Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Síða 56

ins hlýja dal, sagði tryggingamaðurinn. En það
þýðir ekki annað en horfast í augu við stað-
reyndirnar.
Hann skók skjölin í hendi sér.
Veröldin, sem við lifum í, er hringavitlaus,
sagði hann. Þú ert að vísu hraustur maður, sem
nýtur melónunnar að sumarlagi og annarra
gæða lífsins. En svo ertu kannske á gangi í
næstu borg og verður fyrir bíl. Og hvar ertu
þá? Þú ert dauður.
Bóndinn hnyklaði brýrnar.
Já, rétt segir þú, sagði hann. Bílarnir.
En fari svo að þú deyir af slysförum, sem
drottinn banni, sagði tryggingamaðurinn, þá
færðu tvöfaldar skaðabætur.
Helvítis bílarnir, sagði bóndinn. Ég skal fara
varlega á götunum framvegis.
Við reynum allir að fara varlega, sagði trygg-
ingamaðurinn, en hvað stoðar það? Jafnvel þeg-
ar heimsstyrjaldir geysa, farast fleiri menn í
umferðaslysum en á vígvöllunum.
Á ég að segja þér nokkuð? sagði bóndinn.
Segðu það, sagði tryggingamaðurinn.
Ég er hálft í hvoru að hugsa um að tryggja
mig, sagði bóndinn. Ég er hálft í hvoru að
hugsa um að kaupa hjá þér líftryggingu.
Það er mjög hyggilegt af þér, sagði trygg-
ingamaðurinn.
Bóndinn keypti sér líftryggingu og tók að
greiða iðgjöld sín. En tveim árum síðar kallaði
hann tryggingamanninn heim til sín og ávítaði
hann nokkuð harðlega, en þó hæversklega. Hann
kvartaði um það, að þótt hann væri búinn að
eyða fleiri hundruð dollurum í iðgjöld, hefði
hann aldrei komizt nálægt því að deyja af slys-
förum. Taldi hann, að eitthvað hlyti að vera
bogið við þetta.
Ég vil ekki þessa tryggingu lengur, sagði
hann.
Tryggingamaðurinn sagði honum hina grát-
broslegu skrítlu um manninn, sem sagði upp
líftryggingu sinni eftir tvö ár, og stangaður var
til bana af mannýgu nauti þrem vikum síðar.
En bóndi lét sér fátt um finnast.
Má ég grípa fram í? sagði hann. Svo sterkt
naut er ekki til í víðri veröld, að það geti stang-
að mig til bana. Ég mundi snúa það úr háls-
liðnum. Nei, þakka þér fyrir, ég kæri mig ekki
um þessa tryggingu. Ég hef afráðið að deyja
ekki, jafnvel þótt stórfé sé í boði. Ég hef haft
hundrað tækifæri til að ganga fyrir bíla, en
alltaf vikið gætilega úr vegi.
Þetta gerðist fyrir fjórtán árum, og bóndinn,
sem heitir Hakimian, er enn á lífi.
En helzt vildi tryggingamaðurinn fást við
menntaðra fólk en bændur. Sjálfur var hann
skólagenginn maður, og þess vegna var honum
ljúfast að skipta við menn, sem hann gat talað
við um önnur efni í nokkrar klukkustundir,
áður en hann fór að brydda upp á trygginga-
málunum. Hann ók iðulega til San Francisco,
sem var tvö hundruð mílna leið, til þess að tala
við tannlækni nokkurn, skólagenginn mann, sem
þar var búsettur.
Einu sinni ákvað hann að aka Buick-bílnum
sínum þvert yfir Bandaríkin til Boston. Var
það tíu daga ferðalag. Á leiðinni mundi hann
sjá margt nýstárlegt, og þegar til Boston kæmi,
mundi hann heimsækja systur sína og mann
hennar og börn þeirra, sem voru ellefu að tölu.
Hann ók svo til Boston, heimsótti systur sína
og fjölskyldu hennar og kynntist þar ábreiðu-
sala nokkrum, sem var maður skólagenginn.
Þrisvar sinnum á tíu dögum heimsótti hann
þennan mann og átti við hann þóknanlegar orð-
ræður. Ábreiðusalinn hét Haroutunian og var
afar gefinn fyrir orðræður, og þótti trygginga-
manninum hann einstaklega fjölfróður og
skemmtilegur maður. En þegar tryggingarnar
bar á góma, varð hann þess vísari, að þessi
nýi vinur hans hafði engan áhuga á þeim, að
minnsta kosti ekki í bili.
Þar kom að lokum, að tryggingamaðurinn
tók að hugsa til heimferðar, en áður en hann
lagði af stað, kom ábreiðusalinn, Haroutunian,
að heimsækja hann, og hélt á lítilli jurt í potti.
Svo er mál með vexti, vinur minn, sagði
ábreiðusalinn, að ég á bróður í Bakersfield í
Kaliforníu, sem er skammt frá heimili þínu.
Þennan bróður minn hef ég ekki séð í tuttugu
ár. Viltu gera mér greiða?
Auðvitað, sagði tryggingamaðurinn.
Færðu þá bróður mínum þessa jurt ásamt
kveðju minni, sagði ábreiðusalinn.
Það er velkomið, sagði tryggingamaðurinn.
En hvaða jurt er þetta?
Ég veit það ekki, sagði ábreiðusalinn. En
blöð hennar gefa frá sér dásamlegan ilm. Lykt-
aðu.
Tryggingamaðurinn lyktaði af jurtinni, en
ilmur blaðanna olli honum miklum vonbrigðum.
Þetta er sannarlega himneskur ilmur, sagði
hann þó.
Ábreiðusalinn sagði honum nafn og heimilis-
fang bróður síns og mælti síðan:
Að lokum eitt atriði enn. Landbúnaðarráðu-
neyti hvers ríkis innan Bandaríkjanna krefst
þess, að sérhver jurt, sem flutt er inn í ríkið,
sé rannsökuð vegna skaðlegra skordýra. Á þess-
ari jurt eru engin skordýr, en lögunum ber að
hlýða. Þú þarft þess vegna að stanza stundar-
korn í landbúnaðarráðuneyti hvers ríkis á leið-
inni. Þetta er aðeins formsatriði.
Frh. á bls. 320.
316
V I K I N G U R