Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1953, Síða 21

hann gat fljótt valið um skiprúm. Haust og
vetra réri hann frá Suðureyri á árabátum og
var formaður veturinn 1905—1906.
Síðla vetrar 1906 kom fyrsti vélbáturinn til
Suðureyrar. Var það um það leyti, sem Frið-
bert var að fara til skips. Hann sá brátt hvers
virði slík tæki voru og lagði þegar drög til að fá
smíðaðan vélbát, sem yrði albúinn um haustið.
Bát þennan lét hann byggja í félagi við Magnús
Örnólfsson, skipstjóra sinn, og áttu þeir hann
saman í nokkur ár, en síðar eignaðist hann bát-
inn allan. Báturinn var albúinn á ákveðnum
tíma og hóf Friðbert róðra á honum um haust-
ið. Á þessum bát var hann formaður í 7 ár, sótti
hann sjó með kappi og dugnaði og farnaðist
honum jafnan vel og fékk góðan afla.
Fyrstu vélbátarnir voru allir litlir, flestir
nálægt fjögur tonn, en brátt fóru menn að fá
stærri báta og fylgdist Friðbert með því. Árið
1913 keypti hann 10 tonna bát og var Jón
Grímsson, þáverandi verzlunarstjóri á Suður-
eyri meðeigandi hans. Ekki varð Friðbert þó
lengi á þeim bát, því að árið eftir keyptu þessir
sömu menn vélskipið Rask, sem þá var nýkomið
frá Svíþjóð, eitt hið vandaðasta og stærsta
fiskiskip, sem þá þekktist. Á Rask var Friðbert
skipstjóri til vetrarloka 1922, en þá hætti hann
sjómennsku, eftir að hafa verið á þilskipum og
vélbátum í nær 30 ár.
Þó að hann hætti sjómennsku hélt hann
áfram útgerð og átti jafnan einn eða fleiri
báta, ýmist einn eða með öðrum. Tók hann afl-
ann, sem að landi kom, verkaði hann fyrir er-
lendan og innlendan markað og sá um sölu
hans. Starfsemi þessi jókst mjög eftir 1930,
en þá keypti hann m.b. Freyju, gamalt og
happasælt veiðiskip frá ísafirði, sem enn er hið
traustasta, og oftast hafði hann annan bát sam-
hliða henni. Lagði hann jafnan kapp á að hafa
góða útgerð og vanda útbúnað báta sinna. Auk
þess sem hann keypti fisk af eigin skipum og
sá um verkun hans, keypti hann tíðum fisk af
öðrum og varð því þessi starfsemi hans stund-
um allumfangsmikil.
Hann lagði mikið á sig við þessi störf, gerði
hann meira en sjá um framkvæmdir og verk-
stjórn, því að daglega vann hann með verka-
mönnum sínum, og auk þess annaðist hann alla
bókfærslu. Jafnframt þessu gegndi hann hrepp-
stjórastörfum og tóku þau mikinn tíma, ekki
sízt síðustu árin.
Friðbert kunni ekki að hlífa^sér, er hann
gekk að verki. Hann lærði aldrei þá list. Það
má því fullyrða, að kraftar hans voru að þrot-
um komnir, er hann síðast sleppti verki úr
hönd. í byrjun árs 1949 var heilsu hans þannig
komið, að hann varð að fela öðrum verkstjórn,
og upp frá því fór heilsu hans stöðugt hnign-
andi, gat þó um nokkurt skeið annast fram-
kvæmdastjórn og bókfærslu með lítilli aðstoð.
Nálægt tvö síðustu árin hafði hann mann við
þessi störf, en gat þó fylgst með öllu fram undir
síðustu stundu.
Eins og fleiri athafnamenn, varð Friðbert
stundum fyrir smááföllum, en hann „æðraðist
ekki, þó að inn kæmi sjór og endur og sinn gæfi
á bátinn“. Hann kappkostaði að halda öllu i
réttu horfi og tókst honum jafnan að rétta við,
þó að á hallaði um stund.
Jafnframt útgerðinni og þeim störfum, sem
henni fylgdu, rak hann búskap í mörg ár. —
Frekar gerði hann það sér til gamans, en að
sú atvinnugrein væri honum tekjuauki, því að
vinnu alla varð hann að kaupa. Þegar heilsan
bilaði, hætti hann við kvikfjárræktina.
Friðbert var öflugur stuðningsmaður flestra
framfaramála kauptúnsins, en þó sérstaklega
þeirra, er snertu sjávarútveginn. Hann var einn
þeirra manna, sem stofnuðu síldveiðifélagið
Höfrung 1907. Tilgangur þess félags var að
veiða síld til beitu. Því miður gat það ekki
starfað nema fá ár, því að vorsíld hætti að
ganga í fjörðinn, en engu að síður varð það al-
menningi til mikilla hagsbóta þann tíma, sem
það gat starfað. Þá var hann einn af stofnend-
um Ishússfélags Súgfirðinga og einn þeirra, er
undirbjuggu stofnun þess. Það félag starfaði í
rúm 30 ár og reyndist stofnun þess hið þýðing-
armesta og happadrýgsta spor, sem stigið hefur
verið í þeim málum. Á fundum þar sem rædd
voru vandamál útvegsins, var hann jafnan
mættur. Var hann þar ákveðinn í skoðunum
en þó gætinn og varfærinn.
Hann var með að stofna Sparisjóð Súgfirð-
inga 1912 og var alla tíð ábyrgðarmaður hans.
Nokkur fyrstu árin var hann í stjórn sjóðsins
og oft endurskoðandi hans.
Þá tók hann ávallt mikinn þátt í opinberum
málum, bæði í landsmálum og málum hrepps
og héraðs. Var hann prýðilega máli farinn og
varði málstað sinn djarflega en með fullum
drengskap. Nokkrum sinnum var hann í hrepps-
nefnd og reyndist þar áhrifamikill. Hreppstjóri
var hann skipaður 1923, og hélt þeirri stöðu til
ársbyrjunar 1949, er hann varð að segja af sér
vegna heilsubrests.
Friðbert kvæntist 1905 eftirlifandi konu,
Elínu Þorbjarnardóttur, dóttur Þorbjarnar
Gissurarsonar og Sesselju Magnúsdóttur, sem
lengi bjuggu á Suðureyri. Elín er mæt kona og
ein þeirra kvenna, sem hafa haft heimilið fyrir
verksvið og vígi, enda útheimti húsfreyjustað-
VÍKINGUR
147