Skinfaxi - 01.07.1915, Blaðsíða 7

SKINFAXI
87
hygg að allir athugulir menn hafi hlotið að
veita því eftirtekt. Veikleiki viljanna er ein
orsök þess, að svo margir góðir kraftar fara
hér í súginn. Mesta velferðarmál vort er því
liklega það að styrkja viljana. Nokkur rök
hafa verið leidd að þvi hér á undan, að
þegnskylduvinnunni muni takast það. Bent
hefir og verið á, að sá heimspekingur vorra
tíma, er einna best hefir kannað mannlega
sál, ætli, að þesskonar útboð sem þegn-
skyldutillagan fer fram á efli í oss harð-
fengi og hugrekki, með öðrum orðum
stæli viljakraftinn. Það ætti því að vera
meira en draumórar og barnaskapur að
vona, að færri íslenskir hæfdeikar og ís-
lenskir hæfileikamenn fari forgörðum, er
þegnskylduvinnan er komin á, heldur en títt
var meðal feðra vorra og samtíðarmanna.
Sigurður Guðmundsson.
Hvað hafast ungm.félögin að?
ii.
Þótt skiftar kunni að vera skoðanir
manna um það, hve mikils virði starf það
er, sem ungmennafélögin inna af hendi,
þá álít eg að þessi útdráttur nægi til þess,
að færa mönnum heim sannin um, að hér
eru int störf af hendi, sem óunnin mundu
vera, ef ungmennafélögin hefðu ekki tekið
þau á sinar herðar. Það er því sýnt, að
ungmennafélögin vinna tyrir hugsjón sína,
sem eg hefi heyrt svo marga efast um
að þau gerðu. En getum vér ungmenna-
félagar gert oss ánægða með það sem gert
er? Gerum vér skyldu vora?
Mér dettur ekki í hug að neita því, að
vér gætum komiö miklu meira til leiðar,
ef áhuginn væri óbilandi, viljinn eindreg-
inn og enginn skærist úr leik. Stefnu-
skráin markar brautina svo skýrt og ljóst
að engum er ofvaxið að sjá hvert stefnir.
Steinarnir í götunni eru svo margir, að
allir geta fengið nóg að tína á burt, enda
sumir steinarnir svo stórir og rótgrónir, að
margar samtaka hendur þarf til að ryðja
þeim úr vegi. En berlegast verður sam-
takanna þörf, er kemur til að fylla í hob
urnar og byggja upp. Að því ldýtur starf-
semi ungmennafélaganna því að miða. Á
þeim svæðum verður ávaxtanna leitað.
Ekki alls fyrir Iöngu flutti einn af yngri
kennurum höfuðstaðarins erindi á ung-
mennafélagsskemtun þar. Ræðumaðurinn
er ekki ungmennafélagi, en fór þó mjög
hlýum orðum um félagsskap vorn og við-
urkendi nytsemi hans til að róta i rústum
fornrar framtakssemi og starfsfýsnar og
hvetja menn til að hefjast handa. En
mörgum ungmennafélaga er viðstaddur var,
mun hafa fundist verða vart hjá honum
misskilnings á anda og stefnu félaganna,
er hann talaði um „hugræktarfélögin“, sem X
hann nefndi svo. Hann virtist líta á ung-
mennafélögin sem skógræktar og iþrótta-
félög, er styddu að því að fegra og hreinsa
móðurmólið og hefja til vegs og virðingar
oJt sem er gott og gagnlegt. En hér þarf
meira að gera. Það þarf að rækta hug-
arfarið, hreinsa hjartaþelið, reisa úr rúst-
um fornan drengskap og gróðursetja sam-
úð og bróðurkærleika i hjörtum einstak-
linganna. Ræðumaður virtist ekki hafa
veitt því eftirtekt, að ungmennafélögin eru
einmitt þessi hugræktarfélög. Að verk-
legu framkvæmdirnar eru ekki aðeins til-
gangur félaganna, heldur eru þær eðlileg-
ur ávöxtur bróöernisstofnsins hreina og
frjóþrungna, sem gróöursettur er í gróður-
mold göfugra hugsana og fölskvalausrar
ástar á öllu, sem gott er og fagurt í nátt-
úrunni og í fari mannsins.
Eg efast ekki um það, að frumherjum
ungmennafélagsskaparins hafi verið þetta
ljóst þegar í byrjun, og eg veit að allir
ungmennafélagar, sem nokkuð hafa skift
sér af starfinu. hafa rekið sig á það, að
verkin eru unnin fyrir gíg, þar sem hug-
arfarið lagast ekki að anda hugsjónarinn-
ar. Félögin veslast upp og deyja, ef hjört-