ókunnugan gera
það, eins og þú sagðir. Þau nutu
góðs af. Það var svo margt sem þau
borðuðu hjá ykkur og þóttu gott en
gerðu ekki heima hjá sér. Ömm-
umatur var bestur. Einnig var alltaf
Sölvey Jósefsdóttir
✝ Sölvey FriðrikaJósefsdóttir
(Eyja) fæddist á Atl-
astöðum í Fljótavík
5. júlí 1918. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 17.
desember 2007.
Útför Sölveyjar
var gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju 29.
des. 2007.
eitthvað blandað góð-
gæti í skúffunni í eld-
húsinu bæði fyrir börn
og fullorðna og tæmd-
ist aldrei. Þú tókst
líka vel á móti vinum
barnanna og hafðir
mikið gaman af þess-
um heimsóknum. Ótal
handavinna liggur eft-
ir þig mamma mín
sem þú varst svo dug-
leg að gefa og senda
frá þér og olli hún
mikilli gleði. Það gat
verið lopapeysa, út-
prjónuð peysa, sjal úr eingirni, út-
saumur, sokkar, vettlingar, trefill,
ungbarnaföt, púði eða mynd með
pennasaum. Þetta allt saman eigum
við öll eftir þig mamma mín og njót-
um við þess.
Ég veit að þú verður með okkur
systkinunum nú um helgina en við
ætlum að hittast öll og minnast ykk-
ar pabba. Ég vil þakka þér mamma
mín fyrir óeigingjarnt starf sem hef-
ur mótað mig og fjölskyldu mína
eins og við erum. Það er mikið þér
að þakka og erum við þakklát fyrir.
Elsku mamma mín, ég veit að þér
líður vel að vera búin að hitta
mömmu þína og nöfnu mína, en hún
lést ásamt tveimur bræðrum þínum
þegar þú varst aðeins 6 ára gömul
og saknaðir þú hennar alla tíð. Við
hin höldum áfram verkefnum okkar
hér á jörðu, með ljúfar minningar í
farteskinu.
Hvíl í friði og guð geymi þig.
Þín dóttir,
Margrét, barnabörnin
Sigrún, Ólarfur Sölvi, Elín,
Katrín og langömmubörn.
Lena var glæsileg.
Iðandi af sögu, lífi og
kærleika, með hvöss
og hyldjúp augu. Ég hélt alltaf að
fiðlarinn á þakinu væri faðir hennar.
Það var alltaf svo ótrúlega gaman
að hitta Lenu. Maður hló, komst í
póetískt ástand og tók inn alla spek-
ina og kímnina. Þessa sér rússnesk-
gyðinglegu kímni og lífsspeki sem
var í senn hörkutöff og hlý. Hún átti
ófá mögnuð spakmæli sem duttu út
úr henni eins og véfrétt. Einu sinni
vorum við að ræða einhverja ást-
arsorg þá klykkir Lena út með rúss-
neskum málshætti: „Ástin er
grimm, sumir elska geit“. Á tvítugs-
afmæli mínu hjálpaði Lena okkur
mömmu að halda rússneskt pönnu-
kökuboð með vodka, sýrðum rjóma,
póesí og dýrðlegum pönnukökum
sem hefuðust í skúringafötum.Veisl-
an var silfurslegin.
Mig dreymir hana enn. Daginn
sem ég heyrði af andláti hennar var
ég á listasafni að horfa á málverk
eftir Marc Chagall. Í síðasta skipti
sem ég hitti Lenu lá hún á Land-
spítalanum og talaði um Chagall.
Hún sagði að verkin hans væri eng-
in súrrealismi heldur bara mynd-
skreyting á gyðingamálsháttum.
Hlutirnir eru ekkert flóknir. Við lif-
um og við deyjum og Chagall málaði
bara það sem mamma hans hafði
kennt honum.
Það var alltaf uppljómun að hitta
hana Lenu, hún var sérstök, dásam-
leg og rosalega skemmtileg. Hennar
er sárt saknað.
Ragnar Kjartansson.
Nafnið Ljolja (en svo var Lena
kölluð heima í Rússlandi) bar með
Lena Bergmann
✝ Lena Ríkharðs-dóttir Berg-
mann fæddist í
borginni Rjazan í
Sovétríkjunum 13.
júní 1935. Hún lést á
Landspítalanum að-
faranótt 9. júní síð-
astliðins og fór út-
för hennar fram frá
Fossvogskirkju 19.
júní.
sér sérstaka merk-
ingu alveg frá því ég
var lítil stúlka. Fyrst
þýddi það fegurð,
þokki og ferskleiki
sem tengdist við ferð-
ir hennar gegnum
járntjaldið. Síðar
merkti það einnig
heillandi gjafir sem
slógu birtu yfir ung-
lingsár mín í Sovét-
ríkjunum.
Eftir því sem árin
liðu dýpkaði merking
þessa nafns: Ljolja
var sú sem var ávallt vingjarnleg,
sem lét sig aðra varða á raunsannan
hátt, sem kom fram af ótvíræðum
heiðarleika, hreinskilni og var full-
komlega laus við alla tilgerð. Ein-
hvern veginn kunni hún þá list að
láta alla finnast þeir boðnir vel-
komnir og að mark væri á þeim tek-
ið.
Hún átti við margt að stríða á æv-
inni og fór ekki dult með það, en
hún tróð sínum vanda og byrðum
aldrei upp á aðra heldur tók hún
þátt í þeirra kjörum.
Ljolja átti fágætan hæfileika til
að finna gleði í lífinu og deila henni
með öðrum. Návist hennar fékk mig
einatt til að nema staðar á minni
hraðferð og hugsa mitt ráð, hún
fékk mig einnig til að óska þess að
ég gæti líkt eftir gæsku hennar og
örlæti sem hún átti í svo ríkum
mæli. Leit hennar að andlegum
gildum var mér ávallt hvatning. Ég
er þegar farin að sakna hennar
sárt …
Masha Yaglom,
New York.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800