Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1976, Qupperneq 13

Fyrst er fiskurinn vigtaður á bíl
og í verkunarstöðinni er kominn
svipaður búnaður og í hraðfrysti-
húsunum. Færibönd eru i gólfum
og lyftistigi, sem lyftir honum í
eðlilega hæð til vinnu. Fyrst fer
fiskurinn í hausunarvél. Þaðan fer
hann að borðum sem fólk stendur
við. Þessi borð eru úr áli einsog
flest önnur vinnuborð. Þetta fólk
slægir fiskinn. Þaðan fer slógið á
böndum að aðskilnaðarborði, þar
sem hrogn, lifur og slóg er aðskilið.
Lifur, hrogn og bein fara í sérstaka
kassa, þar sem unnt er að sturta á
bíla sem aka því síðan í fiskimjöls-
verksmiðjuna. Hrognin fara í
geymslu og eru annaðhvort söltuð
eða fryst eftir atvikum.
— Af fiskinum er hinsvegar það
að segja að hann fer á bandi að
flatningsvél. Þar, er maður sem
kann tökin á vélinni. Fiskurinn er
allur vélflattur. Þaðan fer hann i
uppvöskunarkistu, sem nú er
einnig sérstök vél. Þar er fiskurinn
þveginn. Þaðan kemur hann beint
á grindur úr áli. Þar eru fyrir menn
sem pækilsalta hann í sérstök kör.
Þarna er salti stráð í fiskinn eðli-
lega einsog þarf í pækilsöltun.
Síðan þegar karið er orðið fullt, en
það tekur fisk sem var 1400 kg upp
úr sjó. Er það fjarlægt með gaffal-
lyftara. Kerjunum er staflað upp í
og 4 hæðir inni i húsunum. Þarna
liggur fiskurinn svo í pæklinum
3—4 daga, eða kannske lengur. Þá
er hann tekinn upp og honum
staflað í stæður á gólfinu. Saltað er
á nýjan leik. Siðan er fiskinum
umstaflað að 10 dögum liðnum í
þriðja sinn. Að sex vikum liðnum
er fiskurinn orðinn nægjanlega
staðinn og er þá tilbúinn til mats
og til útflutnings. Það eru sérstakir
matsmenn á stöðvunum og þeir
meta fiskinn. Metið er í gæða-
flokka og tvo stærðarflokka, því
þetta er yfirleitt stórfiskur hjá
okkur. Við matið er reynt að stilla
svo til að fiskurinn svari einnig til
þeirrar kröfu sem gerð er í hverju
landi, en neytendur hafa misjafn-
an smekk.
Standa framarlega
í tækni
Sumt af þessum fiski fer síðan
beint á erlendan markað, en annað
fer í þurrk, en við höfum sérstaka
þurrkklefa til þerris á saltfiski.
Aður var þurrkað úti á reitum, en
nú er þetta allt komið inn í hús.
Við hitum þurrkklefana með olíu-
kyndingu en þegar hitaveitan
kemur mun hún leysa olíuna af
hólmi hjá okkur og fleirum.
Við höfum tekið 400-500 tonn á
ári og þurrkað í stöðinni hjá okkur.
Þetta er gert á 800 fermetra plássi á
efri hæð hússins.
— Hvað með mannskap og
tæknina?
— Við gerum erfiðustu verkin í
vélum. Höfum tekið þau af
mannshöndinni, svo sem hausun,
flatningu og flutninga innanhúss
og utan. Gildi mannshandarinnar
er þó ekki úr sögunni. Ef við höfum
gott starfslið, erum við tryggir með
að fá góða vöru, annars ekki.
— Vélarnar spara hinsvegar
vinnuafl. Áður en tæknin komst í
það horf sem hún er núna þá þurfti
maður að hafa 34—35 menn til
þess að vinna svipað magn og við
vinnum núna með 20-22 mönnum.
Þetta er árangurinn af tækni-
væðingu, því saltfiskverkunin
Tómas Þorvaldsson og Jón Árnason, verkstjóri kanna astandiö og finna að það er harla gott. Veriö er að þurrka salt*
fisk til útfiutnings, en hluti aflans er verkaður í þurrk fyrirákveðin markaðssvæði þarsem blautfiskurer minna eftirsóttur.
Viðskiptahömlur hafa þó undanfarið leikið fiskþurrkunina grátt. Innborgunarskylda í Brasilíu vegur þarþyngst.
VÍKINGUR
197