Skinfaxi - 01.07.1922, Blaðsíða 7

SKINFAXI
55
íþróttabálkur.
Frh.
Eg byrjaði á grein um íslenska glímu,
í vetur. Það hefir dregist að framhaldið
kæmi, að nokkru leyti vegna þess, að
ekki hefur verið rúm í blaðinu fyrir það
og að nokkru vegna þess, að Skinfaxi
getur líklega aldrei flutt greinina alla,
sökum þess að hún hefir, óhjákvæmilega
orðið lengri en jeg bjóst við í upphafi.
Hér kemur því lítill kafli eða öllu heldur
útdráttur úr kafla, um brögð og varnir.
I fljótu bragði, virðist það einkennilegt
að ekki skuli vera til fullkomin kenslubók
í íslenskri glímu, þjóðaríþróttinni, bók,
er hægt sé að læra glímuna af, að mestu
leyti án kennara; en það er nú svo um
margt af því, sem mönnum finst þeir
kunna, að þar hverfa aðalatriðin fyrir auka-
atriðum. Víða má sjá það þar sem
verið er aðsegja byrjendum til í glímu, að
kennarinn sýnir brögðin í einni heild, og
margir líta svo á, að hvert bragð sé í
einu lagi, auðvitað vita allir glímumenn
að hvert bragð er samsett af mörgum
hreyfingum^ þó eru ef til vill, þeir glímu-
menn til, sem ekki hafa gert sér ljósa
grein fyrir hverjar þessar breytingar eru.
Eg ætla nú að gera grein fyrir því, sem
mér hefir til hugar komið að helst þyrfti
að atliuga. Þetta verður aðeins lítið sýnis-
horn og samandregið sökum rúmleysis.
Eg skifti öllum brögðum niður í flokka
aðallega verða flokkarnir tveir, tvískift
brögð og þrís'kift brögð. Sem dæmi um
tvískift bragð nefni eg Krækju. Fyrst er
að finna örugga afstöðu sjálfs sín, leggja
hægri fót út fyrir hægri fót keppinautar
síns neðanvert á öklann og beygja vinstri
fót um leið. Annað er að kippa keppinaut
sínum að sér með höndum, rétta úr vinstra
hnénu og herða á takinu með hægra fæti,
vinda manninu til hliðar og lítið eitt aft-
ur á bak.
Klofbragð, má nefna sem dæmi um
þrískift bragð. Fyrst er að beygja sig í
hnjám og skjóta vinstra fæti fram milii
fóta keppinautar síns; í þessari stöðu er
betra að halla sér lítið eitt fram, en alls
ekki aftur. Annað er aö kippa keppinaut
sínum að sér með höndum og rétta sig al-
veg upp; í þessari stöðu verður tnaður að
vera vel beinn, hreint ekki boginn út á
hliðina, eins og mörgum hættir við. Nú
á maður að vera búinn að ná keppinaut
sínum í bragðið, sé það ekki er tæpast
rétt að halda lengra áfram, það verður
venjulegast aðeins erfiðisauki. Loks er það
þriðja að halla sér á bak aftur og vinda
sér til hægri.
Eg bið menn að athuga það vel, að
þó eg hafi lýst brögðum hér að nokkru
þá er það þó eklci fullkomin lýsing, því
eg ætlast til þess, að menn hafi lesið
Glímubókina; hitt er það að eg varð að
taka fram aðal hreyfingarnar, til þess að
gera mönnum ljóst, hvernig eg skifti bragð-
inu. Eg hef fengið þá reynslu, við að
segja til í glímu, að marga menn vantar
ekki nema lítið eitt, til þess að ná brögð-
um réttum, og að þeir hafa ekki athugað
hvað það eiginlega var, sem þá vantaði.
T. d. má nefna klofbragð, þar flaskar
sennilega fjöldi manns á einu aðalatriðinu,
sem sé því, að hlaupa fattur undir keppi-
naut sinn, geta þar af leiðandi aldrei náð
honum á loft, sé hann jafn stór. Svona
mætti lengi telja.
Varnir. Vörnum skifti eg aðallega í
tvent, varnir á lofti, og varnir niðri. Við
flest' brögðin má nota hvortveggja varnir-
nar, en ei aö síour þarf að æfa þær,
hvorar útaf fyrir sig. Þó að loftvarnir séu
venjulega fallegar, þá geta þó varnir niðri
einnig veriö prýðilegar, og í kappglímu
má löngum sjá það, að menn vilja halda
sér frekar við jörðina, kemur þá að góðu
haldi, að hafa æft varnir niðri vel, svo
ekki þurfi að grípa til kraftanna, sem eg
skal síðar víkja að, auk þess er sífelt