Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1939, Blaðsíða 3

VlKINGURINN
3
sjómannastéttarinnar og fyrir hana. Það
á að vera sá vettvangur, sem sjómennirn-
ir sjálfir geta rætt sín áhugamál og fylgst
með þeim, án alls ágreinings í stjórnmál-
um og dægurþrasi. En það fer auðvitað
bezt á því að sjómenn sjálfir ræði og riti
um það, sem þeim er viðkomandi. Þeir hafa
þekkingu og reynslu á sínum eigin málefn-
um og störfum. Þess vegna: Það er ekki
nóg að blaðið komi út og að sjómenn kaupi
það og lesi. Þeir verða sjálfir að skrifa
það. Ella má búast við, að það missi marks
að nokkru leyti.
„Víkingurinn“ kemur næst út fyrsta
ágúst og tvisvar í mánuði þaðan af, þar
til honum vex svo afl og auður, að hann
getur lagt í fjölbreyttari, ötulli og tíðari
víking, og þarf vonandi ekki lengi eftir
því að bíða.
„Ei fellur eik við fyrsta högg“, segir
máltækið. Svo er með útgáfu þessa blaðs,
að gera má ráð fyrir, að sjómönnum kunni
að finnast því ábótavant í fyrstu. Sjó-
menn hafa sýnt það með „Sjómannadegin-
um“, að þeir eru röskir til sameiginlegra
átaka, ef þeir vilja. Framtíð þessa blaðs
er mest undir sjómönnunum sjálfum kom-
in. Það er vonandi að sjómannastéttin taki
þessari tilraun til blaðaútgáfu vel, og ef
hún sýnir svipaðan kraft og sameiningu
og komið hefir í ljós, að sjömenn eiga til,
í því að vel megi takast með „Víkinginn“,
þá þarf engu að kvíða um framtíð hans.

7
Jón Bergsveinsson
sextugur.
Þann 27. þ. m. varð sextugur Jón
Bergsveinsson, erindreki Slysavarnafé-
lagsins. Kynni mín af honum standa í
beinu sambandi við störf hans í þágu
slysavarnanna. Jón hefir í því máli, ásamt
öðrum góðum mönnum, komið þar svo við
sögu sjómanna, að ég veit, að undir það
taka allir sjómenn, að þakka honum víð
þetta tækifæri, vel unnin og kærkomin
störf í þágu stéttarinnar. Fáa menn mun
ég hafa fyrirhitt, er beri málefni sjó-
mannanna meira né ynnilegar fyrir
brjósti, og það mun fráleitt nokkur tilvilj-
un, að hann helgaði slysavörnunum starfs-
krafta sína, enda er og alkunnur áhugi
hans fyrir heill og velferð þeirra, sem á
sjónum eru. Ég tel óþarft að fjölyrða um
mannkosti Jóns Bergsveinssonar, því að
þeir munu fáir, er mundu treysta sér tii
þess, að halda því fram, að hann vildi öðr-
um annað en gott. Ég veit að sjómennirn-
ir halda oft vöku fyrir Jóni, og það eru
ekki heldur alltaf gleðifregnir, er hann