Skinfaxi - 01.08.1924, Blaðsíða 5

SKINFAXI
61
5. 1. Ólafur Brynjólfsson á 45,6 sek.,
2. Sigurður Steindórsson (Á.) á 46,2
sek., og 3. Ágúst Brynjólfsson (K. R.)
á 53,2 sek.
Sundið var þreytt i besta veðri út við
Örfirisey, fyrir utan Grandagarðinn, á
þeim stað, sem væntanlegur sundskáli
Reykvíkinga ætti að standa.
Verðlaunin voru afhent, með mikilli
viðhöfn, af forseta I. S. í. í Iðnó 25. júni.
Flesta vinninga á mótinu fengu þeir Ós-
valdur Knudsen og Reider Sörensen, 13
stig hvor þeirra; Kristján L. Gestsson
og Geir Gigja fengu báðir 11 stig, en
porgcir Jónsson 8 stig. — Hvaða félag
hlýtur hinn fagra l'arandbikar 1. S. I.
fyrir flesta vinninga á mótinu, er enn
cigi útkljáð, þegar þetta er ritað.
Eins og venja hefir verið undanfarin
ár, var Íslandsglíman háð rétt á eftir
Allsherjarmótinu. Keppendur voru nú
8. Úrslit urðu þau, að Sigurður Greips-
son lagði alla og' varð glímukappi ís-
lands í þriðja skiftið; en fegurðarverð-
laun fékk porgeir Jónsson frá Varma-
dal; var það silfurbúið horn, sem Steinn
Emilsson, steinafræðingur hefir gefið
t. S. í. Hornið er nefnt Stefnuhornið, og
skal keppa um það á liverri tslands-
gJimu. — þetta var fjórtánda tslands-
gliman sem þreytt hefir verið; hefir
liún verið háð fjórum sinnum á Akur-
eyri, en tíu sinnum í Reykjavík. Lengst
hefir íslandsbeltið verið í vörslum Sig-
urjóns Péturssonar, eða frá 12. júní 1910
lil 17. júní 1919. — pað er ekki ósenni-
legt, að Sigurður Greipsson eigi eftir að
vinna íslandsbeltið í mörg ár enn, lialdi
hann jafnvel áfram glímuiðkunum, og
áður. í „Skinfaxa“ í fyrra (14. árg., 6.
tbl.) er mynd af S. G., ásamt grein, sem
sjálfsagt er fyrir alla að lesa, sem kynn-
ast vilja þessum glæsilega glímumanni.
Bennó.
Ræktarleysið.
Víða i blöðum og bókum, tímarit-
um og tali, hefir það verið látið í veðri
vaka, að jarðyrkju og landbúnaði —
yfirleitt — hafi fleygt fram, svo furðu
gegni, nú hin síðari árin. En mér finst
alt annan veg. Mér þykir svo sem land-
búnaðurinn, og þar með ræktunin, hafi
— svo að segja — staðið í stað síðan
á söguöld. Gott ef honum hefir ekki
hnignað að sumu leyti.
Öðrum atvinnuvegum hefir ,aftur
á móti fleygt fram í stórum stil á kostn-
að sveitaiðjunnar.
Kröftunum, sem sveitalíf hinna fyrri
alda var búið að skapa, þeim var beint
í alt aðra átt en þá, að klæða landið.
Fólkið, sem í sér fól þessa strauma afls
og menningar, fann fljótgerðara verk-
efni fyrir krafta sina við sjávarsiðuna
og bæirnir uxu.
Aliir, sem komnir eru til vits og ára
þekkja þetta, og skynja, hvað til grund-
vallar liggur. Aðalatriðið er samveru-
löngunin. Löngunin til þess að njóta,
fljóta með fjöldanum. Starfa í einingu.
petta er lika i sjálfu sér göfugt og sjálf-
sagt grundvallaratriði, fyrir vexti og
viðgangi hinna íslensku bæja. En þó cr
það liættulegt. Hættulegt vcgna þess, hve
sterk dráttartaug það er. pví að þegar
sveitaafkvæmin hafaverið þarna manns-
öldrum saman, þá kemur fram hin sýni-
lega afturför í þroskun og lifi mann-
anna. Afturför, sem tilbreytingaleysi og
þrótlleysi kaupstaðalífsins hvervetna
hefir í för með sér. En þó — staðhátt-
anna vegna, að öllum líkindum, — óvíða
fremur, cn cinmitt héf á landi.
Hugsum okkur mismuninn á táp-
miklu sveitalífi, þar sem dugnaður og
orka eru að verki og reglulegu bæja-
Jífi, þar sem götupjakk „pjattaðra“
aumingja, sem forfeður okkar mundu