Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1948, Qupperneq 17

KTINNI
í
í
!
verður að geta, að Þórdís hét kona karls, Valgerður
hjákona og Rauðka hryssa): „Drottinn minn góður,
heyr bæn mína. Dreptu hana Dæsu, en láttu hana Völku
lifa, en drepirðu hana Rauðku mína, þá erum við skild-
ir að öllum skiptum".
★
Maður kom frá kirkju og var spurður frétta. Hann
sagði engar, nema barn hefði verið skírt við messuna.
Hann var spurður, hvað barnið hét. „Ég get ekki haft
það eftir“, sagði hann, „það var svo ljótt“. Fólkið sótti
því fastar á að heyra nafnið, svo hann varð að segja
það. „Það heitir Attaníoss", kvað hann, en barnið hét
Antoníus.
★
Prestur nokkur keypti svín og hafði heim til sín. Þetta
fréttist brátt um sóknina og fjölmennti fólk venju
fremur við kirkjuna eftir að svínið kom. Kerling ein
var í sókninni svo hrum, að prestur hafði í nokkur ár
orðið að ómaka sig til hennar að þjónusta hana heima,
en nú kom hún til kirkjunnar. Prestur sér hana og seg-
ir við hana: „En hvað þú gazt farið að koma núna“.
„Já“, segir kerling, „það var ekki eina erindið að heyra
til yður í dag, mig langaði til að sjá svínið, áður en
ég dæi“.
★
Kerling, er Kristín hét, var eitt sinn í Flateyjarsókn
og gekk þar til altaris með mörgu fólki. Prestur skrift-
aði fólki upp á gamla siðinn, og er því var lokið, spurði
hann meðhjálparann, hvort enginn væri eftir. Með-
hjálparinn grennslaðist eftir því, og sagði þá einhver,
að hún Kristín væri eftir. Lætur hann þá leita hennar,
og fannst hún inni í Miðbæ og þar í eldhúsi. Presti
leiddist, en beið þó Kristínar. En er hún kemur fram
fyrir hann, spyr hann, hvar hún hafi verið og hvað
að gera. Kerling svarar: „Ég var, prestur minn góður,
uppi í Miðbæ að drekka soð, það er svo gott af bless-
uðum svartbaksungunum". „Þei, þei“, mælti prestur,
„hættu, Kristín, krjúptu niður og játaðu syndir þínar
og lestu skriftaganginn". „Ég skal gera það, prestur
góður“, mælti Kristín, og kraup niður og sagði: „Minn
kæri, verðugi faðir! ég get ekki að því gert, að mér
þykir svartbaksunginn svo góður, og soðið svo sætt af
honum“.
★
Við kirkju er það alvenja, að konur hittast og eru
að sýna hver annari börn sín og geta framfara þeirra.
Sú var ein einhverju sinni, sem átti dreng, er henni
þótti afbrigða barn, einkum að því, hversu honum varð
fljótt og vel til málsins. Segir hún þar um við grann-
konu sína: „Gott og mikið fer honum fram; í fyrra
gat hann ekki sagt nema: andinn, andinn, en nú getur
Hvers vegna selja þeir hér veitingar á of háu verði?
Til þess að fá upp í sektir fyrir verðlagsbrot!
hann skýrt sagt: fjandinn, fjandinn".
★
Kerling nokkur bar sig upp fyrir presti sínum eftir
messu um það, að hann hefði gleymt að útdeila sér
brauðinu, og vildi að hann bætti sér það með einhverri
lítilli þóknun. Prestur var fús til þess og segir henni
að koma með sér; hún gerir það; gefur hann henni
væna svartabrauðsköku, og spyr, hvort hún sé nú ekki
ánægð. „Jú, ójú, blessaðir verið þér, langt fram yfir
það“, kvað kerling, „ég vildi þér gleymduð því alténd".
★
Bóndi bjó eitt sinn á Belgsá í Fnjóskadal, er bjarg-
aðist sæmilega og þúrfti lítið til annara að sækja. Hann
var líka hreykinn yfir sjálfum sér og hafði fyrir orðtak:
„Gott er það, sem guð og mennirnir gefa, en bezt er
þó að taka hjá sjálfum sér“.
★
Hann: — Hvað myndirðu gera, ef ég kyssti þig.
Hún: — Ætli ég kallaði ekki á mömmu.
Hann: — Og hvar er hún?
Hún: — Hún fór til Ameríku í fyrradag.
★
— Hvernig stendur á þessu, maður, að þú borðar
alltaf brauðið á undan kaffinu, en ekki með því?
— Konan mín ségir að mér þyki það bragðbetra svona.
★
Manni nokkrum, er illa farnaðist búnaður, og þurfti
oft annara liðs að leita, reyndist þá eins og máltækið
segir, að leiðir verða langþurfamenn. Varð honum þá
þetta að orðshætti: „Þeir eiga allir bágt, sem engan
eiga að nema guð“.
VÍKINGUR
279