Skinfaxi - 01.10.1922, Blaðsíða 6

78
SKINFAXI
í þessu skyni. Þar að auki má gera ráð
fyrir að hvert félag, sem heild, tæki
sinn tiltölulega þátt í fjársöfnun, eftir
því sem ástæður og aðstæður leyfðu.
Sem félagsmaður vænti eg þess, að
félögin athugi hið fyrsta hvort þau vilji
styðja þá hugmynd, sem þegar hafir ver-
ið borin fram í blaðinu fyrir nokkru og
láti álit sitt í ljós opinberléga hið allra
bráðasta, til leiðbeiningar fyrir aðra
félaga.
VI.
Niðurlagsorð.
Mynd sú er birtist í þessu blaði var
tekin í Þrastaskógi 23. júlí s. 1. þar sem
mættir voru ungmennafél. úr Reykjavík
og af Stokkseyi'i. Hefði undirbúningur
veiið lengri um samkomu í skóginum
á tilteknum degi, hefðu vafalaust íleiri
félög komið, eða að minsta kosti full-
trúar frá þeim.
Veður var hið ákjósanlegasta, enda
ber myndin það með sér.
Aðeins ein hrísla af mörgum sést á
mynd þessari, en hún sýnir fyllilega prýði
skógarins og vekur menn til umhugs-
unar um hvort eigi sé vert að viðhalda
svo dýrri eign og dásamlegri, sem fögr-
um skógi á einhverjum besta stað á
landinu. ,J ón í>ó rðarson.
-----o----
Ræktun. — Menníng.
(Brot).
Þegar forfeður vorir námu hér land var
fagurt um að lítast. Gæði landsins voru þá
bæði mikil og fjölskrúðug. Alskonar réttum
var hlaðið santan á landi og i sjó, sem nátt-
úran hafði verið að framleiða í aldir og
ára þúsundir, án nokkurrar mannlegrar
hjálpar. Hún framreiddi þessa rétti handa
þjóðinni, sem bygði landið. Það var rík-
mannlega borið á borð, enda ósleitulega
tekið til matar af þeim, sem við borðið
settust. Sumir réttirnir voru etnir upp með
öllu á fáum öldum, en af öðrum skildar
eftir ómerkilegar leifar, handa éftirkom-
endunum.
Á landnámsöld var sjórínn kringum
strendur lándsins fullur af fiskum, hvölum
og selum. Ilver á, lækur og stöðuvatn
fult af íiskum. Otöluleg fuglamergð þakti
nes, eyjar og útsker. Hvert sem litið var,
sást alstaðr líf og fjör í náttúrunni. Oslitin
breiða af skógum og graslendi lá eins og
blómsveigur kringum hálendið og öræfin.
Island var í þá daga réttnefndur sælunnar
reitur. Meðan gróðrarriki landsins stóð í
sínum fegursta blóma, trúðu fornmenn því,
að hollvættir þjóðarinnar byggju í hverri
liæð og í hverjum dal. Jafnskjótt og gróðri
landsins hnignaði og gróðurspellin fóru að
verða áberandi, hvarf góðvættatrúin en
meinvættatrúin kom í staðinn, eins og þeg-
ar flag kemur eftir uppiifinn skóg. Iíún
gerði menn bæði myrkfælna og ljósfælna.
Af öllum þessum auð sem náttúran var
búin að safna saman á landinu, þegar það
bygðist er nú orðið lítið eftir. Skógurinn
er nálega horfinn með öllu. Berar klappir,
melar og flög eru víða komin í staðinn
fyrir jarðveginn, sem áður nærði þroska-
mikinn gróður. Fuglarnir á landinu hafa
týnt tölunni. sumir eni horfnir með öllu
eins og t. d. geirfuglinn. Fram að þessum
degi heflr fnglaríkinu engin miskun verið
sýnd, frekar en öðru í náttúrunni. Rán-
fuglarnir, sem lengi einkendu og prýddu
náttúru landsins eru nú þegar að verða
útdauðir. Mörg örnefni eru til á landinu,
sem kent eru við fugla, en frá þeim stöð-
um eru nú fuglarnir horfnir með öllu.
Rostungurinn er alveg horflnn frá strönd-
um landsins; hvalimir farnir að fækka, og
útlit fyrir að sumar tegundir þeirra verði
gereyddar í nánustu framtíð. Sama er að
segja um selina, alt kapp er lagt á að út-
rýma þeim. Fiskimiðin, sem lágu víðast
hvar upp að landsteinunum eru þurausin