Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Blaðsíða 32

„Hafðu engar áhyggjur út af því“, sagði Isak bros-
andi. „Ég ætla að sækja þau“.
„Þú?“ sagði Ginger. „Þú getur það ekki. Þú hefur
engin föt“.
„Ég ætla að fara í fötum Peters“, sagði Isak og
brosti aftur.
Peter bað hann að taka sönsum, en allt til einskis.
Hann hafði veðlánsmiðann. Peter gleymdi öllu, sem
hann hafði sagt um orðbragð Gingers, tíndi af sér
spjarirnar, eina af annarri, og fleygði þeim í hrúgu
á gólfið og lét Isak heyra, hvert álit hann hefði á
honum.
Gamli maðurinn skipti sér ekkert af honum. Hann
klæddi sig hægt og vandvirknislega í föt Peters, og
síðan gerði hann þá nálega vitlausa með því að eyða
tíma í að búa um rúmið.
„Vertu eins fljótur og þú getur, Isak“, sagði Ginger
að lokum. „Hugsaðu um okkur, sém sitjum hér og bíð-
um eftir þér“. ,
„Ég skal ekki gleyma því“, sagði Isak, og hann
sneri við, þegar hann var kominn niður í miðjan stiga,
gægðist inn og bað þá að fara ekki út á fyllirí meðan
hann væri í burtu.
Klukkan var níu, þegar hann fór, og klukkan hálf
tíu varð Ginger óþolinmóður og fór að undrast um
hann, og þegar klukkan varð tíu, án þess Isak sæist,
hengu þeir báðir úti í glugga með lök um herðarnar
og horfðu út á strætið. Klukkan ellefu var Peter niður-
beygður, og Ginger var svo óður, að Peter þorði ekki
að yrða á hann.
Þeir eyddu því, sem eftir var dagsins, úti í glugga,
en það var ekki fyrr en klukkan hálf fimm, að þeir
sáu til ferða Isaks. Hann var enn í fötum Peters og
hélt á tveimur stórum, grænum jurtum undir hendinni,
og eftir brosi hans að dæma, álitu þeir, að nú væri
allt í stakasta lagi.
„Hvað hefur þú verið að gera svona lengi?“ sagði
Gmger lágri, grimmdarlegri röddu, þegar Isak stanzaði
undir glugganum og kinkaði kolli upp til þeirra.
„Ég hitti gamlan vin“, sagðí Isak.
„Hittir gamlan vin?“ sagði Ginger æstur.
„Hvað á að þýða að eyða tímanum svona, þegar við
bíðum sveltandi hér uppi?“
„Ég hafði ekki séð hann árum saman“, sagði Isak,
„og tíminn leið áður en ég tók eftir því“.
„Það lítur út fyrir það“, sagði Ginger biturlega.
„Jæja, er allt í lagi með peningana?"
„Ég veit ekki“, sagði Isak. „Ég hef ekki náð í
fötin“.
„Hvað?“ sagði Ginger og var næstum dottinn út um
gluggann. „Nú, hvað hefurðu þá gert við mín? Hvar
eru þau? Komdu upp“.
„Ég vil ekki koma upp, Ginger“, sagði Isak, „því
ég er ekki alveg viss um, að ég hafi gert rétt. En
ég er óvanur að fara í veðlánabúðir, og ég rölti um
og reyndi að fá mig til að fara inn og gat það ekki“.
„Nú, hvað gerðirðu þá?“ spurði Ginger og var að
missa stjórn á skapi sínu.
„Á meðan ég var að hugsa um þetta", sagði Isak,
„sá ég mann með fallegar jurtir. Hann bað ekki um
peninga fyrir þær, bara gömul föt“.
„Gömul föt?“ sagði Ginger eins og hann væri að
kafna.
„Mér datt í hug, að það gæti verið ánægjulegt fyrir
ykkur að hafa þær til að horfa á“, sagði gamli maður-
inn og hélt þeim upp. „Það er ómögulegt að segja um
hversu lengi þið verðið þarna. Sú stærri er handa þér,
Ginger, hin er handa Pétri“.
„Ertu orðinn brjálaður, Isak?“ sagði Peter skjálf-
andi röddu, eftir að Ginger hafði gert árangurslausa
tilraun til að tala.
Isak hristi höfuðið og brosti upp til þeirra, og svo,
er hann hafði sagt Peter að breiða lakið betur um herð-
arnar á Ginger, svo hann fengi ekki kvef, sagðist hann
ætla að biðja húsmóðurina að senda þeim upp smurt
brauð og te.
Þeir heyrðu hann tala við húsmóðurina við dymar
og- svo flýtti hann sér burt án þess að líta við, og
konan gekk fram og aftur um gangstéttina andspænis
með svuntuhornið uppi í sér og lézt vera að horfa á
reykháfana.
Isak sást ekki alla nóttina, og næsta morgun skild-
ist þessum tveim vesalingum, hvemig leikið hafði verið
á þá. Þeim var ljóst, að Isak hafði gabbað þá og Peter
var næstum viss um, að hann hefði tekið peningana úr
rúminu, þegar hann var að dunda við að búa um það.
Isak lét þá dúsa þarna í marga daga, og sendi þeim
fötin smám saman, spjör fyrir spjör, og tvo shillinga
á dag til að draga fram lífið. Þeir sáu hann ekki
fyrr en þeir voru allir skráðir á „Plánetuna", og þeir
sáu ekki peningana sína fyrr en þeir voru komnir tvær
mílur út af Gravesend.
Ó. H. þýddi.
£tttœ/ki
„Mamma, hversvegna rignir?"
„Til þess að jurtirnar vaxi, korn, grænmeti, perur,
epli —• —•“
„Hversvegna rignir þá á gangstéttirnar?"
*
Hann: „Bankinn endursendi ávísunina".
Hún: „Ágætt. Hvað getum við nú keypt fyrir hana
næst?“
*
„Hvað fæ ég að launum, ef ég bý til matinn í heil-
an mánuð?“ spurði sú nýgifta.
„Lífsábyrgðina og frelsi þitt“.
*
„Halló, þetta er frú Jónsson, Viljið þér senda mér
nokkrar kótelettur strax“.
„Við höfum því miður engar kótelettur".
„Jæja, þá ætla ég að fá kjötlæri“.
„Við höfum heldur ekki læri, frú“.
„Æ, hvað það er leiðinlegt. Hafið þér þá súpukjöt“
„Nei, ekki heldur“.
„Guð hjálpi mér!! Er þetta ekki Sigurður slátrari?"
„Nei, ég er Baldur blómasali".
„Ha? Jæja, sendið mér þá tíu túlipana. Maðurinn
minn er að dauða kominn af hungri".
292
V I K I N □ U R