Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1948, Page 13

Ég naut áhrifanna og gekk feti framar í
ósvífninni. Ég snéri þumalfingri hægri handar
ákaft yfir hvirfli mínum og sagði: — Gling-gló.
Maðurinn stirðnaði upp. Ég dró annað augað
í pung en beindi hinu að tunglinu og hallaði
undir flatt. Þá beið maðurinn ekki boðanna
lengur. Hann tók undir sig stökk upp á land-
ganginn á Banan og hljóp við fót um borð.
Mér var innilega skemmt. Ég hafði náð mér
duglega niðri á þessum idjót, en varla hafði
ég óskað sjálfum mér til hamingju, þegar ég
fékk þungt höfuðhögg aftan frá.
Höggið var þungt; ég heyrði höfuðkúpuna
óma eins og þegar slegið er í tóma tunnu. Tungl-
ið hoppaði eins og trylltur graðfoli hátt á himni,
kassarnir á hafnarbakkanum brugðu á leik og
hófu stirðbusalegan dans með örum hrynjanda
og Banan reis upp á endann; stafn skipsins
snéri til himins. Ég hef verið myrtur, reyndi
ég að æpa, en tungan neitaði að hlýða; hún
loddi máttvana við góminn.
En allt í einu féll allt í sömu skorður, tunglið
hætti að hoppa, kassarnir að dansa og Banan
lá aftur lárétt á sjónum, en við fætur mína
lá bekkurinn skítugi. Mér lá við gráti af reiði.
Vindhviða hafði feykt bekknum til á svellbung-
unni á kassanum. Mig sárverkjaði í höfuðið,
og eins og þruma úr heiðskíru lofti vaknaði
sú spurning, hvort ég hefði ekki misst minnið
við höggið; ég hóf samstundis prófið. Tvisvar
tveir eru fjórir. Þegar ég hafði þulið marg-
földunartöfluna aftur á bak og áfram var ég
sannfærður um að heilastöðvar mínar væru ó-
skaddaðar. Ég spyrnti heiftarlega í bekkinn og
þar með lauk viðskiptum okkar.
— Salt — meira salt. Kraninn var kominn
í lag, því miður.
En ég hélt áfram að moka, og þegar hlé var,
skauzt ég svo lítið bar á inn á milli kassanna
til að skoða vasapelann minn. Þessi peli er
kostagripur; ég helli stundum á hann hjarta-
styrkjandi meðali, sem líka er ágætt við kulda,
þótt kaldur vökvi sé. Mér þykir vænt um þenn-
an pela.
Klukkan tólf á miðnætti er kaffitími, en tím-
inn frá klukkan níu að kvöldi til tólf er lengi
að líða; hann er eins og brekka, sem þarf að
sigrazt á, áður en fer að halla undan fæti og
hilla tekur undir morguninn. Með þessa stað-
reynd í huga kipptist ég við þegar klukkan í
kirkjuturninum við Austurvöll sló ellefu. Fötin
mín eru blaut, hugsaði ég, það er virðingarleysi
fyrir sjálfum sér og heilsu sinni að vinna blaut-
ur, auk þess er kaffi enginn matur. Ég fer heim
og fæ mér að borða, en kapp er bezt með for-
sjá. Það er ekki nóg að hlaupa í burtu, þú verð-
ur að búa þannig um hnútanna, að þessi gamli
og önugi karlskröggur sé þér hlynntur, ef verk-
stjórann ber að garði í fjarveru þinni. Ég varð
helzt að gera hann ábyrgan að nokkru leyti.
— Heyrðu, sagði ég. — Þú sérð að ég er orð-
inn dálítið blautur, það er virð ...
_ Uðða — uðða.
— Gættu þín á bílnum. Grípið krókinn, hífa!
— Ég er blautur, endurtók ég, — ég verð að
skreppa heim að sækja hlífðarföt.
— 1 guðanna bænum farðu þá, sagði hann.
Þetta svar nægði mér ekki.
— En þetta er sex skóflur í allt, hélt ég á-
fram. Heldurðu að þú treystir þér til þess. Þú
ert nú orðinn gamall...
— Hva? spurði karlinn dolfallinn og hætti
að moka.
— Ég kann ekki við að níðast á þér, hélt ég
áfram, — en ef þú ...
Eitt augnablik náði hann ekki andanum, en
svo kom það.
— Ungi maður, uppskafningur, idjót. Hættu
þessu bölvuðu kjaftæði, eða ég klíf þig í herðar
niður hér á staðnum. — Ég hefi verið yfirsalt-
ari á Júpiter, Þorfinni og Belgaum.
— Jæja, Júpiter og Belgaum.
— Já, Júpiter og Belgaum.
Klukkan hálf eitt var ég kominn aftur og jós
þakklæti mínu yfir fyrrverandi yfirsaltara, en
skyndilega stöðvaði hann orðaflauminn með ó-
hugnanlegri athugasemd: Hvar er gallinn?
Mikið djöfuls fífl get ég verið. Þessu hafði
ég steingleymt, enda átti ég engan galla.
— Ha, gallinn, já, gallinn, sagði ég — það
er nú saga að segja frá því, maður, það var
búið að stela honum og .. .
Yfirsaltarinn leit á mig haukfráum augum
og lét einhver orð falla um Hjálpræðisher og
samskot, — þú ert latur — blóðlatur andskoti.
— Ég spara starfskrafta mína, svaraði ég,
til þess að lifa lengur og um leið til að geta
þjónað landi mínu lengur; það er lífsspeki.
Yfirsaltarinn sendi mér svo ægilegt augna-
ráð, að ég taldi heppilegast að gera ekki fleiri
tilraunir til að þröngva upp á hann lífsviðhorf-
um mínum.
Kraninn gekk eins og klukka, að eins mikið
hraðar, og þegar kaffihléð á 3ja tíma sólar-
hringsins rann upp, var yfirsaltaranum og mér
orðið vel til vina. Hann var farinn að segja
mér sögur frá skútuöldinni og meðal margra
hinna furðulegu sagna, sem hann sagði mér,
hafði hann verið á skútu, sem fór á 5 dögum
frá New York til Reykjavíkur. Ég leyfði mér
að efast, en þá rauk hann upp á nef sér, og
spurði heiftarlega, hvort ég héldi að hann stæði
V í K I N G U R
275