Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1945, Blaðsíða 28

Sigurður var dóttursonur Sighvats Grímsson-
ar Borgfirðings, hins góðkunna fræðimanns, að
Höfða.
Pétur var elztur af 6 sonum þeirra hjóna og
mesta stoð móður sinnar eftir það, að hún missti
mann sinn. Alls áttu þau hjón 10 börn og er
það yngsta 11 ára.
Pétur Sigurðsson.
Pétur var nærgætinn og umhyggjusamur son-
ur. Fylginn sér og fjölhæfur. Vinsæll og hjarta-
hlýr.
Réttindi hafði hann til að færa skip frá 6—
15 rúmlesta stærð. Var handgenginn vélum og
átti og hélt úti um skeið mótorbótnum „Auði
djúpúðgu".
Að móður hans er harmur kveðinn við frá-
fall hans. I !, i í
Líklega er enginn prófsteinn sannari á mann-
lund manna og þrek, en sá, hvernig þeir bregð-
ast við ástvinamissi. Þá reynir á fyllsta dug og
dáðrekki, og þá stillingu og jafnvægi, er ekkert
mótlæti megnar að buga. Og mér virðist, að
sorgaratburðir undanfarinna ára hafi fært
oss heim sanninn um það, að jafnt í sveitum og
bæjum þessa lands búi „hetjur á hverjum bæ“.
Svo mjög kunna börn þessa lands, karlar og
konur, glímuna við guð sinn — eins og Jakob
forðum — að þau sleppa honum ekki fyrr en
hann blessar þau.
Viðhorf og reynsla þjóðarinnar til óvæntra og
válegra viðburða stríðsáranna er næsta eftir-
tektarverð og lærdómrík. Engir eru kveinstaf-
irnir, háreysti né heyranleg harmkvæli. Allt er
ró, hryggð að vísu, en þögn — djúp mann-
dómsveðvitund. Og á hinn veginn: einlæg, ónær-
göngul samhryggð og hluttekning. Það er eins
og íslendingar verði sannastir menn, þegar
sorgin drepur að dyrum. Skilningurinn á vísu-
orðum Steingríms verði þó ljósastur:
„Á sorgarhafsbotni
sannleiksperlan skín,
þann sjóinn máttu kafa.
ef hún skal verða þín“.
Og um hljóðlætið leggi þeir sér í munn orð
Ólafar frá Hlöðum:
„Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra máli ei talar tunga
tárin eru beggja orð“.
„Þeir, sem guðirnir elska deyja ungir“, mun
vera grískt spakmæli. „Til frægðar skal konung
hafa, en ei til langlífs“, norrænt.
Hvorttveggja raunverulega hið sama: Þá
hetjudáð er drýgð, er bezt að deyja. Slíks hlut-
skiptis unna guðirnir þeim einum, sem tignir
eru og drengir góðir.
íslenzk sjómaiinastétt hefur oft og víða reist
sér bautasteina „nið af nið“, svo sem Hávamál
leggja ráð á. En enga varanlegri né veglegri
en í síðustu heimsstyrjöld.
Meðan íslenzk þjóð á slíkum hei-mönnum á að
skipa eru vígi hennar og vörn um frelsi og
sjálfstæði landsins, traust.
Og ekki þarf hún þá heldur að reisa minnis-
merki neinum óþekktum hermanni.
Á sjómannadaginn 1945.
Ólafur Ólafsson,
Þingeyri.
Magnús Jóhannesson
Flutt við minningarathöfn í F’ingeyrarkirkju.
M ó ð u r k v e S j a .
Ég lyfti hug í hœðir til þín drottinn,
sem lijartað þelckir bezt og sárin mín;
m'm andvörp sár, þau eru hjá mér sprottin
af ást til hans, scm nú er hórfinn sýn.
Minn elsku sonur! farinn ertu frá mér,
œ, farinn — dáinn — lífs á blómatíð. —
hg veit, aS guð minn verið hefur hjá þér
og veitt þér styrk að heyja dauðans stríð.
Mér firnist sem brostinn sé í sál mér strengur
og sorgin lami von og trú og þrótt. —
Ég vildi, að þú vœrir lijá mér lengur
að verma’ og lilúa mömmu, blítt og rótt.
Er þú varst barn, ég þráði’ að vera hjá þér
og þ'm í augun horfa — djiíp og blá; —
mér fannst þau mættu aldrei fara frá mér,
þar fegurð, líf — og guð — ég speglast sá. —
Því sárar’ er að sjá nú beðinn auða, —
þar sonur indcell hvíldi vært og rótt.
Nú byrjar döpur hugsun harms og dauða
það hjartaljós, er skein mér dag og nótt.
224
VlKlNGUR