Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Side 19

Frá Vestm'annaeyjum.
tvö, sem fóru ránshendi um Austurland, höfðu
haldið til hafs með mikinn ránsfeng. En það
fer betur á, að vér gerum „sögulega" grein
fyrir því, hvernig stóð á ferðum þessara Tyrkja
í raun og veru.
Fúlmenni eitt af Norðurlöndum, það er sagt,
að hann héti Páll, og væri áður í íslandssigl-
ingum, hafði verið hnepptur í þrældóm í Algier.
Til þess að kaupa sér frelsi, hafði hann lofað
að vísa sjóræningjum frá Algier til hinna varn-
arlausu landa lengst í norðri.
Vorið 1627 voru tólf skip búin til ránsfarar
undir forustu Murad Reis, sem var þýzkur eða
flæmskur trúvillingur. Ræningjaflotinn komst
á norrænar siglingaleiðir, átta af skipunum
beygðu af leið og rændu í Skotlandi og Fær-
eyjum, og hvar sem þau komu. Það voru aðeins
fjögur skip, sem héldu til Islands. Þau urðu
viðskila í stormi. Eitt kom til Vesturlands,
rændi þar og hélt heimleiðis, en tvö komu til
Austurlandsins og voru hlaðin föngum og vör-
um. Á heimleiðinni mættu þau fjórða skipinu,
sem ekki hafði enn tekið þátt í illvirkjunum.
í ógiftusamlegri einingu ákváðu þeir að leggja
út aftur, leita annarsstaðar, þar sem hægt væri
að fylla lestir hins nýkomna skips. Það varð
til hræðilegrar óhamingju fyrir Vestmannaeyj-
ar, þ. e. a. s. Heimaey. Þrjú skipin, sem 16.
júlí sigldu inn á milli Vestmannaeyja undir
dönskum fána, voru þessi þrjú sjóræningjaskip,
eitt stórt og tvö fremur lítil. Danski fáninn var
þá orðinn svo kunnur, að það vekur enga furðu,
þó sjóræningjar frá Algier hefðu undir hönd-
um þrjá fána. „Tyrkir“ var samheiti fyrir alla
sjóræningja frá Marokko, Algier, Tunis og
Tripolis.
Murad Reis var sjálfur fyrir stóra skipinu.
Ekki bætti það úr skák, að íslenzkur liðhlaupi,
Þorsteinn að nafni, var hafður með í ráðum,
þegar ákveðið var að þrjú skipin skyldu aftur
halda til hafs, en hleypa á land landgönguliði
undir forustu Þorsteins, í hvarfi af hólmum og
hinum óbyggðu eyjum. Eftir einstigi, sem hann
þekkti, var hægt að koma bænum og verzlun-
arstaðnum að óvörum. Hinn árvakri og skyldu-
rækni kaupmaður, Lauritz Bagge, reið fyrir
dögun 17. júlí að heiman til þess að grennslast
eftir því, hvað á seiði væri og til þess að láta
VÍ K I N G U R
279