Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1959, Síða 31

var við nokkra alverulega yfir-
sjón...
„Þakka yður, þakka yður, fað-
ir. En ég hef nú ekki ennþá
sagt yður allt...“
„Hvað þá, dóttir góð?“ spurði
presturinn næstum skelfdur.
„Já... það er nú ekki bein-
línis dauðasynd. Það er að segja,
að ég er ekki almennilega viss
um nema að svo sé. það, sem ég
hef ekki enn sagt yður. Ég veit
heldur ekki, hvort það er synd.
En mér finnst það svo mikil, svo
mikil skömm... Það er svo
fólgið og leyndardómsfullt, og
mér finnst svo leiðinlegt að
segja yður frá því.. . Og svo er
það að lokum ekki meðal þess,
sem sagt er í skriftastólnum. En
í dag, faðir, í dag er það sem
ég fylli fjörutíu ... í dag ...“ •
„En, dóttir góð“ — spurði
skriftafaðirinn aftur, dálítið for-
vitinn og jafnvel undrandi, —
„Hvað kemur aldur þinn því við,
sem þú ert að segja mér. . . Nú
í annað sinn?“
Nú skal ég segja vður það,
faðir, nú á stundinni. En hvern-
ig, almáttugur minn, hvernig,
það veit ég ekki...“
Hún þagði andartak. Faðir
Emilio beið, alvarlegur og há-
tíðlegur með hendurnar kross-
lagðar í kjöltu simii. En í hiniv
þögla tómi kirkjunnar heyrðist
ástarkvak spörvanna í nánd við
altari hins heilaga Franz af
Assisí.
„Faðir“ — tók hin ólofaða
skyndilega aftur til máls, —
„mig langar til að trúa yður
fyrir því að .. . að ég var einu
si'nni ástfangin“.
Og þar sem hún fékk ekkert
svar...
„Já“, hélt hún áfram, — ást-
fangin, faðir, en alveg vitleysis-
lega, í augum heimsins, af mann-
legri ást, mannlegri. .. Hann
vissi það aldrei. Enginn vissi
það ... ég sagði það engurn...
Hann kvæntist annari, án þess
að vita nokkurn tíma um ástar-
þrá mína... Og upp frá því,
faðir, sem einhverskonar refs-
ingu fyrir minn eigin veikleika
og villu, þá hef ég verið trú-
VÍKINGUR
rækin, lifað fyrir tilbeiðsluna,
reynt að drepa í mér allt, sem
minnir á það, sem er óguðlegt,
allan óstöðugleika hugsunarinn-
ar allt kall holdsins. Það hefur
verið æðisgengin barátta, æðis-
gengin, sem eg ein hef vitað
um ... Og fólk heldur, að ég sé
ástríðulaus, dauð fyrir lífinu,
næstum heilög, hálf guðleg vera,
meðan innra með mér brennur
bölvaður eldur, sem gleypir mig
í sig eins og logi. . .
Ný þögn. Innan úr skrifta-
stólnum mátti óljóst heyra ofur-
litla sársaukastunu.
„Hversvegna eruð þér að rifja
upp gamlar endurminningar?
tók faðir Emilio loks til máls,
klökkum rómi.
„Hversvegna, faðir?... Til
þess að létta að minnsta kosti á
hjarta rnínu á þessum degi, þeg-
ar ég sé á bak ungdómsárum
mínum og æskuvonum fyrir
fullt og allt. Ég hef ekki verið
heilög, ég hef ekki verið góð, því
að mér hefur ekki tekist að
deyða í mér ástina, ástina, sem
alltaf lifir í sál minni og blóði.
.. En hvað ég hef þjáðst
mikið!“
„Til hvers er nú að vera að
vekja upp þessar endurminning-
ar?“ sagði hann enn á ný og var
slíkur angistarhreimur í rödd-
inni, að stúlkunni fannst hún
verða þess vör, þrátt fyrir sína
eigin þjáningu. Hún þagnaði
andartak undrandi, en þar sem
hún áleit, að sér hefði skjátlast,
hélt hún áfram hinni einkenni-
legu syndajátningu sinni.
„Og það versta, faðir, það
versta er efinn, bansettar efa-
semdirnar, sem ásækja mig öðru
hvoru, það er jafnvel hræðilegt!
Já, ég aumi syndari... Stund-
um spyr ég sjálfa mig, hvort það
sé raunverulega ljótt að elska.
Og í morgun, þegar ég kom til
kirkju, þá fann ég, að mér var
þungt fyrir brjósti af gremju
til vorsins, sem var komið og
höfuðið á mér undirlagt af kliði
fuglanna og eins og ært af sól-
arljósinu. Og eins hér ... þessir
spörvar, sem létu vel hvor að
öðrum í sjálfu altari Heilags
Franz af Assisí, komu mér allt
í einu til að hugsa, að nú hefði
ég skilið þessi blíðulæti. .. Og
óvinurinn með grimmd sinni og
sviksemi kom mér næstum til að
hugsa, ó, guð minn góður! að
þeir væru ekki svo slæmir, þrátt
fyrir allt, þessir smáfuglar, því
að ekki þyrftu þeir að vera með
neinar syndajátningar á eftir og
þeir lifðu og dæu svo glaðir.-..
Faðir Emilio deildi tauga-
óstyrkur við sjálfan sig, inni í
dimmum skriftastólnum.
„Til hvers er að vera að fram-
kalla þetta?“ hélt hann enn á ný
áfram. Hann tók sig á allt í
einu,
„Ó! systir góð! tautaði hann.
Og rödd hans var nú svo grát-
klökk, að hinn iðrandi syndari
fann það þegar, af þeirri ör-
uggu og bróðurlegu eðlishvöt,
sem ógæfusömu fólki er eigin-
leg.
„Faðir...“ sagði hún feimn-
islega — ég hef gert yður illt?“
„Ó, systir mín góð!“
Rödd hans skalf. Og með mik-
illi áreynslu:
„Haldið þér, að þér séuð
kannske eina manneskjan, sem
þjáist vegna endurminninga og
efasemda?"
Sársaukablandin röddin stanz-
aði, þagnaði sundurslitin af
snökti.
Juanín djákni tók nú allt í
einu að hringja seinni hringing-
una. Hljómar klukkunnar bárust
gegnum kyrrðina eins og boð-
skapur um vorið eilíft og ungt,
sem söng fyrir utan. Þessir tveir
umkomulausu trúnaðarvinir í ör-
væntingunni, aðskildir, gátu vart
greint hvorn annan yfir gráa
brík skriftastólsins, var það ekki
fyllilega ljóst hvernig því var
varið, að þau voru bæði farin að
gráta í hljóði.
Tvcir gamlir Bcrgonshúar lcntu í
]>r;i‘tu um það, hvort ein bryggjan
væri 113 eða 115 fet. Brvggjan reynd-
ist vera 113 fet, en annar gamlingur-
inn stóð svo fast á sínum málstað, að
draga varð liann upp úr sjónum.
215