Skinfaxi - 01.11.1922, Side 6

86
SKINFAXI
Reykjavíkurfélagi: Jón Kjartansson og
Magnús Stefánsson, frá Miðnesfélagi:
Sveinbjörn Einarsson og Stefán Jóhanns-
son.
I byrjun fundarins urðu nokkrar um-
ræður um nafn sambandsins og þó að
það skifti eigi miklu máli, þá þurfa nöfn
á félögum og samböndum að vera stutt,
skýr og lýsandi í senn. I félagsskapn-
um er um þrenn heiti að ræða: félag,
héraðssamband og landssamband, og
veldur þetta daglega ruglingi í samræð-
um manna, því að eigi vita áheyrendur
alténd hvort átt er við héraðssamband
eða landssamband, þá er „samband“ er
nefnt. Ekki tókst þó þessum fundi að
ráða bót á slíku bögumæli, en þetta
var hér nefnt til þess að félagar, sem
sjá Skinfaxa, gætu hugsað málið og
komið með snjallari tillögur.
Lög voru samþykt þarna handa Kjal-
arnesþingi og ákvarðað að verja tekj-
um þeim, sem því kynni að áskotnast,
að mestu til útbreiðslu. Eru í Kjalar-
nesþingi mörg kauptún og bygðarlög
allfjölmenn, svo að því leyti eru þar
góð skilyrði til öfiugs félagsskapar.
Guðrún Björnsdóttir lagði til að fé-
lögin héldu sameiginlegan skemtifund
næsta sumar og var því vel tekið.
í stjórn voru kosin: Guðbjörn Guð-
mundsson, Guðrún Björnsdóttir og Þor-
lákur Björnsson, en varastjórn: Ellert
Eggertsson, Sigríður Magnúsdóttir og
Sveinbjörn Einarsson, og endurskoðend-
ur: Björn Birnir og Jón Þórðarson.
Að lokum þalckaði forseti fulltrúum
vel unnin störf á fundinum og var hon-
um þá slitið með söng.
J ón Kj artansson.
Nýtt héraðssamband hefir verið stofn-
að í Snæfellsness- og Hnappadalssýslum.
Nánar getið síðar.
Baugabrot.
Stumlvísi.
Ostundvísi hefir lengi verið talin
þjóðarlöstur vor íslendinga. Og er það
ekki að ástæðulausu. Menn koma því
nær aldrei stundvíslega á nokkra fundi
eða samkomur, þó að hver maður hafi
tímamælirinn (úrið) upp á vasann, og
viti fyrir víst nær fundur á að byrja.
Nokkuð hefir mönnum þó farið fram
i stundvísi á seinni tímum, síðan eim-
skip fóru að sigla kringum strendur
landsins. Þau hafa venjulega fastar áætl-
anir og ákveðinn burtfarartíma frá
hverri höfn. Svo mönnum, sem með
þeim fara, er nauðugur einn kostur, að
koma í tæka tíð á skipsfjöl eða að verða
strandaglópur, en það þykir nú orðið
háðung, ef trassaskap er um að kenna.
Góðar samgöngur kenna mönnum stund-
vísi. En það eru ekki allir sem hal'a
tækifæri að læra hana á ferðalögum
með skipum. Menn læra hana ekki til
fulls fyr en þeim þykir minkun að vera
óstundvísir.
Einstök ungmennafélög eru farin að
gera tilraun til að koma í veg fyrir
óstundvísi félagsmanna. Þetta er góðra
gjalda vert. Ilver veit nema þetta verði
til þess að fólk yfírleitt fari að skilja,
hve óstundvísin er mikil ódygð og tíma-
þjófur.
Ilvert einasta ungmennafélag ætti að
vinna fyrir þetta mál, bæði utan félags
og innan, þegar tækifæri býðst.
Mikils árangurs rná þó ekki vænta
hjá almenningi fyrst í stað, en með
þolinmæði og þrautseigju vinst að lok-
um að uppræta þenna rótgróna ósið.
Skilvísi.
Þá er önnur meinsemd, sem mjög svo
er algeng hér á landi. Það er óskilvísin.
IJennar gætir á mörgum sviðum bæði
í stóru og í srnáu. Það er meira en