Skinfaxi - 01.03.1920, Blaðsíða 4

12
SKINFAXI
næma sjúkdóma, eins og t. d. tæringn, syfil-
is o. m. fl., þá geta menn skiliö, hvílikar
afleiöingar þaö getur haft fyrir þá, sem
reykja upptugguna. Þaö er einnig sá slæmi
galli á vindlingunum, að þeir eru tiltölu-
lega ódýrir, svo að smádrengir geta
keypt þá.
Og aldrei er tóbakiö hættulegra fyrir
neinn en börn og unglinga, sem ekki hafa
náö fullum þroska. Þaö er því ekki undar-
legt, að í ameríska flotanum fær enginn
inntöku sem foringjaefni, ef hann hefur
reykt. Það er ekki sagt út í bláinn, það
sem hinn frægi próf. Goodwin hefir sagt,
að hann geti bent á g'áfnaminstu og lötustu
drengina í skólanum, því það séu þeir, sem
reyki. Allir J)eir, sem hafa kent í barna-
skólum — einkum i bæjunum — geta sagt
mörg dæmi ])ví til sönnunar, hve skaðlegar
vindlingareykingar eru fyrir börn. Tóbaks-
drengir eru auðkendir úr, fölir, visnir,
hugsunarlausir og veiklulegir. Vindlinga-
reykingar eru eitt hið versta, sem komið
getur fyrir börn. Hafi þaú sökt sér niður
í Jiær, eru J)au glötuð fyrir heimilið og
skólann, og horfin burt frá öllu góðu.
Hugsunin sljófgast, áhuginn og starfslöng-
unin er drepin og siðferðismeðvitund þeirra
er spilt. Raunin er sú, að af sltkum drengj-
um stafa tómar raunir. Og einn góðan veð-
urdag kemur svo lögregluþjónn með til-
kynningu. Hvaða drengir eru það, sem
skipa tossaskólana og skólaheimilin í öðr-
um löndum? Það eru þeir, sent hafa „lært
á tóbaki“ ! Þar á eftir byrja þeir að drekka,
Áfengi og glæpir sá í ])ann akur. sem tó-
bakið hefir plægt.
Auðvitað er ])að ekki að eins á ung-
linga, að tóbak hefir skaðleg áhrif. Eða
dettur mönnum í hug, að þeir geti haldið
áfram að eitra sjálfa sig í 30—40 ár, án
þess að það hafi nokkurn árangur? Fyr
eða síðar kemur veiklunin frant. Sljóvgað
minni, sljóvguð skilningarvit og slitin líf-
færi eru oft afleiðing af tóbaksnautn.
Sú hressing, sem tóbakið viröist gefa, er
tómt tál. Sannleikurinn er sá, að það hefir
eyðileggjandi áhrif, en ekki styrkjandi.
Allir íþróttamenn leggja niður sérhverja
tóbaksnautn, þann tíma, sem þeir æfa sig
undir íþróttamót, ef þeir þá neyta nokkurs
tóbaks, sem er rnjög sjaldgæft. Tóbaks-
neytendur g'eta yfir höfuð ekki gert sér
vonir um, að veröa íþróttamenn. Önnur
mótbára tóbakssinna er sú, að tóbak gefi
ró og dreifi leiðindum m. m. Það er vel til,
að mönnum finnist sem svo sé, að tóbaks-
pípan vekji Iijá manni meðvitund um, að
hann sé starfandi, þótt hann sé ekkert að
gera. Við verðum að trúa fólki, þegar ])að
segir, að tóbakið stytti þvi stundir. Hið
sama segja drykkjumenn um flöskuna. En
])urfum viö þá að láta okkur leiðast, og
stytta okkur stundir? Ole Vig, seni var
ntikill þjóðskörungur meðal Norðmanna,
sagði eitt sinn: Eg felli mig ekki við þetta
tal um að stytta sér stundir. Tíminn fer
fullhratt, án ])ess aö menn stytti hann;
menn ættu heldur að lengja tímann og fá
sem mest úr honurn.
Er ekki eins um leiðindi, eins og kukla
og þreytu, að þau segi okkur til um, að
eitthvað ])urfi bóta við ? Það er einkenni-
legt, aö þeir, sem hafa eitthvert starf með
höndum, sem ])cir hafa ánægju af, eða þeir
sem starfa að einhverju sem þeir liafa á-
huga á, þeir þjást aldrei af leiðindum, —
og eitthvert slíkt starf ætti hver maður að
geta fundið. Það er einmitt ])etta, sem er
hættulegast við tóbakið, að það drepur
löngunina til andlegra og líkamlegra starfa,
þessa helgu, skapandi þrá, sem ætíð er og
hefir verið driffjöður allra^framfara.
Vínbindindismennirnir hafa nú gert vín-
iö útlægt. Hví skyldum við ekki einnig
eta útrýmt tóbaksnautn úr landinu. Og
það er þegar farinn að koma i ljós árangur
af ])vi starfi. sem þegar hefir verið gert.
Tóbaksnautn fer minkandi meðal ungs
fólks í sveitunum, og meðal hugsandi ung-