Skinfaxi - 01.01.1916, Blaðsíða 3

SKINFAXI
3
Þegar læknir fær sjúkling til umönnun-
Æir, pá verður honum að vísu fyrst fyrir,
að lina pjáningarnar, ef þess gerist brýn
pörf, en siðan gerir hann sér far um að
komast að orsök sjúkdómsins og nema
hana í burtn. Þá fyrst kemur batinn, er
það hefir tekist.
Mér finst eg geta líkt ykkur við lækni,
félagar góðir. Fyrir fótum ykkar liggur
landið, nakið og bert og hlaðið kaunum.
Við ykkur blasir þjóðfélagslíkaminn, er
jþjáist af ýmsum kvillum. Ykkur blöskra
meinsemdirnar og þið hlaupið til að mýkja
Aíiðkvæmustu kaunin, með því að rækta
móa og iðka ýmislegt, er til þjóðþrifa horfir,
en ef þið ætlið ykkur að lækna einhverja
af sjúkdómum þessum, þá verðið þið að
nema orsök þeirra á burt. Sé það rétt
ályktað, að samtakaleysið sé orsök margra
þessara meina, þá verðið þið auðvitað að
,'beita ykkur gegn því. Þetta vitið þið öll-
sömun, og til þess hefir samband verið
stofnað meðal ungmennafélaga um land alt,
að með því var talinn lagður grundvöllur
að samvinnu æskumanna að framtíðarmál-
um. En eg hefði vonast eftir að samvinnan
yrði meiri en raun hefir á orðið. Mun
mega segja með sanni, að fjórðungsstjórn-
um og sambandsstjórnum sé að nokkru
leyti um að kenna, hve lítið hefir áunnist
i þessu efni. En orsökin liggur áreiðan-
lega dýpra, liggur i fljólfærni og van-
rækslu allflestra ungmennafélaga.
Hvað höfum við þá vanrækt, það er
,réttlætt geti jæssa ásökun? Við höfum
vanrækt að nota sambandið. Hættir altof
mikið við að hugsa sem svo: Nú erum
við i sambandi og sambandsstjórnin hugs-
ar vonandi til okkar með fyrirlestramann,
íþróttakenslu eða eitthvað þess háttar. Þetta
er enginn samvinnugrundvöllur, og því fer
sem fer, að þeir eru of margir, sem ekki
gera aðrar kröfur til sambandsins. En þá
fyrst nær sambandið tilgangi sínum þegar
jþað nær til allra félaganna þannig, að
hver einstakur félagi sé lifandi limur á
starfandi líkama, svo að hver limur skilji
og þekki aðra limi.
Það er hvívetna viðurkendur sannleikur,
að viðkynning sé örugt meðal til sam-
vinnu. Þvi er það eðlilegt og sjálfsagt,
að vér ungmennafélagar leitumst við að
þekkja hvert annað, svo vel sem auðið er.
Það er að vísu ekki hægt til þess að
ætlast, að allir ungmennafélagar þekkist
í jafn stóru landi og ógreiðu yfirferðar.
En eg held að menn leggi alment of litla
áherslu á það, að eignast kunningja í fjar-
lögum héruðum. Það er enginn vandi að
halda við og jafnvel slofna kunningskap
með bréfaskriftum og engum ungmenna-
félaga er ofvaxið að ná í félagsbróður til
bréfaskrifta, hvar á landi sem er, þar sem
sambandið nær yfir. Bæði stjórnir héraða-
sambanda, fjórðungssambanda og einstakra
félaga munu fúsar að leiðbeina mönnum
i þessu. Ef menn aðeins hætta að skoða
félagssystkin sin, sem ókunnugt fólk, held-
ur snúa sér til þeirra sem kunningja og
leita þau uppi, þar sem þeirra er von, þá
fyrst er réttilega grafið um hyrningarstein
allra framkvæmda, samtökin.
Hér í Reykjavík er meira ábótavant í
þesu efni en vera þyrfti. Hingað koma
ungmennafélagar hvaðnæfa aflandinu, og
dvelja hér lengri eða skemri tíma. Sumir
koma á fundi í ungmennafélögunum hér,
sitja á aftasta bekk, eða standa ennþá
aftar, og fáir eða engir af oss vita hvaðan
fólk þetta er komið eða hvert það fer,
aðrir koma ekki einu sinni á fund og vita
ekki neitt af ungmennafélögum hér að
segja. Oss Reykvíkingum dylst ekki, að
að hér gefst oft tækifæri til víðtækari og
nánari viðkynningar, en raun verður á.
Ungmennafélögin hér, hafa því gripið til
þess ráðs, að skipa nefnd þá, sem frá er
skýrt á öðrum stað í blaðinu. Nefndin á
að taka á móti öllum ungmennafélögum,
sem að koma og til hennar leita, greiða
fyrir þeim eftir föngum og sérstaklega
koma þeim í samband við sem flesta ung-