Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1941, Síða 23

batnaði og allt blessaðist furðanlega og langt
fram yfir það. Og mikið fiskaðist á þessum ár-
um — og á þessi ,,horn“. ,,Oft hefir þú fengið
foraðsveður og vonda sjóa, Tómas, og ekki
hefir æfinlega verið langt á milli lífs og
dauða?“ „Ojæja, jú—jú! Ekki sízt í Kist-
unni. Hann getur verið snöggur upp á lagið
þar úti“. „Aldrei misstir þú samt mann, —
eða hvað?“ „Nei, svo er fyrir þakkandi, og
sömu mennina hafði ég ár eftir ár.“. „En
hvenær fékkstu hann verstan, Tómas minn?“
,,í>að get ég sagt þér — það var þegar við
urðum viðskila, „Sæfarinn“ og ég. Það var
víst í apríl 1918. Báðum bátum Lúðvíks bróð-
ur, „Sæfaranum“ og „Sæbjörgu“, var þá hald-
ið út frá Djúpavogi, ásamt fleiri bátum héð-
an, sem ekki koma við sögu núna. Það mun
hafa verið viku fyrir páska, að sú fregn barst
okkur, að Hornafjarðarbátar hefðu nægan
fisk á færi. Var þá ákveðið að leita þangað.
Létum við, formennirnir á Lúðvíksbátunum,
beita línu, sem við ætluðum að fara með, þó
að við annars ætluðum aðallega að stunda
handfærið. Við leggjum af stað frá Djúpa-
vogi undir nótt í góðu veðri. Á „Sæfaranum“
voru auk mín: Gunnar Gíslason, vélstjóri,
önundur Steindórsson, báðir til heimilis hér í
bæ, og Stefán Erlendsson, Brekastíg 37 í Vest-
mannaeyjum. Eftir sólarhrings útivist var á-
kveðið að halda heim. Veður var eiginlega
gott, dálítill sunnan kaldi, en allt í einu slétt-
lygndi og varð blæjalogn um stund. Við vor-
um komnir það áleiðis, að við sáum vel til
Papeyjar. En óðum syrti að af nótt og svo tók
að hríða. „Sæbjörgin“ fylgdist með okkur,
enda var svo ákveðið, að bátarnir skyldu fylgj-
ast að á heimleiðinni. Allt í einu skall á norðan
frostbylur, eins snöggt eins og skot úr byssu.
Man ég ekki eftir sneggri veðrabrigðum. Var
nú farið að ráðslaga um, hvað gera skyldi.
Dimmviðrið og rokið var óskaplegt og við, for-
mennirnir báðir, og raunar allir bátsverjar,
tiltölulega ókunnugir á þessum slóðum. Það
ráð tókum við að dýpka á okkur og andæfa
upp í unz birta tók af degi. Hríðinni létti með
birtingunni að miklu leyti, svo að við fengum
landsýn. Vorum við þá komnir suður fyrir
Hvítinga. Rokið hélzt alltaf óbreytt með 12
stiga frosti. Við fylgdumst að á báðum bátun-
um, og reyndum nú að grynnka á okkur og
héldum til lands. Fer svo fram um nokkra
hríð. Þá bar svo til að við fengum sjó á „Sæ-
faranum", er færði milligerðir í lestinni úr
skorðum og kastaði fiski og öðru út í aðra
hliðina. Urðum við því að fara niður og lag-
færa þetta og rétta bátinn. En þá misstum við
sjónar á „Sæbjörgu". Hún var okkur gersam-
lega horfin sýnum. — Sjórokið var ægilegt.
Allt var ein hvíta. Sjólagið var vont, hörð og
kröpp alda, en þó ekki afskaplega vondur
sjór. Bátinn var tekið að yfirísa, en fátt höfð-
um við til að berja af honum, annað en okk-
ar eigin fætur. Reykpípan sprakk undir
„kappanum" snemma morgunsins og var nú
hvorki hægt að yla lúkai'inn eða „hita á katl-
inum“. Nú kom til mála að reyna að ná höfn
í Papey, en frá því var horfið, því að enginn
okkafl: þekkti sig þar. Við héldum áfram til
lands. Var þá um tvær leiðir að velja: skerj-
ótta grunnleið, eða þá skipaleiðina — og hana
tókum við. Sóttist okkur seint en slysalítið.
Þegar við vorum komnir inn fyrir skei'ið Skor-
bcin, stöðvaðist vélin skyndilega. Hefir vatn
sjálfsagt komizt í olíuna. Tók okkur nú að
reka all-ískyggilega, meðan verið var að koma
vélinni í lag aftur. En þegar vélin var aftur
komin í gang, gekk allt vel, þótt seint sæktist.
„Sæfai’inn“ var góður bátur og fór vel í sjó.
Alltaf var sama hvíta í'okið og frostið, enda
var bátui'inn. þegar héo* var komið, orðinn svo
yfir-ísaður, að slétt var af lestarkarmi út á
skjólborð. Mastrið var lagt aftur á vélarhúsið
og segl og stagir bundnir við það. Mátti svo
heita, að það væri allt oi'ðið að einum klaka-
klumpi og allt annað eftir því. En nú styttist
óðum til hafnar. Þegar við vorum komnir inn
að Svartaskeri, þóttumst við sama sem komnir
heim. Eftir var svo sem 10—15 mínútna
keyrsla inn að bryggju. En þá stöðvaðist vél’jn
allt í einu og fór af eðlilegum ástæðum ekki
af stað aftur, því að nú vorum við oi’ðnir olíu-
lausii', enda var fei’ðin orðin sólai’hi'ing lengri
en upphaflega stóð til og olíueyðslan tiltölu-
lega meiri en tímalengdin. Tók okkur strax
að reka undan veðrinu út í skei’jaklasann —
sjómenn kannast við hann — og innan stundar
bar okkur upp á smásker við svokallað Líf-
ólfssker. Bátnum hallaði í fyrstu til lands á
skerinu og komumst við allir upp í það fyi'ii'-
hafnajrlítið. En þar var köld vist. Hinsvegar
lá bátui'inn vel og vii'tist stöðugur á skei'inu.
Hui'fum við þessvegna að því ráði, að leita
okkur skjóls í bátnum, og vorum all-lengi um
boi’ð (niðri í lúkar). En af því að sjór var
flæðandi, hækkaði báturinn á skerinu. Allt í
einu tekur hann til að velta og kastast til, unz
hann nemur staðar á þeii’ri hliðinni, er að sjón-
um vissi. Hafði hann þá brotnað all-mjög og
fylltist þegar af sjó. Stóðum við í sjó upp fyrir
kné þarna á lúkarsgólfinu. Við fluttum okkur
þá upp á þilfar. Var nú all-breiður áll milli
báts og skers og aðstaðan til bjöi’gunar vond.
VÍKINGUR
28