Skinfaxi - 01.04.1914, Blaðsíða 8

50
SKINFAXI
sem þau nú hafa meS höndum, þá má
ekki gleyma því, að þau eru samt ónóg.
ÞaS sést best af því aS mynduð eru sum-
staðar önnur sambönd innan þeirra, utan-
anum mál, sem félagsskapnum fylgja, en
annars yrðu að vera út undan, sökum nú-
verandi skipulags. Má þar tilnefna íþrótta-
mót, sem eg verð að álíta ekki þýðingar-
minsta liðinn í íþróttastarfseminni.
Og þar sem nú reynsla er fyrir því,
að fjórðungssamböndin geta ekki tekið að
sér þessi mál héraðssambandanna svo að
nokkurt lag sé á, en líkur til að hér-
aðssamböndin geti fyllilega komið í hinna
stað, þá get eg ekki verið í efa um, hver
eigi að víkja. Þesskonar sambönd eru ekki
víða enn; samt má ganga að því sem
gefnu að þörf þeirra sé lík um alt. En
núverandi fyrirkomulag hefir staðið í vegi
þeirra annarsstaðar en þar sem hægast
hefir verið að koma þeim á.
Nú munu sumir segir að þá megi láta
hvortveggja samböndin standa. Þeim er
því að svara, að eins og eg mintist á áð-
ur, þá er starfsemi ungm.félagannu að
mestu kauplaust hjáverkastarf og má því
ekki gera það flóknara né erfiðara en
hægt er að komast af með. En það verða
þau með svona margbrotnum hálfverkssum-
böndum.
IV.
Þá skal eg nú líta á „leiðir“ þær, er
höf. bendir á til að losna við þá galla,
seni hann viðurkennir að séu á sambandi
Sunnlendingafjórðungs. Önnur er, að
skipa fjórðungsstjórnina „hæfum“ mönn-
um, sem kunnugir séu í fjórðungunum, og
starfandi félagar.
Pétt er það, að þetta samband, eins og
öll önnur, kemur að betri notum undir
góðri og duglegri stjórn en illri og ónýtri;
enda býst eg við að undanfarandi fjórðungs-
þing hafi, eftir sínu viti, valið í stjórnirn-
ar þá bestu menn, er kostur var á í það
og það skiftið. En hafi þeir nú allir ver-
ið óhæfir menn, sem af sér hafa leitt þetta
vandræða-ástand í fjórðungunum að fjöldi
manna þykist eigi mega við una, þá get
eg búist við því, að ekki verði heldur eft-
irleiðis um svo marga að gera til þess
starfa, að stjórnin geti ekki alveg eins orð-
ið óhæf, þó að góðir menn ráðleggi að
láta hana ekki verða það. Og satt að
segja álít eg alls ekki kost svo „hæfra“
manna, að þeir geti með stjórn sinni bætt
úr öllum þeim göllum, er það fyrirkomu-
lag hefir.
Hin leiðin er það, að halda eitt fjórð-
ungsþingið fyrir austan, annað í Borgar-
firði og þriðja í Rvík. A hinu fyrstnefnda
sætu aðallega austanmenn; ættu þeir þá
láta greipar sópa, og ráðstafa féuu að
mestu eftir sínum hentugleikum. I þeirra
spor fetuðu svo Borgfirðingar á sínu þingi
og svo kæmi Reykjavíkurþingið til jafn-
vægis.
Þelta álít eg beina afturför frá því sem
nú er. Það er einhver vissasta „leiðin“
til að koma hreppapóiitík og sundrungu
í félagsskapinn að leggja slíkan ránsanda
til grundvallar í skiftingu hins sameigin-
lega fjár: að láta hendur skifta. Yrði svo
ágreiningur um fjárveitingarnar, væri auð-
velt fyrir þann hluta sambandsins, sem fjöl-
mennastur er eða hægast á með að sækja
þingið, að hafa þar töglin og hagldirnar í
höndum sinum. Að vísu er nokkur hætta
á þessu undir núverandi kringumstæðum.
Sambandið er svo yfirgripsmikið, að hags-
munir allra félaga þess geta ekki farið
saman. Það er því nokkuð eðlilegt, að
hvert reyni að skara eld að sinni köku.
Því verður heldur ekki neitað með réttu,
að á því hafi brytt, og heitir þó svo að
sanngirni ráði í fjárskiftunum. En væri
nú þetta fyrnefnda fyrirkomulag lögleitt,
þá mætti vel skipast ef fjármál sambauds-
ins yrðu ekki öflugur brenniköstur ulan
um þennan neista. En þó að ekki þyrfti
nú að óttast það, þá hlyti þetta að koma
ruglingi og festuleysi i starfsemi félaganna.