Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Síða 9

alblóðugur í framan. Valdi herti á sér. Hann varð að
ná sökudólgnum í þetta sinn, annars myndi hann halda
uppteknum hætti. Hann beinlínis klæjaði eftir að geta
gefið honum duglega ráðningu. En sú von hans dofn-
aði, er hann sá Bolla taka stefnuna beint á smiðju-
dyrnar. „Jú, hann ratar, svínið“, hugsaði hann. Hann
herti á sér eins og hann hafði orku til. Auga fyrir
auga, tönn fyrir tönn. Ásetningur hans fyrir 15 mín-
útum: „í dag skal ég vera öllum góður“, var bældur
niður af bardagalöngun og hefnigirni. Það dró óðum
saman með þeim, en þá blöstu við dyrnar á ótætis
smiðjunni, og rétt í því að Valdi ætlaði að hrifsa í
öxl flóttamannsins, smaug hann inn í reykmistrið í
smiðjunni. En þangað hætti Valdi sér ekki. Hann sá
grilla í smiðinn við aflinn gegnurn gráleita móðu. Stór
og voðalegur maður með bera handleggi, sem voru
loðnir og sverir, og hann hélt á rauðglóandi járnteini.
Valdi sneri við og ætlaði að ganga niður í fjöruna
aftur, en hafði ekki gengið nema nokkur skref, er
þrifið var í hann að aftan og honum slengt niður af
ufli miklu. Síðan dundu hin ferlegustu högg á hinum
óæðri hluta hans. Eitthvert ógurlegt ferlíki lá ofan á
honum. Hann gat enga björg sér veitt, árásin kom svo
snöggt og óvænt. Hann varð þess brátt vísari, að verið
var að leysa buxur hans. Nú kastaði fyrst tólfunum.
Hann, sem var búinn að vera heila vertíð á mótorbát.
Hann fylltist ofsareiði. Æðisgengin umbrot hans áttu
ekkert skylt við venjulega krafta. Honum tókst að
draga sig saman í kufung, og með ofurmætti særðs dýrs
tókst honum að spyrna hinu mikla kjötflykki ofan af
sér. Þeir stukku jafn snemma á fætur og drengurinn
var í heift sinni að því kominn að ráðast á hinn fíl-
eflda járnsmið. En smiðurinn snerist á hæli og slcund-
aði inn í smiðju sína. Hann var ekki eins vígreifur og
i fyrstu. Valdi starði stórum augum á hann. Úr hinum
móbrúnu augum drengsins, sem venjulega voru góðlát-
leg, lýsti nú ofsalegt hatur. Það var eins og sæi inn í
kolsvart hyldýpi. Það var svo auðsær þjáningarsvipur
á andliti hans, að auðsætt var, að hann leið kvalir, en
þær voru ekki líkamlegs eðlis. Það var eins og sál hans
hefði verið sundurtætt og ötuð aur. Sjálfsvirðing hans
hafði verið brotin niður í skarnið, mulin niður í einu
vetfangi. Hann hafði verið særður því sári, sem seint
myndi gróa. Nokkrir menn höfðu safnazt þarna að og
horft á aðfarirnar. Þeir stungu saman nefjum. Sumir
töldu rétt að lægja rostann í svona óþokka piltum, sem
legðust á önnur börn. Þeir áttu við Bolla. Hann hafði
borið sig illa og kjökrað framan í smiðinn, og talið sig
vera í bráðri hættu fyrir Valda. Rétt i sömu svifum
bar þarna að lögregluþjóninn í bænum, sem eins og af
eðlishvöt hafði þefað, að þarna væri eitthvað um að
vera, sem sér bæri að hafa afskipti af. Hann gaf sig
á tal við mennina, sem bentu á hinn sigraða og seka.
Jú, stóð heima. Hafði ekki einmitt smiðurinn verið bú-
inn að biðja hann að hafa auga með þessum strák-
hvolpi. Hann gekk til Valda, sem stóð eins og stein-
gerfingur og starði á eitthvað, eitthvað, sem enginn sá
nema hann, óralangt í burtu.
„Hvernig stendur á því, að þú getur aldrei látið
börnin í friði ?“ spurði vörður laga og réttar. Tónninn
var eins og um óbetranlegan sakamann væri að ræða.
