Skinfaxi - 01.11.1915, Side 7

SKINFAXI
127
möununum og varað ókunnuga og hrekk-
lausa menn við vélráðum þeirra. Alveg
vafalaust var enginn málstaður þá eða nú
íafn alment fyrirlitinn og fordæmdur eins
og sá, sem hr. P. J. tók nú að sér að
verja, nefnilega filistearmr, en þeim til
liðs eru tvær síðustu greinar hans. Ræðst
hann þar með staðlausum ókvæðisorðum
á ungmennafélögin, blað þeirra og höfund
filisteagreinanna og er aðalvopnið aðdrótt-
awr um fjárglœfrar. I síðasta blaði var
skorað á manninn að sanna orð sín eða
heita opinber lygari ella, og hefir hano
nú tekið síðari kostinn, enda var ekki önn-
ur leið opin. Eru aðdróttanir hans því
sjálffallnar og ómerkar orðnar. Annars er
það einkennilegt að hr. P. J. virðist ekki
hafa veitt því eftirtekt, að til þess að lofi
eða lasti verði trúað um menn, þarf að
vera einhver fótur fyrir skoðunmni.
Heiðarlegum manni sem engan hefir prett-
að um eyrisvirði, er alls ekkert tjón að,
þótt honum sé brugðið um fjárglæfrar, ul-
veg eins og t. d. hr. P. J. væri enginn
sómi að, þótt einhver vildi hæla honum
fyrir gáfur, eða mentun, eftir að Lögréttu-
greinar hans eru búnar að sýna manninn.
Samhliða þessari umgetnu bókmentastarf-
semi, hefir hr. P. J. flult fyrir undir- og
yfirrétti svonefnt Gaulverjarbcejarmál og
orðið undir í bæði skiftin, því að mjög
mun hafa farið saman málstaður og mál-
færsla. Yfirrélturinn gerði í það sinn ekki
endaslept við þann „lögvísa“, heldur verð-
launaði málfærslusnild hans með því að
sekta hann fyrir algerlega ósæmilegt orð-
bragð fyrir réttinum, og mun það nú vera
siðasta hrakfallið.
En þó að svo virðist, sem þær hvatir,
sem komu hr. P. J, til að verja filisteana,
hafi ekki verið verðlaunaverðar, þá skal
ekki neita því, að frumhlaup hans hefir
orðið til nokkurs gagns óbeinlínis með því
að skömm filisteanna er nú víðar þekt
og viðurkend heldur en áðurvar. Fyrir
þetta ætlar Skinfaxi að taka á sig nokkra
ábyrgð og gleðja hr. ^P. J. með því, að
uppfylla hans kærustu ósk, þá sem ráð-
herrarnir hafa ekki viljað veita honum,
nefnilega að koma honum á landsjóð■
inn. Mun þá verða valið það tækifæri,
þegar sýsluniannsefnið er komið á „ör-
væntingarár“ í embættaveitingum og hefir
mesta þörf að] fá ókeypis fæði og hús-
næði í fáeinar vikur. Að visu mun tæp-
lega orka tvímælis, að fé landsins má verja.
til niargra hluta, sem landsmönnum eru
geðfeldari heldur en að fæða og hýsa hr.
P. J. En þó mun vikið að þvi ráði i trausti
þess, að landsmenn Iíti fremur á þörf en
verðteika mannsins, og minnist þess, að
kross hans mun nú þegar orðinn nægi-
lega þungur fyrir ekki styrkari herðar.
Samverjinn.
Skuldheimtumaður einn, sem hugðist
vera vitur, kom fyrir nokkru á sveitabæ
til að krefja bóndann um fé upp í ábyrgð-
arskuld, sem glæframaður hafði stofnað til,
og hótaði að taka allar eignir bóndans. Mað-
urinn var lasburða orðinn og tók sér nærri
fyrirsjáanlega örbyrgð. Lagðist hann nú
veikur og dó Iitlu síðar, en bú hans hrökk
ekki fyrir ábyrgðarskuldunum. Þá vildi
samverjinn láta ofsækja börn mannsins,
með því að höfða sakamál móti þeim fyrir
fjárdrátt úr búinu. En sýslumaðurinn
gat þó hindrað miskunnarverkið.
Félagsmál.
U. M. F. B.
hefir nú tekið húsbyggingarmálið til með-
ferðar. Félögin tvö, Iðunn og U. M. F. R.
eiga lóð á góðum stað í bænum en van-
hagar stórum um hús. Hinsvegar vilja
félagsmenn ógjarnan byggja fyr en þeir