Skinfaxi - 01.08.1919, Page 5

SKINFAXI
61
verðar umræður, (11 engin ákvörðun
gerð.
10. Fjórðungsstjórn falð að ákveða
stað og tíma fyrir næsta fjórðungsþing
og miða það við Sambandsþingið. —
Stjórninni og falið að koma fundar-
gerð þessari til félaganna á sem ódýr-
astan hátt.
11. Sig. Snorrason og Lárus Guð-
mundsson fluttu svohlj. tilk, er samþ.
var í einu liljóði: „Fjórðungsþingið
finnur sárt til niðurlægingar pingvalla
og skorar á ungménnafélögin og alla
góða íslendinga, að vinna að viðreisn
og verndun hins fornhelga staðar.“
12. Stjórnin baðst undan endur-
lcosningu.
Kosin stjórn:
fj.stjóri: porgils Guðmundss., Valdast.,
fj.ritari: Ellert Eggertsson, Meðalfclli,
fj.gjaldk.: Björn Bjarnarson, Grafarh.
Varastjórn: Erlingur Pálsson, Guð-
rún Gísladóttir og Jón Guðnason.
þinginu slitið.
Björn Bjarnarson,
forseti.
Ellert Eggertsson, Jóhannes Jónsson,
ritarar.
Von og ótti.
Kofinn slóð við klettastall
par kaldinn hlés, og öldufall
þar vætti svalan sand.
par áður hann með ástmey bjó,
við úfna strönd, þar brimið hjó.
pau ytra fundu ólgusjó,
en innra kærleiksband.
Á sjónum oft hann átti dvöl.
Hið eina, sem var hennar kvöl,
var kveðja kærastans.
Hún sá liann leggja í löðurgarð
frá landi. Himinn þunginn varð.
Hún vissi’ ei fengist fylt það skarð,
ef færist skipið lians.
pað var af trygð, að vot hún beið.
Hún vonaði, liún bað og kveið.
Nú sást hann sigla í land.
Nú sá hún bátinn byltast þar,
með brostið seglið hverl’a i mar.
Nú greindi ’ún hljóð er lijartað skar.
Nú hné ’ún föl á sand.
En það var lífsins ógnarafl,
er átti sigur þetta tafl,
og færði báðum fró.
Iiún skynjun fékk í faðmi hans,
liún færði þökk til skaparans,
sem lengdi æfi unnustans.
Og ástin var þeim nóg.
Steinarr.
Úti-íþróttir.
111. KAFLI.
H 1 a u p.
(3000—5000—10000 metra).
Allar þessar og milliliggjandi vega-
lengdir eru ákveðnar þol-vegalengdir;
þ. e. a. s. þolið cr hér aðalskilyrðið.
Auðvitað getur mikill flýtir einnig kom-
ið sér vel í einstaka tilfelli, eins og t. d.
ef tveir menn eru samliliða að enda-
spretti og báðir byrja sprettinn jafn-
snemma, þá verður auðvitað sá sprett-
harði fyrri að marki. En sá, sem þolinn
er losar sig við þann sprettharða með
]?ví að halda svo harðri fex-ð alt hlaupið,
að hinn geli ekki fylgt, eða þá að hann
sé svo þreyttur, að lxann geti ékki neytt
spretthérslu sinnar — nema hann hafi