Skinfaxi - 01.09.1922, Blaðsíða 2

66
SKINFAXI
menn að iðka böð. Ungmennafélagar
ættu að gangast fyrir því, að menn
komi upp baðklefa á hverjum sveita-
bæ og í hverju húsi í kaupstöðum. Eng-
an bæ eða íbúðarhús ætti að reisa, án
þess að hafa að minsta kosti einn bað-
klefa, þar sem alt heimilisfólkið hefði
aðgang að, og ekki síst þeir, sem erfið-
isvinnu stunda. Bað a.ð kveldi dags,
eftir vel unnið og erfitt dagsverk, end-
urnærir, hressir og aflýir líkamann.
G. D.
----o---
Sundkenslan
1 Reykjanesi.
Árið 1891 var fyrst sundkensla í
Reykjanesi í Reykjarfjarðarhreppi,
kennari var Páll nokkur frá Akureyri,
nemendur voru 10, og sváfu og borð-
uðu í tjöldum. Árið eftir varð Bjarni
Ásgeirsson frá Arngerðareyri, nú bú-
settur í Noregi, kennari, og fékk hann
því framgengt, að bygt yrði dálítið
hús úr timbri fyrir nemendur; var það
gert á kostnað N.-fsafjarðarsýslu, sem
og einnig kostaði sundkensluna. Mér
er ekki vel kunnugt um, hve mörg vor
Bjarni hafði sundkensluna á hendi, því
eg var svo óheppin að vera ókomin til
þessa heims, en hefi ekki getað fengið
vitneskju um það; en næstur honum
var kennari bróðir hans, séra Ásgeir
Ásgeirsson í Hvammi. Kendi hann
nokkur vor bringu-, bak- og hliðarsund;
honum næstur varð kennari Kristján
Björnsson, kaupmanns frá fsafirði. Á
hans kensluárum fór nemendafjöldi
smávaxandi, enda var hann áhugasam-
ur sundmaður og starfi sínu vel vax-
inn. Nú hefi eg fetað mig áfram til
vorsins 1912; þá gaf glímukappinn
Guðm. Sigurjónsson kost á sér fyrir
kennara, eins og nærri má geta, kom
sem flóðalda af umsóknarbréfum, ekki
aðeins úr ísafjarðarkaupstað og nær-
liggjandi sveitum, heldur einnig norð-
an úr Stiandasýslu; húsið var þá
stækkað um helming, enda skaut 40
nemendum upp á land í Reykjanesi af
völdum flóðöldunnar, áður hafði aðeins
verið kent sund, en nú komu „nýir
siðir með ókendum kappa“. Guðm. tók
upp á þeirri nýbreytni að láta það ber-
ast út, að hann kendi öll möguleg
sund og einnig æfingar J. M. Múllers,
íslenska og grísk-rómverska glímu,
allskonar stökk og knattspyrnu. þetta
alt saman gerði unga, tápmikla og
frjálslynda drengi og unglinga hálf-
trylta til að komast í þessa pai’adís, og
þeir fengu það líka flestir. Mömmurn-
ar voru kvíðandi fyrir að drengirnir
sínir mundu slasast af öllu þessu, en
hlökkuðu undir niðri að sjá þá koma
heim aftur spilandi káta og hraust-
lega útlits; dæturnar áttu að vera
heima og hjálpa pabba úti við skepn-
ur o. fl., meðan bræðurnir væru í burtu,
enda ættu þær ekkert að vilja láta sig
langa, sem voru kvenfólk! Nú, þessi
kennari vildi koma dálitlum metnaði
í nemendurna, og fór fram á það, að
fá nokkra verðlaunapeninga til að
hengja á þá bestu, en það þótti óþarfa
kostnaður, svo hann gaf þá sjálfur.
Iiann var kennari í tvö vor og mjög
virtur og velkyntur hjá nemendum
sínum. pá var vorið eftir, 1914, kennari
Geir Jón Jónsson; kendi hann flest það
sama og fyrirrennari hans.
Nú lá sundkenslan niðri í fimm ár,
sökum þess, að N.-ísafjarðarsýsla, sem
átti Sundhúsið og öll áhöld, og hafði
altaf séð um sundið, þótti það nú ekki
svara kostnaði lengur, að vera að
amstrast í því, og ætlaði heldur að
kenna kaupstaðardrengjunum í sjón-
um inn með „Pollinum“ á Isafirði;
heyrt hefi eg að Geir Jón hafi verið