Ekkert svar. „Þú verður að athuga, að yngri börnin
eru rétthærri en þú, eða aðrir óknyttastrákar". Hann
byrsti sig lítið eitt. Ekkert svar. Vesalings drengurinn
gat beinlínis ekki svarað. Hann stóð þarna niðurbrot-
inn, umkomulaus og óhamingjusamur. Það var engu
líkara en að allt ranglæti heimsins væri samanþjappað
á herðum hans. Kokið á honum herptist saman og kökk-
urinn stóð í hálsi hans. Nei, nei, hann mátti ekki láta
tilfinningarnar bera sig ofurliði. En hann hafði það á
tilfinningunni, að ef hann opnaði munninn til að tala,
myndi hann tapa jafnvæginu og fara að gráta. Nei,
heldur skyldi hann þegja, nóga niðurlægingu og smán
hafði hann þegar orðið að þola. Hann, sem var á 15.
ári, og meira að segja búinn að vera heila vertíð til
sjós á vélbát.
Loks þokaði hann sér áfram, fram hjá lögreglu-
manninum og hinum, sem ennþá stóðu og horfðu á
hann, eins og þeir hefðu aldrei séð hann fyrr. Fætur
hans hreyfðust eins og á svefngengli, hægt og silalega.
En strax og hann var kominn fram hjá mannþyrp-
ingunni, greikkaði hann sporið. Hann gekk bæinn á
enda, og að síðustu fram á mjóan tanga, sem skagaði
langt út í fjörðinn. Siðasta spölinn hljóp hann við fót.
Hið innibyrgða hafrót tilfinninganna rak hann áfram.
Niður við flæðarmálið kastaði hann sér á grúfu í sand-
inn, og herðar hans og líkami allur hristist og skalf af
ekka. Náttúran sjálf hafði þarna fundið lausn á vanda-
máli, sem annars hefði getað haft alvarlegar jfleið-
ingar. Er hann hafði grátið um stund, slaknaði á hinni
miklu taugaþenslu og honum fór að líða betur. En
metnaður hans var særður holsári. Þetta fékk mikið
meira á hann vegna þess, að þetta var í fyrsta skipti,
sem hann hafði lotið í lægra haldi. Hann hafði alltaf
borið sigur úr býtum í áflogum og ryskingum við félaga
sína og jafnaldra, og svo bættist það ofan á, að vera
borinn röngum sökum. Hann fór nú að geta hugsað
skipulega, og nú mundi hann eftir fötunni, sem hann
hafði skilið eftir í fjörunni, hálfa af maðki, og allir
maðkarnir myndu fara í sjóinn. Hvað myndi faðir
hans segja, og móðir hans myndi óttast um hann, ef
hann ekki færi að koma heim. Á heimleiðinni mætti
hann Grími bróður sínum eins og af tilviljun, og litli
bróðir lét eins og ekkert væri. Auðvitað hafði hann
verið að svipast um eftir Valda. Þessir yngri bræður
litu upp til hans eins og hann væri goðborinn, og Valda
hálf hryllti við, ef þeir gætu nú skyggnst inn í hug-
skot hans og séð þær illu hugsanir og það hyldjúpa
vonleysi, sem þar ríkti. Grímur fór nú með hægð að
skýra honum frá atburðinum á sandinum.
Bolli hafði komið og boðizt til að fara í eltingaleik
við þá. Hans hlutur kom upp og hann átti því að ná
þeim. En þeir voru svo viðbragðsfljótir og snarir í
snúningum, að honum var alveg lífsins ómögulegt að
ná þeim. Þegar hann hljóp í veg fyrir þá, hlupu þeir
í sveig fram hjá honum, og er hann ætlaði að grípa þá,
greip hann í tómt og steyptist á hausinn hvað eftir
annað. Við þetta varð hann svo reiður, að þegar þeir
hættu, rauk hann á þá og barði þá eins og fisk. Þannig
var sagan um viðskipti þeirra.
Einhversstaðar djúpt í hugskoti Valda skaut upp
þeirri hugsun, að eitthvað svipað væri ef til vill að
gerast í hans eigin huga.
V I K I N □ U R
269