Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1952, Síða 59

Vetur á fjöllum.
léku þannig- byssurnar, að skattstjórinn sannfærðist
um, að þetta væri ekkert grín, svo hann greiddi 70.000
franka og tók við vörunum, sem voru silki, flónel og
tóbak. Daginn eftir var Mandrín allur á burt, en mán-
uði seinna heimsótti hann annan skattstjóra, og at-
burðurinn endurtók sig. Það kom fyrir, að skattstjóri
héldi því fram, að hann hefði ekki næga peninga hand-
bæra. Þá það, á meðan smyglararnir gættu varanna og
húss skattstjóra og fjölskyldu, gekk Mandrín og nokkr-
ir af mönnum hans með honum milli borgara bæjarins
og lét hann „slá“ hjá þeim lán, þar til nóg var fengið.
Svo djarfur varð Mandrín með tímanum, að hann lét
sér ekki nægja þá bæi eina, er næst lágu landamærun-
um, heldur fór langar leiðir inn í landið og seldi þeim,
sem hann átti í ófriði við, smyglvörur sínar. „Ég hef
frétt, að yðar velborinheit vanti tóbak! Ég er svo
heppinn, að geta boðið yður dálitlar byrgðir. Fimmtíu
þúsund franka, eða —Mandrín lyfti byssunni, og
skattstjórinn borgaði, stynjandi af ótta og vanmáttugri
gremju.
Auðvitað gat Mandrín því aðeins farið slíka fjár-
öflunarleiðangra, að almúginn var allur á hans bandi,
hjálpaði honum, bar honum njósnir, villti um fyrir
tollurunum með fölskum upplýsingum, faldi fyrir hann
vörurnar og hlakkaði af ánægju í hvert sinn, er hann
gerði skattstjórum glennur. Hann var ekki einasta hefn-
andinn, sem endurgalt nokkuð af því, sem fólkið hafði
orðið að þola. Hann var einnig vinur þeirra fátæku og
VIKINGUR
319