Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Qupperneq 40

Jón á Felli.
Jón hét maður, Jónsson, og b.ió á Felli í Kollafirði.
Hann var manna hjálpsamastur, skynsamur vel, sér-
lega fyndinn og orðheppinn, en mjög drykkfelldur.
Ymsar skrítnar sögur hafa gengið um hnittyrði Jóns,
og meðal margra eru þessar:
Á Skeljavík strandaði skip með kornvöru, og var
varan seld í tunnutali. Jón á Felli keypti þar vöru, sem
hann flutti á 4 hestum. Komst hann klakklaust með
lestina að Kollafjarðarnesi. En á leiðinni þaðan upp að
Felli varð hann svo drukkinn, að hann týndi öllum
hestunum og líka þeim, er hann reið, komst samt gang-
andi heim um nóttina. Þegar hann kom inn, vaknaði
Kristján vinnumaður hans. Spyr hann Jón hvort hann
eigi ekki að fara út að hirða hestana, en Jón svaraði:
„Onei, drengur minn, sofðu, sofðu, enginn hestur, eng-
inn hestur“. Þegar Jón heilsaði konu sinni, hafði hún
orð á því, að hann hefði verið nokkuð lengp í ferðinni.
Svaraði hann því: „Það er betra að vera lengi og gera
ferðina góða“. Þetta var aðfaranótt sunnudags. Þegar
Jón kemur út um morguninn, sézt að einn hesturinn
er á leiðinni upp eyrarnar. Segþr þá Jón: „Það er
greyið hann Jarpur, það er alténd farsældar skepna".
Hafði þá einhver orð á því, að bezt væri að fara á
móti hestinum og sækja hann. Það áleit Jón óþarft,
menn skyldu heldur fara inn að lesa og gefa guði dýrð-
ina. Sumir hestanna fundust út með firði, en sumir voru
komnir með klyfjunum fram á Steinadal, en allt hafð-
ist á endanum.
*
Þá bjó á Ljúfustöðum Magnús nokkur, og hét Kristín
kona hans. Af þeim hafði. verið tekin vinnukona, er
var svo hungruð, að hún gat tæpast setið á hesti.
Vinnukona þessi hét Þórunn. Nokkru eftir að Þórunn
þessi var tekin frá Ljúfustöðum, var Jón á Felli staddur
þar og var kenndur. Var hann að finna að ýmsu við
þau hjón. Segir þá Magnús við hann: „Ætlarðu að
spilla hér heimilisfriði?" Svarar Jón því strax þannig:
„Kallaðu það ekki heimili, þar sem helvítis horinn og
hungrið er innanbæjar en hirðuleysið og óþrifnaðurinn
úti“.
*
Ásgeir Einarsson sagði einu sinni við Jón á Felli:
„Þið eruð miklir bölvaðir moðmeisar, Kollfirðingar".
„Og þú gaddhesturinn, sem úr þeim étur“, svaraði Jón.
I annað skipti var það á mannfundi, að Jón á Felli
hefst upp úr eins manns hljóði og segir við Ásgeir
Einarsson: „Þú ættir að fá dannebrogskross, Ásgeir
minn“. „Ekki veit ég nú fyrir hvað það ætti að vera“,
mælti Ásgeir. Þá segir Jón: „Jú, þú veizt það, fyrir
helvítis grútarskap".
Þegar Jón var lagstur banaleguna, féll ferð norður
ið Hnausum eftir meðölum, og var tilrætt um það, að
menn myndu koma að Þingeyrum, því að Ásgeir var
kominn þangað. Heyrði Jón þetta umtal og segir þá:
„Það segi ég satt, að ekki vildi ég vinna það fyrir
öll Indlands auðæfi að hafa samvizkuskipti við hann
Ásgeir".
*
Jón á Broddanesi var alþekktur að stillingu, ráð-
vendni og iðjusemi. Hann var greiðvikinn og góðsamur,
A FRÍV/
en ekki álitinn höfðingi, en það var kona hans, og
hann lét hana ráða öllu. Mesti reglumaður var Jón á
Broddanesi, frábitinn drykkjuskap, en veitti þó mönn-
um vín eins og þá var tízka. Jóni á Felli sagðist svo frá,
er hann kom að Broddanesi eitt sinn: „Þegar kaffið
kom, þá kom nafni minn með brennivínsflösku og lét
leka í bollann, og ég þagði. Þá fór að renna, og ég
þagði, og andlitið fór að grettast, en ég þagði. Svo
varð fullur bollinn, og ég þagði. Þá fór að hellast, og
ég þagði. Svo ætlaði að fara að renna út úr undir-
skálinni, og andlitið var allt úr lagi gengið. Þá sagði
ég: „Ætli það sé ekki komið nóg, nafni“. En hann
þaut burt eins og andskotans eldibrandur með flösk-
una, og ég hef ekki séð hann síðan“.
*
Húsfreyjan afhenti flakkaranum matarbita og sagði
kuldalega:
— Viljið þér gjöra svo vel að borða það úti.
— Gjöra svo vel?
— Já, ég sagði það.
— Vissulega, frú. Þegar ég var á grænni grein, var
ég daglega vanur að segja við þjóninn minn: „Parkins,
þú þarft ekki að hugsa um mat handa mér. Ég borða
úti“.
*
—• Ég hef ekki bragðað matarbita í fimm daga, sagði
betlari við konu veitingamannsins í „Georg og drekinn".
— Getið þér gefið mér eitthvað að borða?
— Nei, alls ekki! svaraði konan.
— Þakk’ yður fyrir, sagði flakkarinn og gekk á brott,
en kom aftur að vörmu spori.
— Hvað nú? spurði konan.
— Get ég fengið að tala við Georg?
*
— Gefið mér 25 aura fyrir kaffibolla, sagði betlar-
inn við mann, sem hann vissi ekki að var leynilög-
regluþjónn.
— Vinnið þér aldrei?, spurði lögreglumaðurinn.
— Við og við.
— Hvað gerið þér þá?
—• Hitt og þetta.
— Hvar?
— Hingað og þangað.
Lögregluþjónninn fór með hann á stöðina.
— Hvenær slepp ég héðan? spurði betlarinn.
— Fyrr eðá síðar.
*
— Hvað ertu að gera?
— Skrifa bróður mínum, sem er á letigarðinum.
3DD
V í K I N G U R