Skinfaxi - 01.02.1918, Blaðsíða 5

SKINFAXI
18
a'S hraSa. Er mikill fjöldi af dæmum um
])etta frá erlendum íþróttamótum.
ÞaS hefir sýnt sig, aS lágvaxni hlaup-
arinn er oftast betri á stytstu sprettunum
en sá stærri, og stafar það auövitað aö
nokkru leyti af því, aö sá lægri er oftast
fljótari af stað. Vegalengdirnar, sem Wal-
ker hefir heimsmetið á, — og þaðan af
styttri — eru bestu vegalengdir þess flokks.
Aftur eru 200—400 m. fremur fyrir hærri
hlauparana. ÞaS er líka skiljanlegt, því
stórir menn þurfa ekki aS vinna eins mik-
iö til að halda fullri ferð, og þreytast því
síðar.
Menn, sem æfa spretthlaupin, hafa þann
sið, aö æfa a 11 n a ð h v o r t 400 m. eða
100 og 200 m. vegal. Það er þó nokkuð
algengt, að öll spretthlaupin sé æfð í einu
af sama manni, en hitt þó algengara, að
100 og 200 m. séu æfð ein saman, en 400
m. sér eöa þá með 800 m. vegal., sem er
næsta vegalengd ofan við spretthlaupin.
Þegar æft er — og auövitaö ekki síöur
á leikmótum — skal gæta þess, að líkam-
inn sé vel heitur, áður en nokkuö verulegt
er reynt á hann. Góö aðferð til þess að
hita sér á, eru nokkrir smásprettir og við-
brögð. (Framh.)
ó. s:
ENSKUB ÁLKUB.
Stóð cg nti í tunglsljósi.
(Heine).
Stóð eg úti’ í tunglsljósi, stóð eg úti’ í skóg;
stórir komu skarar, af álfum var þar nóg.
Blésu þeir í sönglúðra og bar þá að mér
fljótt.
:|: Bjöllurnar gullu á heiðskírri nótt. :|:
Hleyptu þeir á fannhvitum hestum yfir
grund,
hornin jóa gullroðnu blika við lund,
eins og þegar álftir af ísa grárri spöng
fljúga suður heiði með fjaðraþyt og söng.
Heilsaði’ ’ún mér drotningin, og hló að
mér um leið,
hló að mér og hleypti hestinum á skeið,
er það út af ástinni ungu, sem eg ber?
eða er það feigðin, seni kallar að mér?
Jónas Hallgrimsson.
Gazing 011 the moonlight I linger’d on the
glade.
Hosts of fairies gather’d around me, where
I stay’d.
Sounding elfin bugles they burst upon my
sight;
: |: Chiming their bells in the clear starry
nig'ht. : |:
Spurring snowy chargers and dashing o’er
the ground,
Twinkling golden hoofs, though they made
not a sound,
Like unto the swans from our northern
heaths among,
: |: Wafting splendid feathers, and notes
of tuneful song. : |:
Laughing as she greeted me,the fairy queen
rode by;
Laughing as she spurred her horse of mettle
high.
Did she rnock the love I have brooded o’er
of late?
: |: Or is it a warning of treacherous
fate. : |:
Mrs. Isaac Johnson.