Skinfaxi - 01.03.1929, Blaðsíða 4

36
SKINFAXÍ
Hernaður/)
Þetta er stór titill á smágrein í friðelskandi félags-
biaði í hlutlausu landi. — Ætlun mín er ekki að skrifa
um heimshernaðinn, þótt ekki væri neitt á móti því að
virða ofurlltið fyrir sér það, sem þar er að gerast. Þaö
stendur stríð um hernaðinn, þar er eins og víðar, háð
barátta milli Ijóssins og myrkursins. —
Eg ætlaði bara að minnast á hernað hér heima fvr-
ir, og meira að segja hvetja til hernaðar, reyna ef mér
tækist að stæla menn út í strið; freista þess, hvort nokk-
uð er eftir af víkingslundinni fornu sem öllum finst svo
mikið til um; vita hvort nokkur volgur bióðdropi er
eftir í þeim ungu mönnum, sem þykjast af því að vera
afkomendur Qunnars, Skarphéðins og Egils.
Þið setjíð upp stór augu og spyrjiö eflaust í hugan-
um: „Hvað stendur nú til? Er Tyrkinn að koma? Eru
víkíngar, sjóræningjar að ráðast á okkur?!-----Við
hlaupum upp, hervæðumst, hrópum heróp, ráðumst að
þeim og drepum þá. — Vopn, upp, fram, út!“ —
Suss*ss. Hægan, hægan góðir hálsar! Ekki alt of geist!
— Það eru ekki menn óvinirnir okkar að þessu sinni,
við erum hafnir orðnir upp yfir það að fara i orustu
við menn. „Eru það draugar, afturgöngur, skrimsli?
Við ráðumst á alt þaö illþýði og g. . .“ Hægan hægau;
það verður aðallega að beita vopnum andans við óvin-
ina okkar, þeir eru seigdrepandi dj. sem varla þýðir að
„stökkva upp á nef sér“ við, en þá verður að sigra
með gætni, varfærni og stillingu. — Aðalvopn þeirra er
slægðin; þeir eru oft óðar en varir búnir að snúa mót-
stöðumönnum sinum til fylgis við sig, áður en þeir
sjálfir vita af því, svo fyr en varir eru menn farnir að
*) Smágrein þessi var lesin upp á skcintisanik. 4 Núpi i fyrra-
vetur úr blaði U. M. F. Mýrarhr. Læt eg hana nú f Skinfaxa eftir
6sk nokkra, er hana heyrðu.