Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Blaðsíða 39

Ásgeir Sigurðsson:
Á alvörustundu
Landhelgismálið er komið á það stig, að nú er
það lífsspursmál, að allir Islendingar standi
saman sem einn maður. Það hefir verið margt
ritað og rætt á undanförnum árum um þetta
mikilsverða mál, en eigi um of brýnt fyrir
mönnum fullkominn réttur vor til þeirra að-
gerða, er þegar hafa verið gjörðar. Allir þeir,
sem eitthvað hugsa um málið, hljóta að hafa
gjört sér ljóst, hvílík nauðsyn og hvílíkt rétt-
lætismál útfærsla landhelginnar var. Við, sem
höfum fylgst með málinu frá öndverðu og höf-
um haft tækifæri til þess að ferðast að stað-
aldri umhverfis landið ár eftir ár á öllum árs-
tíðum, höfum séð, hvílíkur voði blasti við, ef
eigi hefði verið gripið til þessara ráða. Við er-
um því svo einhuga og ákveðið með þessum
aðgerðum. að því þarf vart að lýsa. En það
eru margir, sem ekki hafa getað kynnzt þeirri
hlið málsins eins og við. Því verður þessu eigi
of oft lýst. En þeir skulu því af þessum sökum
óhræddir fylgja þeim, er bezt berjast fyrir
málstað íslendinga í þessu máli, því að hann
er örugglega réttur. Þetta er barátta lítillar og
varnarlausrar þjóðar, sem berst fyrir lífi sínu
og tilveru, þjóðar, sem berst með því eina
vopni, er hún hefir vald á, þ. e. trúnni á sigur
réttlætisins, sem er það eina vopn, er nota ætti
í viðskiptum siðmenntaðra þjóða.
Það er þegar farið að koma í ljós, sem at-
hugulir menn vissu fyrir, og bein afleiðing af
umræddum aðgerðum, að sjómenn eru víða
farnir að afla inni á fjörðum og flóum fiskjar,
sem eigi hafði sézt á þessum stöðum um
margra ára skeið. I því liggur sönnunin, að
með útfærslunni er verið á réttri leið, og mun
það koma æ betur í ljós á næstu árum. Oss
er það mjög óljúft að trúa því að óreyndu, að
stjórn hinnar gagnmerku brezku þjóðar, láti
lítinn hóp eigingjarnra ofstopamanna, sem eigi
þekkja sögu þessa merka máls, nota sig til
þess að brjóta lög og rétt á okkar litlu þjóð.
Þá er Bretum illa farið og þeir munu þá bregð-
ast vonum margra frelsis- og réttlætisunnandi
þjóða. Illa man þá brezka stjórnin loforð þau,
er hún gaf, áður en gengið var til hins mikla
hildarleiks við Þjóðverja, þegar verja skyldi
og vernda smáþjóðimar fyrir ágengni ofstopa-
mannanna. Og illu einu launar hún þá, er ís-
lendingar lögðu sig alla fram á stíðsárunum
á hvers kyns fleytum, er flotið gátu, til þess að
færa þeim allan þann fisk, er íslendingar frek-
ast gátu. Eigi verður því neitað, að á þann
hátt stuðluðu íslendingar að sigri Breta. Marg-
ur, bæði smár og stór, fékk þá saðning í Bret-
landi fyrir tilverknað Islendinga. Við guldum
einnig okkar afhroð við það að færa Bretum
björg á þessum tímum. Tókum við því okkar
fulla þátt í þeim hildarleik. Margur vaskur
drengur hreppti við það sitt skapadægur. Fyr-
ir ekkert í viðskiptunum við Breta þurfum við
því að fyrirverða okkur. Við munum því, þar
til annað kemur í ljós, eindregið trúa því, að
stjóm Bretlands láti eigi kúgast af heimsku-
legum og vanhugsuðum aðgerðum ofstopa-
mannanna, en hafi í þess stað „rétt við“ í
leiknum og láti málið ganga til dóms, ef stjórn-
in er í nokkrum efa um það, hvers sé réttur-
inn í þessu máli.
Við íslendingar erum hvergi hræddir og
hræðumst eigi úrslitin, en eigum að standa
saman sem einn maður. Það er lítið um rétt-
læti, ef við ekki vinnum þetta mál.
Ef með þarf, skulum við hætta að selja Bret-
um ísaðan fisk í bili, þar til þeir vitkast, þótt
það um stund kunni að kreppa að markaði vor-
um, sem er þó enn eigi sannað, betri er hálfur
skaði en allur.
En um fram allt, góðir Islendingar, við skul-
um vera þess minnugir, að við erum að berj-
ast úrslitaorustunni fyrir lífi okkar og til-
veru sem frjálsrar og fullvalda þjóðar. I fullu
trausti á sigur réttlætisins, á drengskap og dáð,
skulum við horfa hugdjarfir fram á veginn, til
bjartari tíma fyrir okkar kæra land.
Gleðileg jól.
V í K I N □ U R
299